Super User
“Nizami” baleti yenidən Opera və Balet Teatrının səhnəsində nümayiş olundu
Noyabrın 20-də “Nizami Gəncəvi İli” çərçivəsində Azərbaycan Dövlət Akademik Opera və Balet Teatrında görkəmli bəstəkar Fikrət Əmirovun “Nizami” baleti yenidən səhnəyə qoyulub.
AzərTAC xəbər verir ki, SSRİ Xalq artisti, SSRİ və Azərbaycanın Dövlət mükafatları laureatı, görkəmli bəstəkar Fikrət Əmirovun musiqisi əsasında səhnəyə qoyulmuş tamaşa teatrın dahi Nizaminin poetik sənətinin valehedici inciləri, onun çoxşaxəli, mistik, cazibədar dünyası ilə əlaqə yaratmaq üçün bir təşəbbüsüdür.
Xoreoqrafik triptix kimi düşünülmüş və həyata keçirilmiş baletdə böyük şairin həyatının üç məqamı - şair və hakimiyyət, şair və məhəbbət, şair və ilham pərisi təsvir olunur.
Nizami poeziyasının real və xəyali aləmi tamaşada vəhdət təşkil edir. “Zaman axını” böyük ustadın parlaq irsini – “Sirlər xəzinəsi”ni açıb göstərir. Ardınca isə ən sonda "Əbədiyyət"ə (şairin ölümsüzlüyü) qovuşmaq üçün "Tarixin səhifələri" (onun poemalarının canlanan qəhrəmanları) canlanır.
... Səhnədə dünyanın bütün ağrı-acısını dadmış, həyatda həm sevinc, həm kədər yaşamış, poetik dilin sehrini anlamış, ən gözəl əsərlərin yaradılışı üçün ona ilham verən sevgini duymuş ağsaçlı şair görünür. Məşhur "Xəmsə"də vəsf etdiyi qəhrəmanlar onun gözləri önündən cərgə ilə ötüb keçir. Ölməz poemaların qəhrəmanları - Leyli və Məcnun, Xosrov və Şirin, Bəhram və Yeddi gözəl, İsgəndər... rəqslərdə canlanırlar. Nə qədər ki, Yer üzərində məhəbbət, sədaqət, inam mövcuddur, nə qədər ki, böyük Nizaminin poeziyası yaşayır, onun yaratdığı qəhrəmanlar da əbədi yaşayacaq və var olacaqlar.
Tamaşanın musiqi rəhbəri və dirijoru, Əməkdar artist Əyyub Quliyev, libretto müəllifi Əjdər Ulduz, balet truppasının bədii rəhbəri, Xalq artisti Kamilla Hüseynova, quruluşçu rəssamı, Əməkdar mədəniyyət işçisi Tehran Babayevdir.
Arif Babayev: “Operaya gələndə cavan oğlan idim, elə Məcnuna da oxşayırdım, neçə-necə Leylilər gördüm”
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Daycest bölümündə Xalq artisti Arif Babayevin APA informasiya agentliyinə müsahibəsini təqdim edir. Müsahibəni ustad sənətkardan Aytac Sahəd götürüb.
Evdə üç nəfərdirlər: Arif müəllim, həyat yoldaşı və həkimi. Arif müəllimin həyat yoldaşı Gültəkin xanım bizi gülərüzlə qarşılayır. Müsahibəyə başlamadan öncə bir xeyli söhbət edirik. Arif müəllimin səhhətindən, Ağdama getməyindən danışır. Gültəkin xanım söhbət əsnasında yayılan yalan xəbərlərdən də gileylənir. “Yazırdılar ki, guya Arif müəllim...” Arxasını demir, Arif müəllimə baxır. Əslində, bilirəm nə demək istədiyini. Ümumiyyətlə, fikir vermişəm, insanlar yaxınları haqqında danışanda çox vaxt ölüm sözündən istifadə etmirlər - Gültəkin xanım kimi. Dərhal söhbəti dəyişirəm. “Arif müəllim, maşallah, çox yaxşı görünür”.
Xeyli vaxt idi, Arif Babayevdən müsahibə almaq istəyirdik, alınmırdı. Bu günə qismətiymiş. Onunla görüşmək, danışmaq bir dövrə, bir tarixə şahidlik etmək kimi bir şeydir. Muğam, xalq musiqisi ilə qoşa çəkilib hər zaman Arif Babayevin adı. Yetişdirdiyi sənətkarların sayını heç özü də bilmir. Həmişə göz qabağında, həmişə xalqın qəlbində olub Arif Babayev, ağdamlıların, qarabağlıların çox vaxt, sadəcə, “Babayev”, “Hacı” deyə müraciət etdiyi ustad, səhnəmizin Məcnunu... Elə sualımıza da musiqi dilində desək, Məcnunla ayaq verdik...
- Necədir, səhnəmizin Məcnunu?
- Məcnunu? (Gülür) Məcnunu idim. Artıq yaşa dolmuşam. Uzun müddət Məcnun oldum, ancaq bir vaxt baxdım ki, artıq getmək lazımdır hörmət-izzətlə. Deyəndə ki, operadan getmək istəyirəm, hamı məəttəl qaldı ki, hara gedirsən, niyə gedirsən? Dedim, yox, gedirəm. Artıq mənim gedən yaşımdır, indi cavanların vaxtıdır, yaxşı cavanlarımız var, qoy, onlar gəlsin. Məndən sonra gələn “Məcnun”lar da – Alim Qasımov, Mənsum İbrahimov, İlkin Əhmədov – yaxşıdırlar.
1966-67-ci illərdə gəlmişəm operaya. Operaya gələndə cavan, arıq, hündürboy oğlan idim, indiki kimi deyildim. Elə Məcnuna da oxşayırdım. Neçə-necə Leylilər gördüm...
- Özü də qəşəng-qəşəng Leylilər...
- Hə, Leylilər çox idi o vaxt, Məcnunlar az.
- Ən qəşəng Leyliniz hansı olub?
- Hamısı bir-birindən qəşəng idi. Hərəsinin özünün sənəti, səs dünyası vardı. Görkəmləri də bu obraza uyğun gəlirdi. Leyli ki rola yaraşmadı, bax, belə oldu (əli ilə köklüyü göstərir), nəyə lazımdır? Belə Leylini görəndə də yazıq Məcnun deyir ki, “Sən Leyli deyilsən, ey pərizad”. Gərək adamın görkəmi də səhnəyə yaraşsın.
- Bəs, səs?
- Əsas səs lazımdır, ancaq görkəm də vacibdir. Ümumiyyətlə, tək operada yox, hər yerdə gərək adam özü baxsın olduğu yerə. Getmək lazım olanda da hörmətlə getsin.
Operadan sonra da getdim filarmoniyaya. Milli konservatoriya açılanda da ora dəvət olundum. Konservatoriyada muğam kafedrası yarandı, orda çalışmağa başladım. İndi də orda müəlliməm, yaxşı tələbələrim var.
