Elman Eldaroğlu, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Şair yaxşı söyləyib: “Dünya sənin, dünya mənim, dünya heç kimin”. Şənbə günü əbədiyyətə qovuşan və bu gün 3 mərasiminə qatıldığımız Gülhüseyn Kazımovu yaxşı tanıyırdım. İçi dolu, məzmunlu və dəyərli dostlarımdan biri idi. 

Kim deyibsə düz deyib, həqiqətən də insanlar işdə, vəzifədə, fəaliyyətdə bir-birini əvəz edə bilsələr də, amma həyatda heç kim əvəz olunmur. Barmaq izləri bir-birini təkrarlamadığı kimi, insanlar da bir-birini təkirarlamırlar, fərqli-fərqli təyinatları icra edirlər. Onun da öz təyinatı vardı, varlığına biçilən, taleyinə yazılan İlahi təyinat…

1950-ci il fevralın 4-də Cəbrayıl rayonunun Kavdar kəndində dünyaya gəlmişdi. Dörd ali təhsili vardı. Muzey işçisi də olmuşdu, redaktor da işləmişdi, dövlət qulluğunda da çalışmışdı. Üstəlik dövri mətbuatda xeyli elmi-publisistik yazıları da çap olunmuşdu. Filologiya elmləri namizədi idi…

Deyirdi ki,- “Hara getsəm də filologiya, jurnalistika sahəsində qazandığım təcrübə həmişə əlimdən tutub. 10 il Nazirlər Kabinetinin redaktə qrupunun rəhbəri işlədim, hökumət sənədlərinin dil-üslubuna, orfoqrafiyasına baxırdıq. Bir neçə il Daşınmaz Əmlakın Dövlət Reyestri Xidmətinin Aparat rəhbəri işlədim, orada da təxminən bu işlərlə məşğul idim, sənədlərin tərtibatı, sənəd dövriyyəsi, ərizə və şikayətlərə baxılması, kollegiyaların keçirilməsi və s.. Reyestr Xidmətində işlədiyim müddətdə mülkiyyət hüquqlarının qediyyatı haqqında qanunvericiliyi, torpaq qanunvericiliyini mənimsədim, bizim qanunvericiliyə görə əmlak üzərində olduğu torpaq sahəsi ilə birlikdə vahid əmlak kimi qediyyata alınır, bunları öyrənməsəydim, nə işçilərlə, nə də müraciət edən şəxslərlə işləyə bilərdim. Xidmətdə çalışdığım müddətdə Azərbaycanda mülkiyyət hüquqlarının qeydiyyatı tarixi ilə bağlı da müəyyən araşdırmalar aparmışam. Milli arxivimizdə bu sahədə xeyli bəlgələr var. Gözəl bir doktorluq işinin mövzusudur, həvəs göstərib yazan olsa, kömək etməyə hazıram. Mülkiyyət hüquqlarının tarixi xalqımızın ümumi tarixinin ayrılmaz tərkib hissəsidir. Bu sahənin tədqiqinə çox ciddi ehtiyac var.

Ümumiyyətlə, mən təbliğatçı olmuşam, təbliğatçı qulluq etdiyi dövrün, zamanın ideologiyasını təbliğ etməlidir. Təbliğatçı bir günə yetişmir, nəyisə təbliğ etməyin özü də böyük bir istedaddır. Təbliğ edən təbliğ olunanı inandıra bilmirsə demək təbliğatçı deyil. Ona görə işlədiyim illərdə çalışmışam ki, təbliğatı elə aparım ki, insanlığa yönəlmiş təbliğat olsun”…

 Şair, yazıçı, ictimai xadim Gülhüseyn Kazımov çox işgüzar adam idi. Yaşı yetmiş dördü adlasa da bir yerdə dayanmağı xoşlamırdı, necə deyərlər, civə kimi qaynayırdı. 

