Nemət Tahir, “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Qarabağ təmsilçisi

 

Bu axşam UEFA Çempionlar Liqasının Liqa mərhələsində saat 00:00-da doğma Qarabağ FK İtaliya səfərində Napoli klubunun qonağı olacaq. Təsadüfi deyil ki, bu qarşılaşma futbol dünyası üçün xüsusi bir günə təsadüf edir: bu gün dünya futbolunun əfsanəsi, “futbol tanrısı” adlandırılan Dieqo Armando Maradonanın vəfat günüdür.

 

Maradona təkcə Argentina üçün yox, xüsusilə də Napoli şəhəri üçün bir simvol, bir mədəniyyət obrazıdır. Neapollular onu böyük futbolçu olmasıyla yanaşı, həm də çətin günlərdə onlara ümid verən bir qəhrəman kimi xatırlayırlar.

Maradonanın Napoli ilə bağını göstərən ən təsirli hadisələrdən biri 1984-cü ildə baş verir. Həmin il Maradona ağır xəstəlikdən əziyyət çəkən bir uşağa yardım üçün xüsusi matç təşkil edilməsini təklif edir. O, həm Napoli klubuna, həm də FIFA-ya müraciət edir və xeyriyyə oyunu keçirmək üçün razılıq istəyir. Lakin hər iki tərəfdən aldığı cavab mənfi olur. Buna baxmayaraq, Maradona geri çəkilmir. O, yaxın dostları ilə birlikdə uşağın yaşadığı evin qarşısındakı kiçik meydançada qeyri-rəsmi bir oyun təşkil edir.

Heç kimin gözləmədiyi halda, bu sadə və səmimi təşəbbüs böyük maraq doğurur. Xeyriyyə məqsədli oyuna 5.000-dən çox azarkeş toplaşır. Nəticədə uşağın müalicəsi üçün lazım olan məbləğin üç qatı toplanır. Bu hadisə Maradonanın təkcə meydanda yox, həm də meydandan kənarda necə böyük bir ürəyə sahib olduğunu bir daha göstərir.

Bu hekayə bizə çox sadə, amma həyat qədər vacib bir həqiqəti xatırladır:

Dünyada hansı dindən, hansı irqdən və ya hansı millətdən olmağının heç bir fərqi yoxdur — ən önəmlisi İNSAN ola bilməkdir.

Yeri gəlmişkən, “Qarabağ”ımıza matçda uğurlar arzulayırıq.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.11.2025)

 

24 noyabr 2025-ci il tarixində Qazaxıstanın paytaxtı Astana şəhərində “Əcdadlar və sədalar: Türk musiqi alətlərinin hazırlanması ənənələri və müasir yanaşmalar” mövzusunda Beynəlxalq simpozium keçirilib. Simpozium Astanа şəhər Akimliyinin və Türk Mədəniyyəti və İrsi Fondunun birgə təşkil etdiyi “Dünya Musiqisi” (“Әлем Әуені”) Beynəlxalq İncəsənət Festivalı çərçivəsində baş tutub.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalına Fonddan verilən məlumata görə, simpoziumun məqsədi türk xalqlarına məxsus musiqi aləti hazırlanması ənənələrinin hərtərəfli öyrənilməsi, qədim texnologiyalar ilə müasir innovativ yanaşmalar arasındakı əlaqələrin müəyyənləşdirilməsi, həmçinin ustalarla alimləri, ifaçılarla tədqiqatçıları bir araya gətirən elmi-praktik əməkdaşlıq platformasının yaradılması olub.

Simpoziumun açılış mərasimində Türk Mədəniyyəti və İrsi Fondunun prezidenti Aktotı Raimkulova iştirakçılara müraciətlə ənənə ilə müasirliyin vəhdətinin yeni tədqiqatlara, texnoloji yanaşmalara və beynəlxalq elmi əməkdaşlığa geniş imkanlar yaratdığını diqqətə çatdıraraq simpoziumu bu sahədə mütəxəssisləri bir araya gətirən mühüm platforma kimi dəyərləndirib.