- Arif müəllim, toy və opera bir-birindən çox fərqlənir. Hər iki sahədə olmaq sizə çətin olmurdu?
- Operanın yolu başqadır, xanəndəliyin yolu başqa. Operanın öz incəlikləri var.
Mən onları bir-birindən ayırmağı bacarmışam. Toy da ki öz yerində. Mən gözümü açıb toy görmüşəm. Ömrümün axırına qədər də xanəndə kimi oxumuşam.
- Leylilərdən bu gün kiminlə əlaqə saxlayırsınız? Məsələn, Zeynəb Xanlarova ilə əlaqəniz varmı?
- Nə yalan deyim, indi əlaqəm yoxdur. Amma yubileyimə çağırmışdım, gəlib, yaxşı da iştirak etmişdi.
- Siz Flora Kərimova ilə də “Leyli və Məcnun”u oynamısınız.
- Hə, bir dəfə olmuşam. Pis oxumadı, öhdəsindən gəldi Flora. Tamaşaçılar da onu sevir axı. Çoxlu əl çaldılar. Asan deyil e, “Leyli və Məcnun”u səhnədə oynamaq.
- Həyatda da Məcnun rolunda çıxış etmisinizmi?
- (Gülür). Gördün də mənim Leylimi (həyat yoldaşını göstərir). Mənim Leylim odur.
- Leyliniz Sizi dağa-daşa salıbmı?
- Yox (gülür). Mən gözümü açmışam, oxumuşam, işləmişəm. Axı, mənim sevgidən danışan yaşım deyil. Amma onu da deyim ki, sevgi var. Sevgi dünyanın xilaskarıdır.
- Bu gün hansı tələbənizi görəndə “Bax, bu mənim tələbəmdir” sözünü ürəkdən deyirsiniz?
- Nəzakət Teymurova, Aygün Bayramova, Nuriyyə... (düşünür) çoxdur, vallah. Adlarını çəkmək istəmirəm e. Birini deyirəm, biri qalır. Sonra inciyirlər məndən. Çox yaxşı tələbələrim var. İndi tələbələrimin çoxu müəllimdir, onların öz tələbələri var. Onları görəndə sevinirəm. Ağac bar gətirəndə necə sevinərsə, bax, o cür.
- Bəs, bu gün oxuyanlardan kimi dinləyirsiniz?
- Mirələm Mirələmovu. Çox gözəl oxuyur Mirələm. Arada ona qulaq asıram. Ürəklə oxuyur.
- Mirələmin səsində nəsə tamam başqa bir şey var. Gözəl səsdən daha artığı.
- Bilirsən, məsələ səsin olmağında yox, səsin qəlbə toxunmağındadır. Səs qəlbə toxunmalıdır e, toxunmalıdır. Bunu izah etmək mümkün deyil. Bir də görürsən deyirlər ki, Elnarə (Elnarə Abdullayeva - red. ) mərsiyə oxuyur. Ay kişi, hər necə oxuyur, əsas odur ki, oxuduğu toxunur adama.
- Deməli, yaxşı səs təhsildən də vacibdir?
- Yox-yox, səs lazımdır, səs. Təhsil də olsa, yaxşı olar, əlbəttə. Amma birinci səs. Adama toxunan səs. Səs mənim qəlbimə toxunmalıdır, yeri gəlsə, ağlatmalıdır. Bir də görürsən deyirlər ki, kişi ağlamaz, niyə ağlamır ə? Ağlayır. Elə səs var ki, qəlbinə toxunub, hönkür-hönkür ağladır səni...
- Bəs axırıncı dəfə nə vaxt hönkür-hönkür ağlamısınız?
- Sarıcalıda. Ağdama gedəndə...
- Yəqin Ağdamdan gələndə də ağlamısınız.
- Otuz ildən çox idi çıxmışdım Ağdamdan. Yaxşı yadımdadır, hadisələrin qarışan vaxtı idi. Bir dəfə dedim ki, nə olursa-olsun, gedib atamın-anamın qəbrini ziyarət edəcəm. Orda qəşəng bir ev də tikdirmişdim, iki mərtəbəli. Bülbüllər cəh-cəh vururdu o evin pəncərəsində. Dedilər ki, getmə, nəsə edər ermənilər sənə, yaxındadırlar. Heç kimin sözünə qulaq asmadım. Getdim ordakı evə. Onda artıq ermənilər Şahbulağa qədər gəlmişdi. Qəbirləri ziyarət etmədən öncə dedim gedib evimi də ziyarət edim. Hələ də gözümün qabağındadır, aralı qalan darvazam. Gəldim evimin otaqlarını son dəfə bir-bir gəzdim, həyətimi doyunca dolandım. Heç yadımdan çıxmaz. Çıxıb getmək istəyəndə sonuncu dəfə dönüb evimə baxdım. “Dedim, ay Allah, bu nə fəlakətdir? Yəni mən doğulub-böyüdüyüm bu yerə bir də görməyəcəm? Ay Allah, bu cənnətdən, bu havadan bu sudan ayrı necə yaşayacam? Bir ağlamaq tutdu məni. Xeyli ağladım, xeyli... Sonra birtəhər özümü toplayıb çıxdım. Bir az getmişdim gördüm ki, hər qapıdan bir tanış çıxdı. Sən demə, mənə deməmiş məni qorumağa gəliblər ki, ermənilər birdən kişini aparar. Uzun sözün qısası, axırıncı gedişim o oldu (Fikrə gedir). Orda qəşəng ev var, evin içində hər şey var, qəşəng mebellər (elə bil keçmiş zamanda danışmağa dili gəlmir).
- Arif müəllim, daha nə o ev var, nə də o mebellər...
- Hə... İndi heç yeri də qalmayıb. Mənim iki qızım vardı. Sonra Yaşar oldu. Daha bildim ki, məni bir çiynində aparan olacaq. O doğulandan sonra Ağdamda həmin evin bünövrəsini tökdürdüm, gözəl bir ev tikdirdim. Bülbüllü bir bağçada. Bülbüllər pəncərəmin qabağında cəh-cəh vururdu. Ordan çıxanda da ona ağlayırdım ki, o bülbüllərdən ayrılıram. Mən orda bülbüllü bağçalar qoyub gəldim...
- İllər sonra ora qayıdanda Sizi ən çox yandıran nə oldu?
- Atamın-anamın qəbrini tapa bilmədim e. Şumlamışdılar oranı. Halbuki bir dəstə gül götürmüşdüm ki, onların qəbrinin üstünə qoyum. Onların qəbrini tapa bilmədim, ona görə də tanımadığım bir məzarına qoydum gülləri. Bilirsən, torpağımı görən kimi öpdüm, bağrıma basdım, cibimə doldurub gətirdim. Şükür ki, bu gün torpaqlar qayıtdı. Ordumuzun, İlham Əliyevin gücünə qayıtdı bu torpaqlar. Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin, qazilərimizə can sağlığı versin.