Son illər özünü Azərbaycan musiqisinin şahı- muğama həsr etmişdi. Tez-tez korifey muğam ustalarının həyat və yaradıcılığına həsr olunmuş tədbirlər təşkil edirdi. Doğrudur, bu tədbirləri Beynəlxalq Muğam Mərkəzinin “Unudulmayanlar” layihəsi çərçivəsində icra edirdi, amma böyük ürəklə, xüsusi həvəslə həyata keçirirdi. İndiyədək Bülbülcanın, Seyid Şuşinskinin, Hacıbaba Hüseynovun, Şövkət Ələkbərovanın, Həqiqət Rzayevanın, məşhur qarmon ifaçıları Kor Əhədin, Teyyub Dəmirovun və s. sənətkarların həyat və yaradıcılığına həsr olunmuş musiqili gecələr təşkil etmişdi. Onların arasından Kor Əhəd və Bülbülcan haqqında iki kitab da ərsəyə gətirmişdi...

1978-ci ildən üzü bəri ona yaxın həm nəsr və həm də nəzm kitabı işıq üzü görmüşdü. Şeirlərinə Şəfiqə Axundova, Oqtay Rəcəbov, Nəriman Məmmədov, Azər Rzayev kimi bəstəkarlar mahnılar da bəstələmişdi. Bu mahnıları İlhamə Quliyeva, Təranə Vəlizadə, Baba Mahmudoğlu, Flora Kərimova və başqa tanınmış sənətçilər ifa etmişdilər…

Marqlı insan idi. Səyahət etməyi xoşlayırdı. Ömrü boyu otuza yaxın Avropa, Amerika, Asiya ölkələrində səfərdə olmuşdu. Klassiklərin əsərlərini mütaliə etməkdən zövq alırdı. Muğamın vurğunu idi. Dinlədikcə vəcdə gəlir, gözləri yaşarırdı. “Muğam mənim yaralı yerimdir”- söyləyirdi.

Arzuları çox idi. İstəyirdi ki, ata-baba yurdu Cəbrayıla rahat gedib gələ bilsin...

Deyirdi;- “Mən qarabağlıyam. O torpaqlar mənə çox əzizdir. Babalarımın ruhları orada toxtaqlıq tapıb. Kaş biləydiniz, dogma Cəbrayılım üçün nə qədər darıxıram. Ömrümün bir hissəsi orada qalıb. İnanın ki, Cəbrayıl, eləcə də doğma kəndim Kavdar məndən ötrü Məkkə-Mədinə qədər müqəddəsdir...”

Bəli, hər kəs varlığına biçilən taleyi yaşayır. Gülhüseyn Kazımov da öz taleyini yaşayıb, sonda əbədiyyətə qovuşdu. Ondan bir də olmayacaq. Yeri behişt olsun! Allah rəhmət eləsin!

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.02.2024)

Dəyərli oxucularımız. “Mütaliə saatı” rubrikasında “Ədəbiyyat və incəsənət” sizlər üçün yeni romanın yayımlanmasına başlayır: Fəxrəddin Qasımoğlu, “İkibaşlı əjdaha”!

«Son gecə» və «On ikiyə işləmiş» adlı iki biri-birindən maraqlı romanlarla debüt edən yazıçının hər iki romanı portalımızda dərc edilib. Əminik ki, Fəxrəddin Qasımoğlunun “İkibaşlı əjdaha”sını da bəyənəcəksiniz.

Əslində mənim bu gün üçün hərəkət planım hazır idi. Alınan xəbər bu planı dəyişmədi. Hələ səhər saatlarında Mahir Vəliyevin telefonuna mesaj göndərib mənə lazım olacaq məlumatların toplanmasını xahiş etmişdim. «Koramal» barədə Stepan və kolleqalarının topladığı və bir nüsxəsi mənə verilmiş məlumatlar kifayət qədər dolğun idi. Onları tam öyrəndikdən sonra haradan başlayacağımı müəyyən etmiş, artıq təhlillərdən real işə keçmişdim.