Daha sonra Fondun prezidenti simpoziumun plenar iclaslarında moderator qismində çıxış edərək iştirakçılara – Qazaxıstan Respublikası Parlamentinin Senat deputatı, akademik Darxan Kıdırali; Qazaxıstan Respublikasının Mədəniyyət və İnformasiya Nazirliyinin Mədəniyyət Komitəsinin Sədri Erlan Dakenov; Astanа şəhəri akiminin müaviniEset Bayken; Qazaxıstan Respublikasının UNESCO və ICESCO işləri üzrə Milli Komissiyasının Baş katibiJanar Şaymenova; “Macar İrsi Evi”nin baş məsləhətçisi, Macarıstanın əməkdar artistiAkoş Qreqor – növbə ilə söz verib.

Simpozium çərçivəsində “Tək Səda: Türk musiqi alətlərinin araşdırılması və beynəlxalq əməkdaşlıq” adlı dəyirmi masa təşkil olunub. Müzakirədə türk xalqlarının musiqi irsinin tədqiqi və bu sahədə institusional əməkdaşlığın genişləndirilməsi istiqamətləri diqqət mərkəzində olub.

Tədbir zamanı Türk Mədəniyyəti və İrsi Fondutərəfindən Üzeyir Hacıbəyli adına Bakı Musiqi Akademiyası ilə birgə nəşr olunan“Türkdilli Ölkələrin Milli Musiqi Alətləri” kitabının təqdimatı keçirilib, nəşr böyük maraq doğurub. Dörd dildə hazırlanmış bu kitab türk musiqi irsinin beynəlxalq səviyyədə tanıdılması və elmi cəhətdən sistemləşdirilməsi baxımından əhəmiyyətli mənbə kimi yüksək dəyərləndirilib.

Simpoziumun yekunu olaraq tədbir iştirakçıları tərəfindən türk xalqlarının musiqi aləti hazırlığı irsinin qorunması, tədqiqi və gələcək nəsillərə ötürülməsi ilə bağlı birgə Qətnamə qəbul edilib.Sənəddə musiqi alətlərinin vahid elmi bazasının yaradılması, ənənəvi ustalıq məktəblərinin sistemli şəkildə araşdırılması, təhsil proqramlarında musiqi aləti hazırlanmasına dair xüsusi kursların tətbiqi, eləcə də rəqəmsal arxivləşdirmə, 3D modelləşdirmə və beynəlxalq elmi əməkdaşlığın genişləndirilməsi kimi prioritet istiqamətlər vurğulanıb.

Qətnamə eləcə də türk musiqi irsinin YUNESKO və İSESKO çərçivəsində beynəlxalq səviyyədə daha geniş tanıdılması üçün ortaq təşəbbüslərin inkişaf etdirilməsini nəzərdə tutur və bu istiqamətdə Türk Xalqlarının Musiqi Aləti Ustalarının birgə Assosiasiyasınınyaradılması imkanının araşdırılması barədə razılıq ifadə edir.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.11.2025)

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında bu gün sizlərə NDU-nun Jurnalistika ixtisası üzrə I kurs tələbəsi, TEC Yazarlar klubunun üzvü Yusif Əhmədin “Son anımın rəngi al” adlı hekayəsi təqdim olunur.

 

 

YUSİF ƏHMƏD

SON ANIMIN RƏNGİ AL

 

Hava al qırmızıya boyanmışdı. Saat 6-ya qalırdı. Sentyabr artıq çoxdan gəlmişdi. Günlər qısaldıqca qısalırdı. Bakının küçələrində işdən evə yorğun gələnlərə, belində ağır yük daşımaqdan birtəhər olmuş abituriyentlərə daha çox rast gəlinirdi. Amma ilin hansı fəsli olmasına baxmayaraq, o, hər zaman Bakı küçələrində fəaliyyətdə idi. Maşınında oturub siqaret tüstülədirdi. Ətrafdan soyuqqanlı görünsə də, əslində onun içində çılğın bir adam yatırdı. Əlbəttə, o, iş rejimində soyuqqanlı görünməli idi. Çünki işi ondan soyuqqanlılıq və yüksək zəka tələb edirdi.

