Nemət Tahir, “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Qarabağ təmsilçisi

Bu maraqlı və gülməli söhbəti Habil Əliyev edibdir.

Elə gəlin onun dilindən eşidək:

Arif Babayevlə rayona toya getmişik. Bir nəfər Arifə "Ana ürəyi"ni sifariş verdi. Arif dedi ki, o mahnını bilmirəm. Dedi ki, bəs sən xanəndə deyilsən? Arif dedi ki, xanəndəyəm, amma "Ana ürəyi"ni bilmirəm.

O məclisdən çıxıb başqa bir rayona toya getdik. Yenə bir nəfər yaxınlaşıb "Ana ürəyi" sifariş verəndə, Arif dedi ki, Habil, bir segah köklə.

Məəttəl qaldım. Axı bu, onu oxuya bilmirdi.

Başladım ifaya. Hiss eləyirdim ki, Arif mən tərəfə baxmır, qavalın dalında gizlənir. Bu "Ana ürəyi"ni də kim yazıbsa... orda deyilir ki, payız axşamıydı, yağış yağırdı. Nəysə bir oğlan anasının ürəyini çıxarır, yolda ayağı ilişir, yıxılır. Ananın ürəyi dilə gəlir ki, ayağın ağrımadı? Belə bir yöndəmsiz əhvalatdı.

Arir başladı oxumağa ki, payız axşamıydl, oğlan yıxıldı, ananın ürəyi dedi ki, ayağın ağrımadı? Mahnıdan bixəbər idim, məəttəl qaldım ki, hansı ananın ürəyi?

İndi məni bir gülmək tutdu, oturduğum yerdə axıb gedirdim. Camaat da başa düşmürdü ki, mən niyə gülürəm.

Mənim gülməyim Arifi də çaşdırdı.

Nə isə. İfa tamamlandı.

Yerdən bir ağsaqqal kişi dedi ki, ay kamança çalan, o oğlan gül kimi oxuyurdu, nə oldusa sən güləndən sonra oldu.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(09.09.2025)