- O dağılan evi yenidən tikmək istəyərsinizmi?
- Çox istəyərdim ki, mənim Ağdamda ev-muzeyim olsun.
- Axı, ev yoxdur.
- Tikəcəyik də...
- Bayaq dediniz ki, Yaşar olanda düşündünüz ki, Sizi çiynində aparan olacaq. Görəsən, niyə adamlar kimin çiynində gedəcəyini, kimin onun ağlayacağını bu qədər çox düşünür?
- Axır mənzildir də, ordan o yana yol yoxdur, axı...
- Bəs, Fəxri Xiyaban davaları?
- Deyim də sənə, çünki insan şöhrəti sevir, xüsusilə də sənət adamları. Elə adamlar var ki, onlara Fəxri xiyabanlar halaldır, çünki onlar böyük adamdırlar. Dövlətimiz qədirbilən dövlətdir. Əlli il əziyyət çəkənə, əlbəttə, orda basdırılmaq halaldır. Axı, adama nə qalır öləndən sonra? Ən azından övladları valideynə verilən dəyəri görəndə onunla fəxr edir.
- Bağışlayan adamsınız?
- Hə, bağışlayan adamam. Tez keçir əsəbim. Yumşaq adamam, bu da yaxşı deyil heç.
- Canəli Əkbərovu bağışladınız?
- Əlbəttə. Son nəfəsdir, axı. Əlbəttə, keçməli idi o inciklik. İnsanıq da. Hamı gedəcək bu yolu. O mənim xanəndə yoldaşım idi. Canəlinin bu sənətdə zəhməti olub. Aramızda olan xırda-para şeylər də keçdi. Allah ona rəhmət eləsin. Hər şeyi qoyuruq bir kənara, son mənzildə necə kinli olmaq olar?
- Siz həm də Hacısınız.
- Hə, bir də görürsən heç adımı demirlər, elə Hacı deyə müraciət edirlər. Düzü, qatı dindar deyiləm. Amma o kişiyə çox bağlıyam. Bilirsən, mənim səhvlərim çoxdur. Bir az səbirsizəm. Tez alışıb, tez sönürəm. Bəzən buna görə səhvlər edə bilirəm. Ancaq onu da deyim ki, səhvimi boynuma alan adamam.
- Övladlarınızdan niyə Sizin sənəti davam etdirən olmadı?
- Səs, yaxşı istedad olsaydı, deyərdim hə, amma yox idi. İstedad varsa, bu sənətə niyə də getməsin, niyə əngəl olum ki? Qızlarım üçün yox, oğlum üçün deyirəm bunu.
- Niyə qız yox?
- Mən illərdir bu sənətdəyəm, görürəm bu sənətin əziyyətlərini. Uzaq yollarda, yuxusuzluq, çətinlik. Düşünürəm ki, qadın üçün daha çətin olardı. Buna görə deyirəm.
- Arif müəllim, son dövrlərdə xanəndələrin muğam oxuyarkən müxtəlif boğazlar, improvizasiyalar etdiyini görürük. Sizcə, muğam klassik sənət ənənələrinə daim sadiq olmalıdır, yoxsa yeniliklər daha yaxşıdır?
- Baxır yeniliyə. Bu yol klassik yoldur. Yeni yollara da üz tutmaq olar, ancaq əndrabadilik yox. Boş yeniliklərlə razılaşmıram. Məsələn, Alim (Alim Qasımov - red.) oxuyur, improvizələr eləyir, etdiyi yeniliklər də yaraşır. Ancaq bir başqası onu yamsılayanda, məni açmır.
- Üslubu da, oxu tərzini də başa düşdük. Ancaq ümumi şəkildə baxsaq, xanəndələrin çərçivələri daha çoxdur. Məsələn, xanəndə niyə həmişə kostyumda olmalıdır? Tutaq ki, xanəndənin gözəl səsi var, gözəl oxuyur. Amma şortikdə oxuyur.
- Mən də sərbəst geyinməyi xoşlayıram. Ən çox da Qaxda olanda. Həyətdə sərbəst geyinirəm, heç kim də görmür məni. Amma səhnədə, ciddi yerdə yaxşı geyinmək lazımdır. Hökm deyil ki, bahalı kostyum olsun, əsas odur təmiz və səliqəli olsun. Muğam ustası ciddi olmalıdır. Muğam ciddi sənətdir. Onun nümayəndəsi də özünü yaxşı aparmalıdır. Çünki camaatın gözü qabağındadır.
- Sizi Şuşada keçirilən Xarıbülbül Festivalında görmədik.
- Onda səhhətimdə problemlər vardı. Mehriban xanım sağ olsun, köməkçiləri zəng vurub məni dəvət etdilər. Özümü yaxşı hiss etmədiyim üçün təəssüf ki, gedə bilmədim.
- Arif müəllim, səhnə həyatınızda başınıza gələn ən maraqlı hadisələrdən birini danışa bilərsinizmi?
- Deməli, bir dəfə “Gəlin qayası”nda Camal rolunu oynayıram. “Dolandım hər yanı, gəzdim hər yanı” oxuya-oxuya zalı gəzirəm. Birdən zaldakılardan biri ayağa durub dedi ki, “Arif müəllim, 9-na boşsan?” Mən də duruxdum qaldım, cavab da verə bilmədim, dirijor da orda çaş-baş qalıb. Sonradan mənə deyir ki, “sən orda neynirdin, axı? Daha demir ki, məndən ayın 9-na toy soruşurlar. İnsandır da. Yəqin, məni görmüşkən sözünü demək istəyib (gülür).
Gülüşünə mane olub, növbəti sualı vermək gəlmir içimdən. Gülə-gülə də müsahibəni bitiririk...
Milli Teatrda “Nizami Gəncəvi İli”nə həsr edilmiş “Qətibə İnanc” tamaşası nümayiş olunub
Akademik Milli Dram Teatrında “Nizami Gəncəvi İli”nə həsr olunmuş “Qətibə İnanc” tamaşası nümayiş olunub.
Teatrın mətbuat xidmətindən bildirilib ki, səhnə əsərinin nümayişindən əvvəl teatrın direktor müavini Hacıbaba Məmmədov çıxış edib. O qeyd edib ki, Prezident İlham Əliyev 2021-ci ilin ölkəmizdə “Nizami Gəncəvi İli” elan edilməsi haqqında Sərəncam imzalayıb.
Sərəncamda bildirilib ki, dünya ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, dahi Azərbaycan şairi və mütəfəkkiri Nizami Gəncəvi bəşəriyyətin fikir salnaməsində yeni səhifə açmış nadir şəxsiyyətlərdəndir.