O, Prokurorluğun kiçik ədliyyə müşaviri, 27 yaşlı İskəndər Kaplanov idi. Bu gün o, tək deyildi. Yanında araşdırmaçı jurnalist dostu Artur Cabbarov da var idi. Onlar birgə əməliyyatda idilər. Maşında oturmaqlarının səbəbi onlara tapşırılan adamı izləmək idi.

—    Fikrin nədi, rəis? — deyə Artur uzaqlara tamaşa edərək dilləndi.

—    Hələlik bizə izləmək tapşırılıb. Bu adamın işdə əli olmağına inanmıram. Bir də ki, axı bu işi mən iki gündü götürmüşəm.

—    Əvvəldən götürsəydin, tapmışdın, hə? — deyə Artur güldü.

—    Mən elə şey demədim, — İskəndər də güldü. — Bu nə qədər qumar oynayır… Deyim ki, külli miqdarda pul udur, yox. On dəfə oynayır, bir dəfə udur, — deyə bir az oturacaqda yerini rahatlayıb ətrafa nəzər saldı.

Gözünə dayanacaqda bir cütlük dəydi. Bir müddət acı-acı bu cütlüyə tamaşa etdi. Uşaq yaşlarından onunla oynayan, küsəndə günlərlə danışmayan, aldığı yeməkləri hər zaman onunla bölüşən və artıq son yeddi ildə onu görməyən Saranı görmüşdü bu gün. Necə də dəyişmişdi… Əslində içində sevinirdi Saranı görməyinə. Əgər Sara tək olsaydı, heç tərəddüd etmədən ona yaxınlaşardı. Çünki içində bu qıza qarşı hissləri hələ də ölməmişdi. Bir tərəfdən də ona baxdıqca peşmançılıq hissi keçirirdi.

Kaplanov maşından düşüb damağına bir siqaret qoydu. İstəyirdi ki, Sara onu görsün, heç olmasa bircə dəfə olsa belə onun gözlərinə baxsın, uzaqdan-uzağa onunla danışsın. Heç olmasa indi ona “Mən hələdə səni sevirəm” sözünü desin. Gözlədikləri marşrut gəldi. Sara və həyat yoldaşı marşruta minərək getdilər. İskəndər özündən asılı olmayaraq cəld maşına əyləşib Artura tərəf döndü:

—    Artur, düş, sən izlə bunu. Mən gələcəm indi, bir az tez.

—    Nə olub?

—    Düş, gələcəm birazdan.

Artur maşından düşdü. İskəndər yüksək sürətlə birbaş onların mindiyi marşrutu izləməyə başladı. İndi ona yalnız və yalnız Sara maraqlı idi. Bircə evinin yerini bilsəydi, hər gün onu görməyə gələrdi. Ən azından onu bircə dəfə görüb illərdir içində daşıdığı o acını,  peşmançılığını ona deyəydi.

Marşrut Saragilin düşdüyü dayanacaqda saxladı. Onlar piyada deyəsən evlərinə tərəf gedirdilər. İskəndər maşından enib onları izləməyə başladı. İçində qorxu, həyəcan, sevgi, boşluq hissləri bir-birinə qarışmışdı. Axı asan deyil — neçə il gözünə görsənməyən sevdiyi qadını uzun aradan sonra görmək.

Evlərinin yerini artıq öyrənmişdi. Yəqin ki, səhər tezdən gələcəkdi Saranı görməyə. Maşına əyləşib Arturun yanına qayıtdı. Amma Artur yox idi. Deyəsən, izlədikləri adamın izinə düşmüşdü. Zəng vurdu Artura:

—    Alo, hardasan?

—    Bayaq hansı yönə getmişdinsə, o yönə tərəf gəldim.

—    Niyə?

—    Çünki izlədiyimiz adam bu yönə doğru istiqamət aldı.

—    Yaxşı, hansı tərəflərdəsən, de, gəlim.

—    Əslində gəlməyə ehtiyac yoxdu, görüm nə baş versə, yığaram sənə.

—    Nə deyirəm, yaxşı.

—    Yaxşı.

—    Artur…

—    Buyur.

—    Sən Allah, incimədin?

—    Yox, əşi, nə incimək.

—    Çox sağ ol.

—    Sən sağ ol.