Psixoloji portretini qurarkən isə, belə qənaətə gəlmişdim ki, «Koramal» bu işə sırf maddi maraqları xatirinə razılıq verib. Bunun belə olduğunu düşünməyə kifayət qədər əsasım var idi. Əvvəla o böyük nüfuz sahibi və daha böyük perspektivləri olduğu kriminal aləmdən uzaqlaşmağa qərar verib. Hətta nüfuzuna görə bu aləmin kralları sayılan «qanuni oğru»lardan biri ola biləcəyi şansının olması da onu saxlamayıb. Deməli, insan həbsxana həyatından bezib, ömrünün qalanını azadlıqda yaşamaq istəyir. Solomin kimi adamlar belə addımı həftəarası hansısa zavod və ya fabrikdə işləyib, bazar günləri tilovla balıq tutmağa getmək üçün yox, dəbdəbəli bir həyat sürməklə azadlığın dadını çıxarmaq üçün atırlar. Bununçünsə, çoxlu pul lazımdır. Hətta mən deyərdim ki, külli miqdarda pul. Deməli, Solomin hətta maddi imkanı pis olmasa belə, bu işə daha böyük məbləğdə pul qazanmaq üçün qol qoymuş ola bilər.

Bundan başqa, Stepan gələn gün gecə saatlarında onun qaldığı oteldə söhbətimiz zamanı mən bəzi suallarımı verib cavablarını almışdım. Solominin Rusiyada daimi münasibətdə olduğu qadını yoxdur. O, təsadüfi qadınlarla olan əlaqələri ilə kifayətlənirmiş. Stepan bunu çox əminliklə dedi. Buradan belə çıxır ki, o, zəif cinsə qarşı heç də laqeyd deyil. Ancaq nədənsə tənhadır? Burada məntiq nə deyir, bilirsiz? Çox incə məqamlara toxunur burada məntiq. «Koramal» özünə hörmət edən avtoritetli biridir. Beləsi yol kənarında düzülüb müştəri gözləyən, gecəni parkda skamyanın üstündə yatan və buna bənzər kimlə gəldi yatağa girməz. Başqa şeylər kimi bunu da onların qaydaları tələb edir. Deməli, o ya eskort xidməti təklif edən firmalara, ya da müstəqil işləyən valyutalı fahişələrə müraciət edib hər dəfə. Hər iki halda Moskva kimi şəhərdə bu xidmətlərin qiymətləri kəlləçarxa vurur. Bu o deməkdir ki, Solominin maddi vəziyyəti heç də pis deyil, hər-halda özünə görə imkanı var. Yaxşı bəs onda o, niyə daim yanında olan, onu hər cürə qane edən, ona qulluq göstərən bir qadınla yaşamır? Axı, bu halda o kənarda qadınlara xərclədiyinin tən yarısını xərcləməklə keçinə bilər və əslində bir başqa rahatlıq tapmış olar. Deyə bilərsiniz ki, bəlkə o rəngarəngliyi, tez-tez qadınları dəyişməyi xoşlayır? Razıyam, dediklərinizdə məntiq var. Ancaq cinayətkarların, xüsusilə, onların elitasının vərdişlərini bilən biri kimi mən fərqli düşünürəm. Təcrübə göstərir ki, onlar mütləq qaydada özlərindən yaşca qat-qat cavan sevgili saxlamağı, onlara bahalı maşınlar, qızıl-zinət əşyaları bağışlamağı həyatlarının vacib bir şərti kimi bilirlər. Hətta aralarında evli olanlar da belə edir və bu bir növ dəb sayılır. Belə gözəlçələri cangüdənlər müşayiət edir və heç vaxt onlardan ayrılmırlar.