Nizami Gəncəvinin yubileyləri ölkəmizdə hər zaman təntənə ilə keçirilib. Azərbaycanın klassik ədəbi-mədəni irsinə həmişə milli təəssübkeşlik mövqeyindən yanaşan ümummilli lider Heydər Əliyev Nizami irsinə də xüsusi diqqət yetirib. 1981-ci ildə Ulu Öndərin bilavasitə təşəbbüsü və iştirakı ilə dahi şairin 840 illik yubiley mərasimləri keçirilib.
Ölkə başçısının Sərəncamından irəli gələrək 2021-ci ildə Mədəniyyət Nazirliyinin təşkilatçılığı ilə bir çox mühüm tədbirlər həyata keçirilib. Akademik Milli Dram Teatrı dahi sənətkarın ölməz irsinə öz töhfəsini “Qətibə İnanc” tamaşası ilə verir.
İkihissəli səhnə əsəri görkəmli Azərbaycan yazıçısı Məmməd Səid Ordubadinin “Qılınc və qələm” romanının motivləri əsasında Çingiz Ələsgərli tərəfindən yeni səhnə versiyasında işlənib.
Tamaşanın quruluşçu rejissoru Xalq artisti Mərahim Fərzəlibəyov, quruluşçu rəssamı Əməkdar mədəniyyət işçisi İlham Elxanoğlu, musiqi tərtibatçısı Kamil İsmayılov, rejissor assistenti Vüqar Məmmədovdur.
Səhnə əsərində Xalq artistləri Bəsti Cəfərova (Qətibə İnanc), Sabir Məmmədov (Nizami), Kazım Abdullayev (Qızıl Arslan), aktyor İlyas Əhmədov (Fəxrəddin), Əməkdar artist Ayşad Məmmədov (Toğrul), aktrisalar Şəhla İsmayılova (Səba), Fidan Cəfərova (Gənc Qətibə), aktyor Elnur Qədirov (Qutluğ), Əməkdar artist Mirzə Ağabəyli (Vəzir), aktyor Cümşüd Zeynalov (Zindan keşikçisi), Əməkdar artistlər Məzahir Cəlilov (Qazı), Elşən Rüstəmov (Hüsaməddin) və Əlvida Cəfərov (Saray əyanı) iştirak ediblər.
Tamaşa Gəncə hakimi Əmir İnancın qızı Qətibə İnancın Şeyx Nizamiyə olan cavabsız məhəbbətinə həsr olunub.
“Nizami Gəncəvi: Mədəniyyətlər arasında körpü” mövzusunda Beynəlxalq Forum keçiriləcək
Xəbər verdiyimiz kimi, Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət Nazirliyi və Bakı Şəhər İcra Hakimiyyətinin birgə təşkilatçılığı ilə dahi Azərbaycan mütəfəkkiri və şairi Nizami Gəncəvinin anadan olmasının 880 illiyinə həsr edilmiş “Nizami Gəncəvi İli” çərçivəsində “Nizami Gəncəvi: Mədəniyyətlər arasında körpü” mövzusunda Nizami Gəncəvi Beynəlxalq Forumu (NGBF) keçiriləcək.
Noyabrın 24-dən 26-dək davam edəcək Nizami Gəncəvi Beynəlxalq Forumu dahi mütəfəkkirin zəngin ədəbi irsini araşdıran nüfuzlu beynəlxalq alim, tədqiqatçı və elm adamlarını bir araya gətirərək “Nizaminin Orta əsr Şərqində siyasi və ictimai ənənələrə təsiri”, “Nizami Gəncəvi: Müasir dünyaya baxış”, ”Nizami Xəmsəsinin dünya ədəbiyyatına və mədəniyyətinə təsiri”, “Xəmsə” dialoqlarının didaktik rolu”, “Sovet dövründə Nizami tədqiqatları” mövzularına həsr edilmiş panel müzakirələri keçirilən platformadır.
Beynəlxalq Forumda 15 xarici ölkədən 40-dan çox alim, elm adamı və ekspertlərin, eləcə də dövlət rəsmiləri, ali təhsil müəssisələrinin rəhbərləri, beynəlxalq təşkilatlar və diplomatik korpusun nümayəndələrinin iştirakı nəzərdə tutulur.
Forum çərçivəsində müxtəlif panel müzakirələr, təqdimatlar, ikitərəfli görüşlər, kitab təqdimatı, mədəni və digər tədbirlərin təşkili nəzərdə tutulur.
"Bu lənətlənmiş pəncərəni necə açırsınız?" - Comedy Wildlife Photo Awards qalibləri açıqlandı
Britaniyada keçirilən Comedy Wildlife Photo Awards müsabiqəsinin məqsədi yumor vasitəsilə canlı təbiətin qorunmasının əhəmiyyətinə diqqət yetirməkdir. Hər il olduğu kimi bu il də noyabrın bu vədəsində ən yaxşı fotolar açıqlandı. “Ədəbiyyat və incəsənət” portalı BBC-yə istinadən sizlərə müsabiqə qaliblərinin adlarını bəyan edir.
Əsas kateqoriyada qalib Ken Jensenin "Oy!" (Ouch!) fotosu oldu. Fotoda məftildə oturan qızıl ipəkmeymunu təsvir edilib.
Ən yaxşıların sırasına Con Speyrsin "Hesab edirəm ki, yay bitdi" (I guess summer's over) fotosu da daxil olub. Fotoqraf payız yarpağının başını tutduğu Göyərçini iri planda çəkibdir.
Artur Trevinin "Çəməndən olan Nindzya iti" (Ninja Prairie Dog) fotoşəkili də xüsusi diqqətə layiq görülüb. Bu, ağbaş qartalın və çəmən itinin qarşıdurmasını əks etdirir.
Çi Ki Theonun "Məktəbə getmək vaxtıdır" (Time for school) fotosunda hamar bir xunduz dişləri ilə tutduğu və sanki məktəbə sürüklədiyi balası ilə əks olunub.
Jan Pieça "Çinlı pıçıldaşanlar" (Chinese whispers) fotosunda yenotları əks etdirib, hansılar ki, sanki bir-biri ilə pıçıldaşırlar.
Nikolas de Volks da yenotu çəkib, onun çəkdiyi yenot evə çıxmağa çalışır və pəncərə şüşəsinə "yapışıb”. Fotonun şən adı da var, "Bu lənətlənmiş pəncərəni necə açırsınız?" (How do you get that damn window open?).
Endi Parkinsonun "Gəl rəqs edək” (Let ' s dance) fotosunda iki Kamçatka ayısı kadra alınıb, sanki onlar rəqs edirlər.
Çu Xan Li "Kim yuxarı atlanar" (See who jumps high) fotosunda biri sıçrayan üç balığın təsvirini verir.
"Yan keçdi" (Missed) fotosunda Lea Scadlan iki qərb boz kenqurusunu mübarizə zamanı lentə alıb ki, onlardan biri digərinin qarnına arxa pəncələri ilə təpik vurmağa çalışanda hədəfdən yayınıb.