Səhər tezdən Saranın yaşadığı binanın təxminən 100 metr aralığında qara “Mercedes” dayanmışdı. Hava yenə al qırmızı idi. Eynən ona kəndlərindəki havanı xatırladırdı. Əslində İskəndər gecə yarısı Arturu evinə qoyduqdan sonra elə Saragilin yaşadığı yerə gəlmişdi. Çox həyacanlı idi. Tutaq ki, Sarayla qarşılaşsa ona nə desin axı? Bir anlıq uşaqlıq xatirələri canlandı beynində.

—    İskəndər, anam yemək bişirib,  gəl, gedək bizə.

—    Nə tez acdın, indi meyvə yedik də.

—    Sənə nə var e, dedim, gedək də.

—    Deyirəm, Sara, nə tez böyüdük, o gün hələ təzəcə məktəbə gedirdik, indi isə bu il məktəbi bitirəcəyik.

—    Hə, ay İskəndər, həə… Bu kənddə nə qədər xatirələrimiz oldu. İndi dağılışacağıq, hərəmiz bir yönə gedəcəyik. Prokuror olacaqsan sən, hə?

—    Allah qoysa, hə. Bilirsən də, uşaqlıq arzumdu.

—    Bilirəm. Qorxuram ki, prokuror olandan sonra bizi saymayasan.

—    Elə şey olar? Sən gəlməyəcəksən Bakıya?

—    Nə bilim, əsas odu, sən get. Sonra bizi də apararsan, — deyə gülüşdülər.

—    Ancaq heyif, heyif ki, atam oxumağıma icazə vermədi.

—    Həə, — deyə İskəndər təəssüflə dedi.

—    Cəmi ikicə ay qalıb məktəbi qurtarmağımıza.

—    Ay elə demə, darıxıram.

—    Mənə kim tort bişirəcək?

—    Bax, ağladacaqsan indi məni. Elə danışırsan ki, elə bil heç qayıtmayacaqsan buralara.

—    Həyatdı da, ola bilər də.

—    Nəhs-nəhs danışma, gəl gedək yeməyə.

İskəndər bu xatirələri yadına saldıqca gözləri dolurdu. Bu bir gündə içini necə ağır boşluq hissi tutmuşdusa, siqareti siqaretə calayırdı. Görünür, peşmançılıq çəkirdi. Nəyə görə peşman olmuşdu görəsən? Hə, onu da xatırladı.

İskəndər artıq sevdiyi peşəsinə qəbul olmuşdu. O, iki gün sonra oxumağa Bakıya getməli idi. Sara ilə kənddə həmişə birgə oturduqları bir yer var idi. Bu yerdən gün batımı olduqca aydın və gözəl görünürdü. Onlar həmişə bu gün batımını birgə izləyərdilər.

Həmin gün İskəndər yenə Sara ilə bu yerə gəlmişdi.

—    Çox gözəldi, hə? — Sara İskəndərə günəşi işarə edərək dedi.

—    Bu gün yox, — deyə kədərli şəkildə İskəndər Saraya baxdı.

—    Niyə?

—    Çünki mən gedirəm. Bu gün batımını orda görəndə biz gələcəyik yadıma və mən darıxacam.

—    Mən də darıxacam. Amma qayıdacaqsan da sən?

—    Əlbəttə qayıdacam.

—    Sən Allah, düzünü de, Bakıda qızları görüb yaddan çıxarmayacaqsan məni?

   İskəndər laqeyd halda onun üzünə baxıb dedi:

—    Yox, ay qız, mən heç qız görəcəm ki, səni yaddan çıxarım?

—    Yəni demək istəyirsən ki, əgər görsən, yaddan çıxaracaqsan da?

—    Yox, əlbəttə ki.

—    Yaxşı da, İskəndər, — deyə Sara güldü.

   Sara bir az İskəndərə doğru əyildi:

—    Sevirsən məni?

İskəndər bu sözdən tutuldu. Uşaq yaşından bu qızla böyümüşdü. Günü-gündən ona olan sevgisi daha da artırdı. Amma bircə dəfə belə olsun, bu 11 ildə ona “Səni sevirəm” sözünü deməmişdi. İndi nə deyəydi axı ona? Fikirləşirdi ki, bəlkə indi artıq hər şeyi kənara qoyub desin: “Hə, Sara, mən səni sevirəm. Özüm də çox, lap çox — uşaqlığımdan sevirəm səni. Amma özümdə o cəsarəti tapa bilmirdim.”