Az əvvəl dediyim incə məqamları yavaş-yavaş yəqin ki, tutursunuz. Üstəlik Solomin barədə verilmiş ətraflı məlumatların içində onun pozğun həyata meyilli olmasına bir işarə də yoxdur. Eləcə, ara-sıra ehtirasını öldürmək üçün kefi istəyəndə qadınlarla görüşüb. Deməli, kifayət qədər maddi imkanı və ayrılsa belə, düşüncə tərzinə görə həyatının on doqquz ilini həsr etdiyi, mənsub olduğu aləmin qaydalarının təsiri altında olan Solominin daimi sevgilisi var, ancaq Rusiyada yaşamır. Harada?-bunu mənə bu gün səhər telefonla danışdığım Stepan aydınlaşdırıb deyəcək. Onun son illər tez-tez səfər etmiş olduğu ölkələrin siyahısı bu sualın cavabını vermiş olacaq. Bu dediklərimdəki əminliyimlə kim razı deyilsə, ardını dinləsin. Çünki elə az əvvəl sizə dediklərimi təhlil edərkən bütün məqamlar məni ilk dediklərimə, Solominin külli miqdarda pul qazanmaq istəyi ilə bu işə qol qoyduğu barədə düşündüklərimə gəlib söykəndi. Necə? Deyim, bilin. Sual olunur, daha cinayət etməyib azadlıqda sakit həyat yaşamağa qərar verən, bunun üçün zəruri maddi imkanı olan biri, birdən birə külli miqdarda pul qazanmaq eşqi ilə, hətta, həyat tərzinə zidd olan terrorçuluq kimi ən ağır cinayətə getməyə niyə qol qoyur? Fikrimi tutdunuz? Qadın!!! Yalnız çox bağlı olduğu qadın onu buna vadar edə bilərdi. Məşhur filmimizdə deyildiyi kimi: «Qadın böyük qüvvədir». O ki qaldı, Solominin təsadüfi görüşdüyü qadınlara, bu qadınlar onun möhkəm bağlandığı o qadınla heç bir müqayisəyə gəlməzlər.

Mən heç bir ehtimalımı əmin olmasam, dilə gətirmirəm. Bu dedikərimi daha da möhkəmlətmək üçün Stepanın zəngindən sonra bəzi məqamları da sizə açıqlayacam. Onda mənimlə tam razılaşacaqsınız.

Bir ehtimal da var ki, Stepan bunu hələ aeroportdan gələrkən səsləndirmişdi. Bu, Solominin nə iləsə şantaj edilərək belə bir işə vadar edilməsidir. Kəşfiyyat orqanları bu üsuldan istifadə edirlər, bu sirr deyil. Ancaq «Koramal»ı «tanıyandan» sonra başa düşdüm ki, bu ehtimal sıfıra bərabərdir. Belə adamları zorla nəyəsə məcbur etmək mümkün deyil. 

Telefonuma zəng gəldi. Zəng vuran polkovnik Vəliyev idi.

-Salam, Bəxtiyar müəllim.

-Salam, Mahir müəllim.

-Bu gün səhər istədiyiniz məlumatların toplanılmasına göstəriş vermişəm. Hazır olan kimi xəbər verəcəm. Az əvvəl cənab general bizi toplamışdı. Yaranmış vəziyyətlə bağlı axtarışların istiqamətini bir qədər korrektə etdik. Yəqin işimizin daha da çətinləşdiyini, vaxtımızınsa necə daraldığını bilirsiz.

-Bilirəm, Mahir müəllim. Belə məlum olur ki, düşmən zərbəni iki tərəfdən vurmaq istəyir. Allahın köməkliyi ilə buna imkan vermərik. Siz əməkdaşları tələsdirin. O məlumatlar təkrar yoxlama tələb edir, çox vacibdir.

-Başa düşdüm.

-Sağ olun.

-Sağ olun.