Roland Cranes isə "Tutdu " (I got you) fotosunda biri digərini tutmağa çalışan sünbülqıranları lentə alıb.
Şəkillərdə: 1. Artur Trevin, "Çəməndən olan Nindzya iti"; 2. Con Speyrs, "Hesab edirəm ki, yay bitdi"; 3. Çi Ki Theo, "Məktəbə getmək vaxtıdır"; 4. Jan Pieça "Çinlı pıçıldaşanlar"; 5. Nikolas de Volks, "Bu lənətlənmiş pəncərəni necə açırsınız?"; 6. Lea Scadlan,"Yan keçdi"; 7. Və ən nəhayət, qalib gələn foto: Ken Jensen, "Oy!".
ABŞ-ın ən nüfuzlu mükafatını “Cəhənnəm kitabı” romanı ilə yazıçı Ceyson Mott qazanıb
Ötən gün ABŞ Milli Kitab Mükafatı 72-ci dəfə dörd nominasiyası üzrə qaliblərini elan edib.
TASS agentliyinin mükafatın rəsmi saytına istinadən verdiyi məlumata görə, əsas nominasiya olan “Bədii ədəbiyyat” nominasiyasında
nəsr üzrə qalib “Cəhənnəm kitabı” romanının müəllifi Ceyson Mott olub. Roman qaradərili yazıçının taleyindən bəhs edir.
Poeziya üzrə Martin Espadadır "Avaralar" adlı seçmə şeirlər kitabı ilə qalib gəlib.
Növbəti “Bədii tərcümə" nominasiyasında “Sokjoda qış” kitabı ilə Elisa Şua Dusapin qalib gəlib. Kitabın ingilis dilinə tərcüməçisi Anisa Abbas Higginsdir.
Digər “Non-fiction" nominasiyasının qalibi Tiya Maylzın "Onun özüylə daşıdığı hər şey" əsəridir.
“Yeniyetmələr üçün ədəbiyyat” nominasiyasında qalibiyyəti “Teleqraf klubunda son gecə” kitabı ilə Malinda Lo qazanıb.
YARAT-da “Mövsümün sonu” filmi nümayiş olundu
Dünən YARAT Müasir İncəsənət Mərkəzində “Mövsümün sonu” filmi nümayiş edilib. Bu film Azərbaycanda boşanma ərəfəsində olan, azadruhlu kiçik ailədən bəhs edir. Oğul Mahmud həyəcanla özünə ev axtarır: ana Fidan ailəsinin xidmətinə həsr etdiyi illərdən sonra öz əvvəlki həyatını geri arzulayır. Ata Samir, sadəcə, yalqız qalmaq istəyir...
Filmin rejissoru Almaniyada təhsil almış və yaşayan azərbaycanlı rejissor Elmar İmanovdur. O, Rusiya, Almaniya və Gürcüstanda keçirilən beynəlxalq festivalların mükafatlarına layiq görülüb.
Rejissor çəkdiyi ekran əsərində baş qəhrəmanların simasında müdrik metafora ilə azadlıq anlayışı əsas məqsədə çevriləndə nələr baş verəcəyini, onun qəriblik və qarışıqlı anlaşılmazlıq üçün necə bir pərdə kimi xidmət etdiyini göstərir.
Rəngkarlıq Muzeyində açılan növbəti sərgi “Mistik ruhun ömrü”
Ölkənin rəngkarlıq həyatında daha bir önəmli hadisə baş verib: YARAT Müasir İncəsənət Məkanının təşkilatçılığı ilə Azərbaycanın Xalq rəssamı Mir Nadir Zeynalovun "Mistik ruhun ömrü" adlı retrospektiv sərgi açılıb.
“YARAT”dan bildirilib ki, XX-XXI əsrlər Azərbaycan Rəngkarlığı Muzeyində təşkil olunan sərgidə Azərbaycan Milli İncəsənət Muzeyinin, Azərbaycan Dövlət Rəsm Qalereyasının, Mir Nadir Zeynalovun Qalereyasının kolleksiyasından, həmçinin Səyavuş Əlizadə və İlal Əhmədovun şəxsi kolleksiyalarından ibarət 60-dan artıq əsərlər nümayiş olunur.
Layihə bir neçə ay əvvəl əbədiyyətə qovuşan rəssamın anadan olmasının 80 illiyinə həsr olunub. Sərginin kuratoru sənətşünaslıq üzrə fəlsəfə doktoru Şirin Məlikovadır.
Şirin Məlikovanın fikrincə, sərginin əsas ideyası tamaşaçını Mir Nadir Zeynalovun əsərlərinin yaradıldığı ab-havaya qərq etmək və seyrçiyə fiqurativlik və abstraksiya arasında tarazlıq yaradan rəssamın yaradıcılıq həyatının ritmini hiss etdirməkdir. Bununla da rəssamla seyrçi arasında "ünsiyyətə" nail olaraq, sənətkarın mistik ruhunun ölməzliyini vurğulamaqdır.
Sərgi məkanı rəssamın yaradıcılığının müxtəlif tərəflərini iri planda əks etdirərək, bir neçə tematik zallara bölünür. Abstrakt rəngkarlıq zalı rəssamın rəng ustalığını diqqətə çəkərək, bütün incəlikləri ilə əks etdirir. Bu ekspozisiyanı kollajlar zalı məntiqi şəkildə davam etdirir: rəssam klassik kətan əsərlərini müxtəlif materiallarla zənginləşdirməyi və bütün bunları nəhəng, monumental formatda birləşdirməyi sevirdi.
Fiqurativ rəngkarlıq zalı öz mövzusuna görə bir qədər məhrəmani və ailəvi xarakter daşıyır: burada Mir Nadir Zeynalova yaxın olan insanların onun tərəfindən müxtəlif illərdə çəkilmiş portretləri ilə yanaşı, rəssamın öz avtoportretləri də nümayiş etdirilir.
Mənzərələr zalını, Mir Nadir Zeynalovun kiçik vətəni, Yer üzündə onun təkcə təsviri sənət deyil, həm də poeziya yaradıcılığını qidalandıran məkanının – Abşeronun himni adlandırmaq olar.
"Ömür yolu" adlanan zal isə çeşidli rənglərə boyanaraq rəssamın qəlbinə sahib çıxan mistik ruhu əks etdirir. Qrafika zalında tamaşaçıların diqqətinə unikal əsərlər təqdim olunur. Mir Nadir Zeynalov adətən yaradıcılığının bu hissəsinə çox da ciddi yanaşmayıb və bu monoxrom, minimalist əsərlər rəssamın yaşadığı dövrdə çoxsaylı sərgilərində demək olar ki, nümayiş etdirilməyib. Buna baxmayaraq, rəssam bu əsərlərdə virtuozcasına bir-iki cizgi ilə xüsusi bir əhval-ruhiyyə yarada bilmişdir.
