Heyran Zöhrabova, "Ədəbiyyat və incəsənət" 

Və nəhayət payızın yavaş-yavaş qışla əvəzləndiyi, ilin son ayına - dekabr ayına gəlib çatdıq.

Gəlin birlikdə ölkə və dünya tarixində 1 dekabra təsadüf edən ən yaddaqalan hadisələrə bu dəfə bir başqa gözlə nəzər salaq. 

1 dekabr ölkə tariximizdə çox mühüm və əlamətdar bir gündür. 28 illik əsarətdən sonra nəhayət Laçın rayonu 2020-ci ilin bu günündə erməni işğalından azad edilmişdir.

2020-ci ildə baş verən  44 günlük vətən müharibəsindəki qalibiyyətdən sonra Azərbaycan prezidenti İlham Əliyevin, Rusiya prezidenti Vladimir Putinin və Ermənistan baş naziri Nikol Paşinyanın 2020-ci il noyabrın 10-da imzaladıqları bəyanata əsasən dekabr ayının 1- i Laçın rayonu Azərbaycana təhvil veridi.

Qeyd edək ki, Laçın rayonu 1992-ci ilin may ayında ermənilər tərəfindən işğal olunmuşdu.

İşğal zamanı 264 nəfər şəhid olmuş, 65 nəfər girov götürülmüş, 103 nəfər sağlamalığını itirib. 

Dünya tarixində isə 1 dekabr qara dərili Roza Parksın adı ilə bağlıdır.

1955-ci ildə ABŞ-da irqi ayrıseçkiliyin dövlət səviyyəsində hökm sürdüyü bir dövrdə Roza Parksın atdığı bir addım tarixi dəyişdi.

Belə ki, sözü gedən dövrdə ABŞ-ın bəzi əyalətlərində irqi ayrıseçkilik artıq son həddə çatmışdı. Buradakı avtobuslarda ağ dərililərlə qara dərililər eyni sırada otura bilməzdi. Ön oturacaqlarda sadəcə ağ dərililər əyləşə bilərdi, qara dərililər isə yalnız arxa oturacaqlarda əyləşməli idi. Orta sradakı oturacaqlar isə dəyişən statuslu idi. Bu oturacaqlarda ağ dərililərin sırası dolana qədər qara dərililər də əyləşə bilərdilər. Əgər bütün yerlər dolu olduğu zaman avtobusa bir ağ dərili minərdisə bu zaman qara dərili qalxıb öz yerini ağ dəriliyə verməli və özü ayaq üstə səfər etməliydi. Ayaq üstə duracaq yer də qalmadığı təqdirdə isə qaradərili avtobusdan enməli idi. Bunlarla yanaşı həmçinin qara dərililər ön qapıdan avtobusa qalxıb gediş haqqını ödədikdən sonra təkrar avtobusdan enərək arxa qapıdan minməli idilər. 

1955-ci ilin 1 dekabrında ABŞ-ın Alabama ştatının  Montqomeri şəhərində Roza Parks adlı 42 yaşlı qaradərili dərzi bir qadın axşam saat 6-da işdən çıxıb evə gedərkən mindiyi avtobusda ortadakı dəyişən statuslu oturacaqların birində əyləşir. 

Səfər zamanı sürücü dəyişən statusdakı oturacaqlarda oturan qara dərililərdən qalxıb yerlərini ağ dərililərə verməyi tələb edir. 

Bu oturacaqlarda əyləşən qara dərililər bir-bir qalxıb yerlərini ağ dərililərə verdiyi bir zamanda Roza Parks avtobusda çox böyük təccüb doğuran bir davranış sərgiləyir. Roza az öncə onun yanında pəncərə qırağında əyləşən, lakin sürücünün qalxın əmrindən sonra yerindən qalxan qara dərili kişinin yerinə keçib oturur və laqeyd bir şəkildə sürücünün gözlərinin içinə baxır. Sürücü əsəbləşərək Parksdan niyə qalxmadıgını soruşduqda O, "Yerimi bir başqasına verməli olduğuma inanmıram" söyləyir.

Belə olduqda sürücü polis çağırır və Roza Parks həbs olunur. 5 dekabrda keçiriən məhkəmədə Roza Parks ictimaiyyət qaydalarına tabe olmadığı səbəbi ilə 14 dollarlıq cərimə cəzası alır. Məhkəmə günü şəhərin bütün qaradərili sakinləri oraya axışır. Və irqçi ayrıseçkiliyə qarşı böyük bir hərəkat başlayır. Uzun illər haqsızlığa məruz qalan qaradərililər öz haqlarının müdafiəsinə qalxır.

Sözü gedən hərəkata rəhbərliyi isə Martin Lüter Kinq edir.