Mahir müəllimdən Solominlə birgə məhbus həyatı yaşamış həmyerlilərimiz haqqında daha dolğun məlumat toplanılmasını istəmişdim. Həm ölənlər, həm də hazırda həbsdə olanlar barədə. Hər bir şeyi, ən xırda detalı, hətta, onların ailə tərkibi barədə məlumatları belə bilmək istəyirdim. Təbii ki, bu məlumatları toplamaq vaxt aparacaqdı. Hər-halda yeddi nəfər az deyildi. Ancaq onun bunu qısa müddətdə həll edəcəyinə əmin idim.

İndi həm bu, həm də Stepanın verəcəyi məlumatı gözləmək qalırdı. Mənsə artıq tanış parka çatmaq üzrə idim. Öz agentlərimlə bu parkda, daha doğrusu, Bakının bu sakit parkının ən gözdən uzaq hissəsində yerləşən çayxanasında görüşürdüm. Həmişəki kimi, tanış çayxana sahibinə əvvəlcədən zəng edib boş kabinələrdən birini saxlamasını tapşırmışdım. O da üç nömrəli kabinəni saxladığını demişdi. Görüş verdiyim «Tatar» ləqəbli agentim idi. Mesajla görüş vaxtını və kabinənin nömrəsini ona göndərmişdim. Həmişə eyni məkanda görüşdüyüm agentə başqa nəsə yazmağa ehtiyac yox idi. Mən bir qədər əvvəl gəlib kabinəyə keçir və çay sifariş verirdim. Həmin vaxtda ofisiant çayı gətirib gedir, düz təyin olunan vaxtda isə o gəlirdi. Gedərkən də eyni sxemdən istifadə edirdik. Bizi heç kim bir yerdə görməli deyildi.

«Tatar» ən qiymətli agentlərimdəndi. Şəhərin cinayət aləmində elə böyük bir fiqur olmasa da, orada baş verənlər haqqında çox məlumatlı biri idi. Onun bu olduqca maraq doğuran məlumatları haradan əldə etdiyi mənim üçün də müəmma olaraq qalırdı. 

Dəhlizdə rastlaşdığım ofisianta üç nömrəli kabinəyə iki nəfərlik çay gətirməsini tapşırıb içəri keçdim. Parka baxan pəncərənin pərdəsini bağlayıb stullardan birində oturdum. Otağın divarına bərkidilmiş kiçik televizoru işə salıb İctimai Televiziya kanalına köklədim. Az keçmiş bayaqkı gənc, iki stəkanla buğlanan çaydanı gətirib masanın üstünə qoydu və çıxdı. Hər iki stəkana çay süzüb gözlədim. Bundan beş dəqiqə sonra qapı astaca açıldı və «Tatar» içəri girdi. Xasiyyətimi bildiyi üçün salamlaşmadan keçib üzbəüzdə oturdu.

Heç nə demədən stəkanımı qaldırıb bir qədər soyumuş çayımı içməyə başladım. O da gülümsəyib mənim kimi etdi. Cəlb olunduğum məxfi əməliyyatla bağlı hansısa sualı yalnız dolayısı ilə verə bilərdim. Bunun üçünsə, ilk növbədə söhbətə birbaşa o məsələdən başlamamağım şərt idi. Qəsdən susur, onun özünün danışmağa başlamasını gözləyirdim. Nəsə bilib-bilməməsini öyrənmək istəyirdim. Təbii ki, baş verənlər barədə o, nəsə bilə bilməzdi, bu mümkün deyildi. Ancaq hansısa kriminal avtoritetin Rusiyadan qonağı gəldiyi və buna bənzər bir məlumatının olması mümkün idi. Onunla görüşməkdə də məqsədim, oxşar bir məlumat almaq idi. Hər şey ola bilərdi. «Koramal»ın Bakıya gəlişi barədə burada onun özü kimilərdən kimsə məlumatlı ola bilərdi, hətta kimləsə əlbir olması ehtimalı da istisna olunmurdu. Stəkanını boşaldan «Tatar» əlindən qoymadan ikinci dəfə doldurdu. Ancaq çayın qaynar olduğunu görüb masanın üstünə qoydu və pıçıltı ilə danışmağa başladı.