Sərgi zallarında, həmçinin Mir Nadir Zeynalovun əsərlərinin ideyalarını tamamlayan, daha yaxşı qavranılmasına kömək edən şeirlərindən parçalar da yer alır.
Sərgi zallarının birində rəssamın ölümündən bir neçə ay əvvəl onun haqqında ərsəyə gələn film təqdim olunur. "Sənətkarın həyatında bir gün" formatında qurulan, film-monoloq janrında çəkilmiş bu sənədli film Şirin Məlikovanın təşəbbüsü və "Bakı Abadlıq Xidməti" ASC-nin maliyyə dəstəyi ilə rejissor Mübariz Nağıyev tərəfindən lentə alınıb.
Rəssam haqqında materialları onun öz şeirlərini oxuduğu səs yazıları (sərgi zalındakı vintaj telefonun dəstəyini qaldıraraq dinləmək mümkündür) və onun şəxsi arxivindən seçilmiş fotoşəkillər tamamlayır.
Sərgi gələn il aprelin 3-dək fəaliyyətdə olacaq.
“Kəndimizdəyəm” sözünü sonadək deyə bilmədim, hönkürdüm” - Elşən Əzim
“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə layihəsi olan “Şənbə qonağı”nda İntiqam Yaşar bu dəfə sizi şair Elşən Əzimlə görüşdürür. O Elşən Əzimlə ki, ədəbi mühit, poeziya barədə danışmaqla yanaşı, 18 yaşında Kəlbəcərdən çıxdıqdan sonra 45 yaşında ora necə qayıtmasından da danışır.
- Salam Elşən bəy, Mingəçevirdə keçən 30 ilə yaxın müddətdə yaradıcılıq fəaliyyətiniz ürəyinizcə oldumu, bu ilərdəi bir kəlbəcərli kimi Kəlbəcərdə olsaydınız necə olardı?
- Bu 29 ilin 4 ilini hərbi xidmətdə olmuşam. Hərbi xidmətimin ilk aylarında atəşkəs elan olundu. Ordu sıralarına gedəndə ən böyük arzum işğal olunmuş torpaqlarımızın azad olunması uğrunda döyüşmək idi. Əsgərlik illərində atəşkəs səbəbiylə bu arzuma çata bilməsəm də 4 ilə yaxın xidmət etdim. O zaman müharibə vəziyyəti olduğundan ordudan tərxis haqqında əmr verilmirdi. Hərbi xidmətdə olduğum illərdə də şeir yazırdım, hətta bakılı, şamaxılı uşaqlara qoşulub meyxana da deyirdim (gülür). Yaradıcılığımın ən romantik, ən kövrək dövrü Gəncədə keçirdiyim tələbəlik illəri ilə bağlıdır. Mingəçevirdəki yaradıcılıq fəaliyyətimdə də bir çox uğurlarım oldu. 1999-cu ildə Mingəçevirdə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Mingəçevir filialı açıldı. O vaxtdan sonra şəhərdə ədəbi mühit canlanmağa başladı. 1997-ci ildən paytaxt mətbuatında çap olunmağa başlasam da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Mingəçevir filialının açılışından sonra bu prosses daha da sürətləndi. Bu illər ərzində 3 şeir kitabım nəşr olundu, ölkədə və ölkə xaricində bir sıra tədbirlərə qatıldım. Bir sözlə, ədəbi aləmdə və xalq arasında şair kimi tanınmağım Mingəçevirdə yaşadığım illərlə bağlıdır. Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinə üzv olmağım isə mənim üçün Türk dünyasının ədəbi həyatına bir açılım rolu oynadı.
Şeir yazmağa elə Kəlbəcərdə ikən başlamışdım. İlk şeirlərimi hələ ibtidai siniflərdə oxuyarkən çəkdiyim şəkillərin altında yazırdım. O vaxt da indiki kimi təbiət peyzajları çəkirdim, yazdığım şeirlər də təbiətlə bağlı idi. Artıq altıncı sinifdə oxuyanda qafiyəsi, hecası yerli-yerində olan qoşmalar, gəraylılar yaza bilirdim. Yəqin ki, Kəlbəcərdə olsaydım, şeirimin ovqatı, ruhu bambaşqa olardı. Çünki Kəlbəcərdə yazılan şeirlərin bir ayrı nəfəsi, havacat ruhu, fərqli intonasiyası, ritorikası olurdu. Əlbəttə, mənim də şeirlərim daha çox kəlbəcərli olardı. Ancaq onu dəqiq bilirəm ki, bu illəri doğma yurdumda yaşasaydım belə Kəlbəcər aşıq şeiri ənənəsi ilə məhdudlaşmazdım. Atam çox yaxşı ədəbiyyat müəllimi idi. O, məni hər zaman ciddi ədəbiyyata yönəldirdi. Mütaliəmə ciddi fikir verirdi, bəzi toyxana şeirlərinin təsirinə düşməkdən çəkindirirdi. Hər iki valideynim ədəbiyyatçı olduğundan daim “Ulduz”, “Azərbaycan”, “Gənclik” jurnallarına, “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetinə abunə olurduq. Evimizdə zəngin kitabxana vardı. Bütün bunlar ədəbi zövqümün formalaşmasında mənə çox kömək edirdi.
- Bölgələrdə keçirilən ədəbi tədbirlərdə həmişə iştirak edirsiniz. Ədəbi mühit baxımından paytaxtdan kənarda yaşayan yazar üçün çətinlik hiss edirsinizmi?
- Azərbaycanda hər zaman sənətin bütün növlərində bölgə-paytaxt fərqi hiss olunub. İndi sosial şəbəkələrin olduğu, çap olunmağın çətin olmadığı dövrdə bu fərq elə də nəzərə çarpmasa da, dəqiq fikir verdikdə çox qayğıların olması göz önünə gəlir. Bölgədə yaşayan sənət adamlarına bir növ həvəskar kimi baxılır. Doğrudur, mən bu fikirlə razı deyiləm, öz yaradıcılığımla belə düşüncələri alt-üst etməyə çalışıram, bəzən müvəffəq oluram da. Ancaq yenə də müəyyən çətinliklərin olduğu danılmazdır. Bölgədə yaşayan ədəbiyyat adamlarının iş yerləri ədəbiyyatla, sənətlə bağlı olmadığından bəzən prossedən kənarda qalırlar. Ancaq bir məsələ də var ki, paytaxtda yaşayan şair və yazıçılar da ədəbiyyatla dolana bilmirlər, kitablarının satışı ilə maddi vəziyyətlərini sabit saxlamağı bacarmırlar, müxtəlif sahələrdə çalışırlar, ən yaxşı halda jurnalist kimi, redaktor kimi, tərcüməçi kimi fəaliyyət göstərirlər. Və ya bölgədə yaşayanlar da təqaüd alır, kitab nəşr etdirir, ciddi ədəbi mediada çap olunur və s. Deməli o qədər də böyük fərqimiz yoxdur.