Tam 381 gün boyunca Montqomeridə bir nəfər qara dərili belə avtobusa minmir. Hamı öz işinə, dərsinə, bir sözlə hər yerə  piyada gedir. Maşını olan qaradərililər digər qaradərililəri lazım olan ünvana avtobus gediş haqqısı qiymətinə  öz maşınları ilə aparırlar. Hətda qaradərililərin bu hərəkatına bəzi ağdərililər də qoşulur. Ağdərili ev xanımları da bu hərəkata dəstək olaraq eyni məbləğə qaradərililəri öz avtomobilləri ilə daşımağa başladı. Avtobus sərnişinlərinin 70%-dən çoxu qaradərili olduğu üçün avtobus şirkətləri böyük maddi ziyana uğradı.

Vəziyyətin belə olduğunu görən ağdərili irqçilər qaradərililərə hucumlar etməyə başlayırlar. Lakin, qara dərililər başladıqları mübarizədən vaz keçməyərək onu sona qədər davam etdirirlər. Və nəhayət 21 dekabr 1956 cı ildə məhkəmə qərarı ilə qaradərililər artıq avtobusda istədikləri yerə otura bilmək hüququ aldılar. 

Ağdərili irqçilərin bu qərar münasibəti çox sərt oldu. Onlar avtobuslara silahlı hucumlar təşkil etməyə başladılar. Roza Parks 1957-ci ildə ölüm hədələrinə məruz qalması, özünün və ailə üzvlərinin ağdərililər tərəfindən heç yerdə işə götürülməməsi səbəbindən əvvəl Vircinyaya daha sonra isə Detroitə köçməyə məcbur olur. Lakin Roza Parks başladığı mübarizəni burada da davam etdirir. 

Martin Lüter Kinqin rəhbərlik etdiyi etiraz dalğası isə getdikcə daha da genişlənir və nəhayət 1964-cü ildə dərinin rənginə görə ayrıseçkiliyə son qoyan vətəndaş hüquqları haqqında qanunun qəbul olunmasına nail olur.

Bundan sonra bu hərəkatın simvoluna çevrilən Roza Parks bir çox ad və medallars laiq görülür. 

O, Time jurnalı tərəfindən XX əsrin insan haqları müdafiəçisi seçilir. 

Roza Parks 2005-ci ildə vəfat edib, onun vəfat etdiyi gün Montqomeri və Detroitdə avtobuslardakı ilk oturacaqlara matəm lentləri bağlanıb. 

ABŞ-ın keçmiş dövlət katibi Konoliza Rays "Roza Parks olmasaydı mən dövlət katibi ola bilməzdim söyləmişdir.

Qeyd edək ki, başlıqdakı şəkli Roza Parks başlatdığı hərəkat uğurla nəticələndiyi zaman elə həmin avtobusda çəkdirmişdir. Və həmin avtobus da bu gün Henri Ford muzeyində saxlanılır.  Aşağıda gördüyünüz şəkildə Obamma həmin avtobusda və məhz həmin oturacaqda əyləşib. 

Bəli əziz oxucu bəzən illərlə davam edən haqsızlığa qarşı atılan  kiçik bir addımla bütöv bir tarixi dəyişir. 

"Ağın qaradan, qaranın da ağdan heç bir üstünlüyü yoxdur."

Məhəmməd peyğəmbər.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.12.2023)

Gülnaz Talıbova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Payız idi. Yenə küləyi özüylə gətirmişdi.

Külək, niyə belə əsirsən, külək,

Niyə ümidimi kəsirsən, külək?!

Külək onu məndən aldı, özünə yoldaş edib əsməyə başladı. O isə heç müqavimət göstərmədən dönüb dedi:

-Artıq mən küləyəm, məni sınama. Mən özgəyəm, məni saxlama.

Axı doğmalaşmışdıq. Necə oldu ki, özgə olduq?

Mən qışqırdım:

 -Külək, məni yaralama. Onu məndən aralama.

Mənə sarı boylanan olmadı.

Ara-sıra mənə deyərdi: "Külək olsam, saçlarını daramağa qoyarsanmı?" 

Ancaq indi nəinki saçlarım, ən ağrılı orası idi ki, xəyallarım da pərişan olmuşdu.

Külək ümidimi kəsə bilmədi. Onların dalınca  qaçmağa başladım.

Ardınca o qədər yüyürdüm ki,

Qayıdıb özümə çata bilmədim.

Günlər keçdi. Otağımda oturmuşdum. Pəncərəni azacıq açıq saxlamışdım. Öz-özümə oxuyurdum:

-Pəncərəmin pərdəsini havalandıran rüzgar,

dənizləri köpük-köpük dalğalandıran rüzgar.

 Uzaqlardan səs gəldi:

 -Əs, əs, dəli küləyim, ol, mənim köməyim. De, ona sevgimi yenə necə söyləyim?

Bu səs mənə çox tanış idi. Az keçmədi ki, pəncərəm taybatay açıldı. Ah! Hansı üzlə otağıma daxil olmuşdu? Dili topuq çala-çala dedi:

-Bağışla, bağışla, məni bağışla.

Mənsə cavabında…

Mənsə cavabında söylədim ki:

 -Payızdan qayıtmaq olmaz bahara,

 sən mənim deyilsən, mənim deyilsən...