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.02.2024)

Jalə İslam, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Taxtadan təməli qoyulan bir evi dəmir hasarları nə qədər müdafiə etsə də, onu zamanı gələndə çürüməkdən xilas edə bilməz. Dağlanmış bir köksə yazılır bu sözlər, “Əgər küsdürəcəyini zənn etmədiyin adamlardan küsmüsənsə, bəzəkli sözlər barışmaq üçün əsla kifayət etməz”.

Məhz elə bu an, bu dəqiqə oturub düşündüm ki, bir çox insanla aramızda günlərə bərabər illər ötür. Nə qədər çalışsam da, ömrü ömrə, günü günə, qəlbi qəlbə calaya bilmirəm. Hər halda bizim ağacımızın budaqları əvvəldən kövrəkdir deyib, yoluma beləcə davam edirəm. Vuruşmaq və mübarizə aparmağın artıq mənim üçün ağır olduğunu qəbul edib öz qaranlıq küncümə qısılmaq və oradan heç çıxmamaq istəyirəm. Özüm də çox yaxşı bilirəm ki, o küncə təslim olsam, bir daha əsla əlindən qurtula bilməyəcəyəm. Doğrusu, nə istədiyimi heç bilməmişəm, yenə də bilmirəm. Lakin həyatdan çox şey istədiyim barizdir. Zəhərli bir ilan, yırtıcı bir heyvan kimi doymadan, əlimdə olanları qəbul etmədən, bütün sovrulan küllərimə məhəl qoymadan mübarizə meydanına atılmaq nə qədər yorucu olsa da, “bu dəfədə olacaq” fikrinə qapılıb şiddətli bir həyəcana aşiq oluram. 

Ruhum bir tək onun qarşısında bütün çılpaqlığı ilə özünü təslim edir. Bu, əslində sevgi deyil, amma uçucu bir həvəs olmadığı da bəllidir. 

Xatirələri oyatmaq vaxtıdır əziz dost! 

Tuturdum onun qabar basmış əllərindən, hər iki əlini əllərim arasına alırdım. Bu istilik onun əllərinin çapıq basmış cığırlarını sızıldadırdı və mən bu sızıltını iliklərimə qədər hiss etmiş olsam da, hər nə qədər ovuc içlərim tərləsə də, o cığırları duzlu tər damcıları yandırsa da, qəlbimi təlaşım bir məngənə kimi sıxsa da, acının fəryadları nə bir sərhəd, nə də bir əngəl ola bilirdi. Bir cəza olmağı da, onun günahlarının hər zərrəsinə damcı-damcı bulaşmağı da özümə yaraşdırmırdım. Fəqət,  pis əməllərimdən, kinimdən, kəhanətimdən də geridə qalmırdım. Axı bu mübarizə mənim qələbəm ilə bitməli idi. Nəticə isə təbii ki, onun mənə nifrəti idi. Sakitcə dayanmış və xalçanın ən kobud naxışlarını sayaraq düşünürdüm ki, mən onu itirməyə, həqiqətən də hazırammı? Sonra ətəyimdəki bütün daşları silkərək onun mənim mübarizəmdə heç bir yerinin olmadığını özümə dəfələrlə xatırladırdım. Hətta heç kimin bu mübarizədə yeri yox idi. İtirdiklərim dəhşətli idi və itirəcəklərim daha da dəhşətli olacaq. "Buna hazırsanmı? " -deyə sual verdiyinə əminəm. Hazır olmağa hazır deyiləm, əziz dost!