Qərar verdi — deyəcəkdi indi ona. Və dedi də:

—    Gör neçə ildi sevirəm səni.

—    Neçə ildi?

—    Düz 11 ildi.

—    Pahh!

—    İnanmırsan mənə?

—    Bəs niyə demirdin?

—    Fikirləşdim ki, bəlkə hələ tezdi, ya da nə bilim…

—    Bunu gedənə yaxın deyirlər, İskəndər? — Sara kövrəlmişdi. Sonra özünə əsəbləşirdi ki, axı niyə o sualı verdi İskəndərə?

Heç bir söz demədən ayağa durub evlərinə tərəf üz tutdu. İskəndər isə sadəcə bu gün batımını izləyib iliyinəcən darıxırdı. Uzaqdan çobanın qoyun sürüsü gəlirdi. Havada isə qaranquş dəstəsi uçurdu. Deyəsən, onlar da yavaş-yavaş buradan köçüb gedirdilər. Hələ məhəllədən uşaqların oynayarkən qışqırıq səsləri də gəlirdi. Əslində bu, həmişə baş verən hadisələr idi. Amma bu gün nədənsə ona hər şey darıxdırıcı gəlirdi. Ayağa qalxıb o da evlərinə tərəf üz tutdu.

Bir siqaret yandırdı. Hələ də Sara evdən çıxmamışdı, çünki hələ tez idi. Siqareti tüstüləyərək yenidən xatirələri canlandı.

***

Kənddən gedən günü məhəllədəki dostlarıyla, ailəsiylə, Saranın valideynləri ilə görüşdü. Amma Sara yox idi. Bildi ki, Sara həmişə gün batımını birgə izlədikləri yerdədir. Getdi ora. Sara orda idi. Heç yanına oturmadı, ayaq üstə ona səsləndi:

—    Bağışla, Sara. Bilirəm, gecikdim, amma mən qayıdacam. Səni evimizin gəlini edəcəm. Səni çox sevirəm.

Əyilərək onun başından öpdü. O isə göz yaşlarına hakim ola bilmirdi. Ayağa qalxıb İskəndəri bərk-bərk qucaqladı. Beləcə İskəndər çıxıb Bakıya gəldi.

Bura gəlməyi ilə artıq onun hisslərində dəyişiklik baş vermişdi. O kövrək, fədakar İskəndərdən əsər-əlamət qalmamışdı. O, çox soyuqqanlı adama çevrilmişdi. Tətillərdə belə evə az-az gəlirdi. Sara heç onun yadına belə düşmürdü. Sonra necə oldusa, bir gün Saranı xatırlamağa başladı.

Yaxın günlərdə gələcək tətildə kəndə getməyi qərara aldı. Kəndə gələrkən elə acı bir mənzərə ilə rastlaşdı ki… Çox pis zamanda gəlmişdi. Saranın toyu idi. Onu evləndirmişdilər. İmkanlı bir şəxslə özü də. Əlbəttə, Saranın valideynləri bu şansı əldən vermək istəmədikləri üçün onun yerinə qərar vermişdilər.

Siqaret közü əlinin üstünə düşərək onu acı xatirələrdən ayırdı. Düşündü ki, elədiyi hərəkət heç də düzgün deyil. Sara ailəlidir. Belə bir vaxta onun qarşısına çıxmaqla, keçmişi oyadaraq  nə Sara üçün nə də onun üçün yaxşı nəticə verərdi.

Maşını işə salıb geri dönərək yola çıxdı. Birdən əyləcə basdı. Maşının şüşəsindən baxaraq arxadan illərdir üzünə həsrət qaldığı qadının gəldiyini gördü. Tərəddüdü an çəkdi. Yüksək sürətlə qaza basdı. Maşının təkərləri küçədə əks- səda verdi. Sonra isə gözdən yox oldu…

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.11.2025)

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” Şeir saatı rubrikasında bu gün sizlərə Xəyalə Sevilin şeirləri təqdim edilir.