- Elşən Əzim Kəlbəcərdə doğulmuş şairlər arasında yaradıcılığını yüksək qiymətləndirdiyi hansı şairlərin adını çəkə bilər?
- Kəlbəcərlilər poeziyaya yanaşmada ənənəyə çox sadiqdirlər. Hətta bəzən ifrata vararaq “filankəs yaxşı şairdir, eyni Sücaət kimi yazır” və ya “filankəs Bəhmən kimi yazmırsa, deməli yaxşı şair deyil” kimi düşüncələr sərgiləyirlər. Bu da yeniliyə qarşı önyarğı yaradır. Bəzən Kəlbəcərdən olan istedadlı şairlər bu düşüncənin məngənəsində sıxılaraq təkrarçıya çevrilir. Mən təbii ki, Kəlbəcərdən olan əksər ciddi şairlərin şeirlərini əzbər bilirəm, Dədə Şəmşiri də, Bəhməni də, Sücaəti də, Məmməd Aslanı da, Ənvər Rzanı da, Əyyub Cabbarovu da, Adil Cəmili də uşaqlıqdan sevə-sevə oxumuşam və əzbərləmişəm. Dövrümüzdə də istedadlı şairlərimiz çoxdur. Ələmdar Cabbarlı, Namiq Dəlidağlı, Xəqani Həbiboğlu, Elməddin Nicat, Məhəbbət Kəlbəcərli, Yusif Hüseyn, Daşqın Ziyəddinoğlu, Cabir Qurbanov, Əlövsət Saldaş və b. həm el arasında, həm də ədəbi müstəvidə sözü, özü olan şairlərdir. Kəlbəcər adətən yalnız poeziya ilə tanınır. Xatırladım ki, nasirlərimiz də var. Hələ sovet dövrünün 70-ci illərindən roman və povestləri kitab halında çap olunan yazıçı-publisist Zahid İsmayılov Kəlbəcərin Zülfüqarlı kəndindəndir. Dövrümüzün ən tanınan nasirlərindən olan Məqsəd Nur da əslən bizim kənddəndir. Ağsaqqal yazarımız Qənbər Şəmşiroğlunun da həcmli və oxunaqlı nəsr əsərləri var. Ələmdar Cabbarlının və mənim də hekayə və povestlərimiz ölkə mətbuatında yayımlanır.
- Məşhur "Qıfıl" şeirinin müəllifi, Kəlbəcərdə anadan olmuş Elşən Əzimin 2020-ci ili.
- 2020-ci il tək Elşən Əzim üçün əziz deyil, tariximizin ən şərəfli səhifələrindən biridir. 44 günlük şanlı Vətən Müharibəsində igidlərimizin göstərdiyi şücaət, xalqımızın birliyi, Ali Baş Komandanın iradəsi tariximizə qızıl hərflərlə yazıldı. Bu ili başıuca, alnıaçıq yaşadıq. 18 yaşımda çıxdığım yurduma 45 yaşımda geri döndüm. Bütün bunları sözlə ifadə etmək çox çətindir. Bəzən mənə elə gəlir ki, yuxu görürəm.
- Heca vəzni ilə yaradıcılığa başlasanız da, vəznlərə şablon yanaşmaları mütəmadi tənqid edirsiniz. Ümumiyyətlə vəznlər, formalar haqda fikirləriniz maraqlıdır.
- Hansı vəzndə, hansı janrda yazmağından asılı olmayaraq, yazdığını şeir adlandırırsansa, orada əsas güc poeziyanın olmalıdır. Bəzən heca vəznli, əruz vəznli şeirlər yalnız ritmdən, səsdən ibarət olur, oxucunu bu səs aldadır. Bizim oxucu hər şeydən çox pafosa inanır. Daha dəqiq desək, bizim oxucunu pafosla aldatmaq asandır. Bax elə indi də ədəbiyyatda 44 günlük vətən müharibəsinin pafos dövrü yaşanır. Bu pafos həm nəsrdə, həm də şeirdə açıq-aşkar görünür. İkinci dünya müharibəsinin getdiyi dövrdə və ondan sonrakı on ildə sovet yazıçı və şairlərinin yazdığı əsərlər, çəkilən filmlər sabun köpüyünə bənzəyən pafosdan başqa bir şey deyildi. Sonrakı illərdə isə daha ciddi sənət nümunələri yarandı. Ona görə bəzən janrların, vəznlərin gətirdiyi pafosu, yalanı tənqid edirəm. Özüm əsasən hecada yazsam da mənə elə gəlir ki, sərbəst şeir daha səmimidir. Universiteti bitirində diplom işim Ədəbi tənqid mövzusunda olub. Bu sahədə az-çox biliyə malikəm. Bu yaxınlarda tənqidçi Əsəd Cahangirin sosial şəbəkədə təqdim etdiyi hekayə müzakirələrində yaxından iştirak edirdim. Yazdığım şərhlərə təəccüblənən Əsəd bəy mənim yaxşı tənqidçi potensialımın olduğunu demişdi. Bəlkə də tənqidçi Elşən Əzimlə şair Elşən Əzim bir-biri ilə tərs mütənasibdir. Çünki tənqid etdiyim nüansların bir çoxu elə öz yaradıcılığımda da var. Ümumiyyətlə mən təzadlı adamam, el dilində desək, "çətin adam"...
- Kəlbəcərə getdiniz, Kəlbəcər işğaldan azad olunduqdan sonra. Nələr yaşadınız, nələr hiss etdiniz?
- Havanın açıq vaxtı Ömər aşırımından Kəlbəcərə tərəf baxanda sirli-sehrli bir gözəlliyin şahidi olursan. Göz işlədikcə sıra-sıra, cərgə-cərgə dağlar, qayalar görünür. O yerlərə nabələd adam inanıram ki, bu mənzərənin qarşısında bir az da vahimələnər, Murovu aşağı enəndən sonra bir labirintə düşəcəyini düşünər. Mən isə hara gedəcəyimi, hansı dağın dolaylarından, hansı dərəninin dərinliyindən keçəcəyimi yaxşı bilirdim. Bu otuz ildə Kəlbəcər yaddaşımı itməyə qoymamışdım, hər gün Kəlbəcəri düşünmüşdüm, cığır-cığır, qarış-qarış yadımda saxlamışdım. Kəndimizə çatanda maşını məktəbin qənşərində, Tutqu çayının üstündəki körpünün yanında saxladıq. Nə edəcəyimi bilmirdim, quruyub qalmışdım. Elə bu an bacım zəng elədi, “çatdınızmı” deyə soruşdu. “Kəndimizdəyəm” sözünü sonadək deyə bilmədim, hönkürdüm. Bəlkə də bu hönkürtü olmasaydı ürəyim dayanardı, bəlkə də məni o zəng xilas elədi. Çünki zəng gələnə qədər çox ağır hallar keçirirdim. Bu barədə artıq geniş bir yazı hazırdı.