Gedən qayıtmaz. Qayıdışı da yersiz olar…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.12.2023)

Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Rubrikamızda Azərbaycan poeziyasının ən çox səs salmış, ən çox oxunan və əzbərlənən şeirlərini təqdim etməkdəyik. Unudulmaz sevgi şairimiz Nüsrət Kəsəmənlinin “Daha nağıllara inanmıram mən” şeirinin növbəsidir. 

Çapıb öz atını Ağatlı getdi,

Atları şimşəkdən qanadlı getdi,

Uşaq yaddaşımı qanatdı getdi,

Daha nağıllara inanmıram mən.

Nənəmin inamı, dərdli nağıllar,

Namərdə aldatdı mərdi nağıllar,

Bizi yuxulara verdi nağıllar,

Daha nağıllara inanmıram mən.

Uşaq ovutmağa bir noğul idi,

Sözlərdə yaşayan bir ağıl idi,

Yaxşı adamlar da bir nağıl idi,

Daha nağıllara inanmıram mən...

“Sim-sim”i sözlə yox, zorla açdılar,

Tilsimi min cürə yolla açdılar,

Him-cimi möhürlü qolla açdılar,

Daha nağıllara inanmıram nəm.

Fatmalar ayağı kəndirdə qalmır,

Xəmrimiz küt gedir, təndirdə qalmır,

Qarğalar tülküyə daha aldanmır,

Daha nağıllara inanmıram mən.

Acı həqiqətlər bal dadır indi,

Arısı olmayan bal satır indi,

Keçəli saçlılar aldadır indi,

Daha nağıllara inanmıram mən.

Elə yuxularda atlar kişnədi,

Divləri qazana saldım, bişmədi,

Gözlədim göylərdən alma düşmədi,

Daha nağıllara inanmıram mən!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.12.2023)

Leyla Səfərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Son zamanlar sözlərimin mənası yoxmuş kimi hiss edirəm bir az. Səbəbini sorğulayarkən daldım xəyallara, xatirələrə. Keçmişdən gələcəyə xəyallardan, ümidlərdən qurulan bir körpü düşün. Bir tərəfində sağda sən, solda mən. Və digər tərəfində isə gələcəklə bağlı qurduğumuz xəyallar və o xəyallarda yaşatdığımız qızımız. Sonra o körpünün bir ucunu buraxan sən, düşün.

Çıxıram o boş xəyalların zindanından artıq. Xəzan qoxusu var burnumda, gedişindən bəri unutmuşam yağışdan sonra gələn torpaq qoxusuna bənzər ətrini. Amma hələ də dinlədiyim mahnılar ilk səni xatırladır mənə. 

Ali Ashikarın da dediyi kimi, əvvəlkitək doğma deyiləm sənə. Hətta keçmişdən daha yadam son zamanlar. Yad etmək... Nə qəribədir. Bir zamanlar birlikdə gələcəyi xəyal etdiyin insanı indi tək yad etmək... Əvvəlkitək gözəl, saf deyil heç nə. Ətrafa baxıram, sevgilər boş, sevgilər yox... Mən yoluna qoya bilmirəm heç nəyi o tarixdən bəri. Dəqiqəsi dəqiqəsinə yadımdadır hər an, hər saniyə. Hər söz, hər cümlə. Yenə gecə saatları idi. Yenə həsrət qoxurdu hava. Yenə ağlayırdı göyüzü. Yağış yağırdı. Sanki buludlar sənə səslənirdi. "Demə. Bitirmə, getmə!" Deyə. Amma olmadı, nə dünya bacardı sənin sözlərinin qarşısında durmağı, nə mən bacardım eşitdiklərimin önündə gözyaşlarımı saxlamağı. 

Dayan! Mənə gecələrdən danış. Unutmaq istəyirəm bu pis anları, xatirələri. Xəyalını qurduğumuz qızımızdan, onun saçlarını necə hörəcəyindən danış. Mən də sənə isti kofenə neçə qaşıq şəkər atmağımı istədiyini soruşum. Xəyal olaraq qalacağını bilə bilə danışaq gələcəkdən. 

Sonra yenə dönək o körpüyə. Bütün qırıq taxtaları təmir edək əl birliyi ilə. İplərini bərkidək. Yıxılmasın xəyallarımız. Düşməsin uçurum aşağı...

Bizə yaraşmayan şeylər var, sevgilim. Ayrılıq kimi, həsrət kimi. Araya girən məsafələr kimi. Ulduzlar kimi. Ulduzları sevmirəm əvvəlkitək. Onlar ayırdı əllərini əllərimdən. Bir gecə yarısı, səssiz-sədasız, ayırdı əllərinin soyuqluğunu əllərimin istisindən.  Bəlkə də elə "günahkar ulduzlar"dır. Bəlkə də mənəm. 

Sən demiş kimi də varam, gəl, mənə gecələrdən danış. Mən yenə yazım əvvəlkitək.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(01.12.2023)