 

 

SONRA SƏRİNLƏYİR ÜRƏYİN ODU

 

Sonra sərinləyir ürəyin odu,

Sonra ruhdan düşür adam hər şeyə.

Gözlərini bağlayırsan hamıya,

Bir də yaşanmasın yaşanan deyə.

 

Sonra birdən qəribsəyir əllərin,

...Tale yaman yerdə ayırdı bizi.

Heç bilmirsən yerin-yurdun hardadı,

Evin içidimi, ya çölün düzü?

 

Sonra səsin gəlir gecədən – həzin,

...Keçməyən nə var ki? – bu da keçəndi.

Amma ürəyimin dərin yerində

Bir həsrət var, o keçməyir haçandı.

 

 

AYRILAQ DA, SƏNƏ NECƏ XOŞDUSA

 

Öyrəndim ki, nə ilk, nə son kəs deyil,

Bu dünyada heç nə dözülməz deyil.

Ürəyimi sındırmağın bəs deyil?

Olan-qalan inamın da qaçdısa?..

 

Mən də səni dağ bilmişdim, eh, çətin,

İlk fürsətdə tükəndi cəsarətin.

Bu bədəni, boy-buxunu nə edim?

Əgər için cılızdısa, boşdusa.

 

Yarı yolda qırıldı ki ruh bağı,

Uzaq dayan, görünmə heç, ha baxım.

Əl altında saxladım ayrılığı,

Ayrılaq də, sənə necə xoşdusa.

 

 

ELƏ QƏRİBƏYDİ DUYĞULAR ONDA

 

Elə qəribəydi duyğular onda,

Nə heç nə yox idi, nə də var idi.

Məni birdəfəyə məğlub eyləmək

Tək sənə verilmiş ixtiyar idi.

 

Onda anlamadın, indi anlasan...

İndi anlasan da, nə fərqi var ki?

Nə qədər ki aramızda məsafə,

Anlaşmazlıq, uzaqlıq nə qədər ki...

 

Barı heç olmasa təsəlli üçün

Bir qırıq xoş söz de, könlünü yumma.

"Hər şey düzələcək, yaxşı olacaq", –

Desən, inanardım, demədin, amma.

 

 

İNNƏN BELƏ SƏN DƏ LAZIM DEYİLSƏN

 

İnnən belə sən də lazım deyilsən,

Qırılmışam, tökülmüşəm, qəmliyəm.

Sən ki mənim alın yazım deyilsən,

Vaxt lazımdı ki, özümü cəmliyəm.

 

Nəyin var ki? Sözünü tutmağın yox,

Məni yaxşı unutmağın var sənin.

Ürəyimin heç xeyrini görmədim,

Ürəyimdən topladığım bar sənin.

 

Bu gecə də özün yoxsan, sözün var,

Sən bilməzsən, susub danışmaq olur.

Salamımız, sağolumuz yerində,

Görürsənmi? Küsüb danışmaq olur.

 

 

MƏN İNDİ HƏR ŞEYİ UNUDUM GƏRƏK

 

Mən indi hər şeyi unudum gərək,

Geriyə qayıdım o boyda yolu.

Bu da taleyimin məndən aldığı,

Bu da taleyimin quru "sağ" olu.

 

Özümdən yüz dəfə üzr istəyim,

Özümü son dəfə bağışlayımmı?

Mən heç həyatımda bu qədər kinli,

Bu qədər amansız olmadım amma.

 

Mənim yerimdimi bu yer, İlahi?

Hər şeyə, hamıya naşı düşmüşəm.

Ah, mənim əvvəlki ağılsızlığım...

Hər şeyi sonradan başa düşmüşəm.

 

 

XƏYALIM XATİRƏNİ DOLANDI, GƏZDİ, KEÇDİ

 

Xəyalım xatirəni dolandı, gəzdi, keçdi,

Yenə gözü açıq görüldü yuxum.

Sevgimdən aldığın o həzz də keçdi,

Mənim hamıdan çox peşman olduğum.

 

Heç nə danışmıram sənin haqqında,

Amma susmağım da yaxşı hal deyil.