Sonra..., sonra..., sonra...ovuclarımı açırdım. Duzlu tər damcıları sızıldadan o cığırları indi şiddətli bir çovğun göynədirdi. Və

onun əlləri, mənim isə qürurum çovğun qarşısında daha da şişir və qabarırdı. Arxama belə baxmadan qaçırdım. Məkanı soruşma, çünki bir dayanacağa ehtiyacım olmadığını sən də bilirsən. Ardımda kövrək bir səs, bitməyən cümlələr məni təqib edirdi. Bir müddət sonra eşidə bilmədiyim cümlə sonlarını özüm tamamlayırdım. Dəqiq xatırlamasam da, onun son sözləri təxminən belə idi:

-…Elə isə gözlərini yum və üçə qədər say…

Sənə vədlər verəcəyəm. O vədlər gözlərinə pərdələri asacaq. Yenə səhər olacaq, yenə günəş doğacaq, yenə bu bataqlıqda yaşamağa ümid bəsləyən bir cüt göz tapılacaq. Səni bu xarabalıqdan pərdələr qoruyarkən, mənsə qırpılan göz bəbəklərin arasında tək nəfəsdə donacağam...

Bu bədbəxt bəndəyə -Mən səni sevə bilmərəm, mən yalnız özümü sevə bilərəm, - demək necə də ağırdır, elə deyilmi?! Özümə nifrət edirəm. Əgər bu belə deyilsə belə, hökmən belə olmasını istəyirəm. Əgər xatırlayırsansa, bunu əvvəl də sənə demişdim: "Nifrət çox ali bir hissdir".

Sənə də nifrət edirəm! 

Və...kefini belə soruşmadan bu məktubu burada yekunlaşdırıram, çünki sən sadəcə məni dinləməklə hökmlüsən.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.02.2024)

Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

“Biz əks qütblərik, ona görə çəkdik bir-birimizi"

- Baxanda nəyə aşiq olur insan?

- Özündə olmayana.

- İnsan əksik tərəfinəmi aşiq olur?

- Tamamlayana aşiq olur, möhtərəm..

- Eşq tamamlanmaqmıdır, yoxsa əbədiyyən yarım qalmaqmı?

(“Könül dağı” filmindən) 

Bir yerdə oxumuşdum: “Biri ilə anlaşmaq üçün eyni, sevmək üçüm fərqli xüsusiyyətlər gərəkdir”.

İnsan özü kimi olanla anlaşarmış da, lakin fərqli olanı sevərmiş.

Sən də eynən bunu söyləmişdin mənə: “Biz əks qütblərik, ona görə çəkdik bir- birimizi",-  demişdin.

Eləydi, biz əks qütblər kimi fərqliydik bəlkə, amma eyni zamanda da ayrılmaz, bir-birinə bağlı və biri digərini tamamlayandıq biz. 

Eyniylə gecəylə gündüzün, istiylə soyuğun, günəşlə ayın, yerlə göyün, siyahla bəyazın fərqli olduğu qədər də bir-birini tamamlaması kimi... 

Mən hər nə qədər aydın görünsəm də, toxunsan ağlayacaq insan kimi, hər an yağmağa hazır göy üzü, sənsə hər nə qədər quraq görünsən də, bir damla yağış düşsə gülüstana çevriləcək torpaq kimiydin.

Fəqət, mən ağlaya bilməyən insanlar kimi tutdum göz yaşlarımı, o bir damla yağışı belə əsirgədim səndən və sən də bunun müqabilində əbədiyyən o ən sevdiyim yaşıla həsrət qoydun məni.

Bəlkə də həqiqətən də eyni qədər günahkarıq səninlə, amma peşmanlıq duyğusuyla yoğrulub, qartopu kimi yuvarlandıqca böyüyən bu günahın bədəlini ödəmək təkcə mənim payıma düşdü.

Mən indi hər gün gözlərini sıxan səma kimiyəm, fəqət, qışdır, daha gərək yoxdur yağışa...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.02.2024)