- Kəlbəcərə qovuşandan sonra yeni mətnlər yazıldımı?
- Elə Kəlbəcərdə olanda bir qoşma yarandı, heç yerə yazmadan söylədim, yanımdakı yoldaşlar telefona çəkdilər. Evimizə çatanda dəhşətli bir mənzərə gördüm. Təbii ki, ev dağılmışdı, divarların bir hissəsi qalırdı. Həyətimizdəki meyvə ağaclarından yalnız biri qalır. Digər ağaclar sanki evin içinə köçüblər, evi sakinsiz qoymayıblar. O mənzərə “Atam ağac, anam ağac, qardaşım ağac” şeirinin yaranmasına səbəb oldu. İkinci gedişimdə də bir şeir yazıldı. Bütün təəssüratlarımı cəmləyib ”Ulduz” jurnalının “Özüylə söhbət” layihəsi üçün bir yazı yazmışam. 18 yaşında Kəlbəcərdən çıxan Elşənlə 45 yaşında Kəlbəcərə qayıdan Elşənin söhbəti...
-Elşən bəy, “İllərin o tayında qalan qız”ı sonra heçmi görmədiniz? Bir kitabınızın adı da o cür adlanır. Kitabınızı həmin qız gördümü, görəsən?
- Bu suala səmimi və ətraflı cavab vermək üçün hələ çox gəncəm. Adətən belə mövzular qocaldıqdan sonra yazılan memuarlarda yer alır. O şeir də tələbə vaxtı yazılıb, o qız da o zaman olub. Sonralar heç görmədim, harda olduğunu da bilmirəm.
- Kəlbəcərə hansı şairlə getmək istərdiniz?
- Kəlbəcər azad olunandan sonra düşündüm ki, orada qonaqlarım çox olacaq, hətta bu barədə planlar da qururam ki, şair dostlar gələndə necə qarşılayım, haralara aparım. İkinci dəfə, İTV -nin çəkilişinə gedəndə baxdım ki, şair dostlarım İbrahim İlyaslı və Ehtiram İlham da oradadır. İbrahim İlyaslı məni qucaqlayıb hönkürdü. Kaş o mənzərəni lentə alan olaydı. Bütün şair dostlarımı orda qarşılamaq mübhəm arzularımdan biridir. Yəqin ki, ilk qonaqlarımdan biri də siz olacaqsınız.
- Bu gün gəncliyin yaratdığı poeziya nümunələri ilə öz gəncliyinizin arasında müqayisə, paralellər aparırsınızmı? Necə ifadə etmək olar fərqləri, bənzərlikləri?
- Mənim üçün heç zaman mövzu məhdudiyyəti olmayıb. Gəncliyimdə də, indi də müxtəlif mövzularda yazıram. Həyatın, cəmiyyətin ən görünməyən tərəflərindən belə şeir üçün mövzu çıxara bilirəm. Şeir ən incə detalların axtarışında olmalıdır, şair heç kimin görmədiyi detalı görəndə şair olur. Çox istedadlı gənclərimiz var. O gəncin yaradıcılığını daha çox sevirəm ki, onun istedadıyla yanaşı intellekti də olsun. XXI əsr üçün savadsız yazar anlayışı qəbul edilməzdir, təbii, ilhamı dağ çayı kimi coşqun olsa da... Qayıdıram yuxarıda qeyd etdiyim mövzu məsələsinə; bəzən gənc yazarlar sevgi mövzusundan kənara çıxa bilmirlər. Sabah o sevgi bir qədər indiki coşqusunda olmayanda nə yazacaqlar? Təbii ki, özləri özlərini təkrarlamaq zorunda qalacaqlar. Bir də ki, gənclərə nəsihət verəcək qədər yaşlı deyiləm. Özümü gənc hesab edirəm (gülür).
-Təşəkkür edirəm, maraqlı söhbət üçün.
- Çoxdandır ürəyimcə ədəbiyyat söhbəti etmək imkanım yox idi. Maraqlı suallarla ürəyimi boşaltmağa imkan yaratdığınız üçün mən təşəkkür edirəm.
Beynəlxalq Muğam Mərkəzində Cadenza orkestrinin konserti olub
Beynəlxalq Muğam Mərkəzində Cadenza orkestrinin konserti keçirilib.
AzərTAC xəbər verir ki, konsertdən əvvəl musiqişünas Şəfaqət Məmmədova çıxış edərək orkestrin fəaliyyəti haqqında məlumat verib. Cadenza ansambl kimi 2016-cı ildə yaradılıb. Həmin dövrdən etibarən bir sıra yerli və beynəlxalq festivallarda çıxış edib. Kollektiv bu ildən orkestr şəklində fəaliyyət göstərməyə başlayıb. Musiqi maarifçiliyi öhdəliyini özündə ehtiva edən orkestr şəhər və rayonlarda mütəmadi olaraq müxtəlif auditoriyalar üçün izahlı konsertlər təşkil etməyi, musiqi tarixinin bütün dövrlərini əhatə edən əsərləri ifa etməklə təmaslar qurmağı nəzərdə tutur. Həmçinin məqsəd Azərbaycanda müasir musiqi ifaçılığı və ənənəsini yaşatmaq, vaxtilə ölkəmizdə yaradılan müasir musiqi ansamblları ənənələrinin bərpası və inkişaf etdirilməsidir. Orkestrin bədii rəhbəri bəstəkar Türkər Qasımzadədir.
Bildirilib ki, orkestrin əsas missiyası çağdaş musiqi ənənələrini davam etdirməkdir. Konsertdə orkestr bir növ musiqi tarixi üzərində gəzişmələr edəcək. Bir konsertlik gəzişmələrdə orkestr barokkodan postmodernizmə, Purseldən Feldmana qədər bir musiqi səyahəti təqdim edəcək. Daha sonra proqramda səslənəcək əsərlər haqqında məlumat verərək diqqətə çatdırıb ki, konsertdə səslənən əsərlərin bir çoxu Bakıda ilk dəfə təqdim olunur.
Cadenza orkestrinin ifasında H.Pursel, İ.Haydn, F.M.Bartoldi, A.Skryabin, A.Şnitke, M.Feldmanın əsərləri səsləndirilib. Solistlər Üzeyir Mahmudbəyli (viola), Ərol Rzayev (violonçel) dirijor Samir Əsədovun rəhbərliyi ilə müasir musiqi nümunələrinin, barokko dövrünün, sovet avanqardının estetik civarlarını, klassizmin simvollarını tamaşaçılara təqdim ediblər.
Qeyd edək ki, Beynəlxalq Muğam Mərkəzi bir sıra layihələr - "Aşıq musiqisi axşamları", "Sirlər xəzinəsi", "Unudulmayanlar", "Yeni nəsil dəvət edir", "Dastanlar", "Muğamat var olan yerdə", "Muğam axşamları", "Vətənimdir Azərbaycan" həyata keçirir.