Saat geridədi, vaxt geridədi,

Bu da ömür deyil, eh, yığval deyil.

 

İçim üzümdədi, əlim dizimdə,

Hələ üstü açıq qalıbdı yaram.

Zamanla bitəcək, amma hələ ki

Ən pis hisslər ilə xatırlayıram.

 

 

GƏRƏK DARIXMAYAYDIM

 

Yaşadığım nə varsa,

Davam edən keçmişdi –

Təzəsi yox günlərin.

Elə bir yerdəyəm ki,

Nə dayazam, nə dərin.

Susub içimi çəkdim –

Ağırdı içimin yükü,

Tale məni nə saydı?

Mənim də səhvim az deyil,

Gərək darıxmayaydım.

Doğmayam, yadam özümə?

Bu ruh bədənin nəyidi?

Məni anlamadılar!

Hamıdan uzaq gəzmək də

Sevilmək istəyidi.

 

 

SƏNİ ÇOX XATIRLADIRDI

 

Səni çox xatırladırdı,

Yatıb öldürdüm gecəni.

Dağıtdım fikrimin səliqəsini

Ki, düşünməyim heç səni.

Nə yeridi,

Nə vaxtıdı həsrətin.

İndi səni düşünməyə

Bəs axı nə gərək var?

Fikirli gəzirəm,

Qəmgin gəzirəm

Görən deyir,

Bu işdə bir ürək var.

Ümid bitir,

Təsəllilər başlayır:

Qoy getsin gedənlər,

Nə olacaq ki?

Özümə də yer qalsın

Ömrümün sıxlığında.

Mən varam,

Həmişə öz yanımdayam

Hamının yoxluğunda...

 

 

TUT ƏLİNDƏN ÜRƏYİNİN

 

Tut əlindən ürəyinin,

Gözündən uzağa qoyma.

Bir az təkliyə düşsə,

Yadına düşəsiyəm.

Xatirəm əziz qonağın,

Keçib yuxarı başa

Nələr danışacaq sənə.

Gör necə?

Tanış gələcək

Bu od sənə, ocaq sənə?

Tut əlindən ürəyinin,

Gözündən uzağa qoyma.

Bilirəm unutmamısan.

Demişdin ki, unudacam,

Amma...

Hansı sözünü tutdun ki,

Heç bunu da tutmamısan.

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.11.2025)

 

 

 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güney Azərbaycan Poeziyası Antologiyası layihəsində Təbriz təmsilçimiz Əli Çağlanın növbəti təqdim etdiyi şair Ərdəbildə yaşayan Həkimə Babakişizadədir.

 

Həkimə Babakişizadə

Ərdəbil

 

 

İLLİK ANLAR

 

Yaşımın zirvəsində

Tamsındığım (illik anları)

Baxdığım eniş yoluna heyfsilənirəm.

Yüksəkliyi qırx illiyimin

Təpəsindən

Ürəyimin başına qaldırıram.

Ürəyim buz baltasıdır.

Gəldiyim yoldan getdiyim yolun sonuna qədər göz işləyir.

Dənizi çıxardıb balıqlıqdan, balığa göstərmək kimi

Bir anlayış doğulur canımın ruh qatında.

Qaça-qaçdan qurtaran arxayınlıq

Çöküb varlığın dibinə.

İki, bir arasından çıxan sirr sözdür

Dumana bürünən, gələcəyə düşündüklərim.

Ölüb-dirilməkdən qırxı çıxan adamam.

Yaşımın zirvəsi Babək qalasıdır

Diz ağrıların yollarda qorxudub gələn yolçuyam bu gün

Qorxulu götürülən bir xülyalı.

İndi

Müharibə çağı düşmən əlinə düşən ölkədə paslı

Post sandığından çıxan

Qırx illik suallar cavabına

Yazılmış məktubdur,

Çatdığım yol.

Bu yolun üstü yoxdur!

Bu yolun ucu başdır

Bu yolun başdan başlanırmış demə

Bu yolun arxasından gəldikdə

Lapdan diskinib dayanarmış adam.

Bu yol ömürün gedər durağı imiş deməli!

Çata-çata gedən bir yol...

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.11.2025)