Fərzəliyeva Nuray, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

Günlük Sətri "  Bir Qəlbin Səssiz Dağılışı”

Tarix: 12.04.2025

Məkan: Ürəyimin Unudulmuş Səssizliyi

Yazan: Melisa

Səhifəni açanda qələmə toxunmaq belə ağır gəldi, günlük. Elə bil əlimdəki bu nazik taxta parçası ürəyimin bütün ağırlığını daşıyır. Yazmaq istəyirəm, çünki başqa çarəm yoxdur. İçimdə o qədər söz, o qədər fırtına var ki, onları buraxmasam, özümü itirəcəyəm. Sən mənim səssiz yoldaşım ol, tamammı? Sən məni dinləyirsən – heç bir sual vermədən, heç bir hökm çıxarmadan. Və bu, bu axşam, mənə dünyanın ən böyük lütfü kimi gəlir. 

Yenə özümü tək hiss etdiyim günlərdən biri idi, günlük. Bu qədər insan içində tək-tənha. Ətrafımda insanlar var, bəli. Danışırlar, gülürlər, nəsə paylaşırlar. Amma onların varlığı elə bil bir kölgə kimi – toxunsan yox olur. Səni anlayan bir insan belə yoxdur, günlük. Və ən pisi nədir, bilirsən? Artıq anlayırsan ki, olmayacaq da. O bir nəfər, o səni görən, o səni eşidən insan – o, sadəcə bir xəyal imiş. Sən isə bu xəyalın ardınca illər boyu qaçmısan, amma nəticə? Heç. 

“İnsan özünü ən çox tək hiss etdiyi an, ətrafında minlərlə insan olsa belə, ürəyindəki səssizliyi eşidəndə olur.”

Çəkildim öz səmtimə, günlük. Özümlə danışmağa başladım. Bilirsən, insan özü ilə danışanda, həm dostu, həm sirdaşı, həm də hər şeyi özü olur. Elə bil dünya ilə arana görünməz bir pərdə çəkirsən. O pərdənin arxasında təkcə sən varsan – nəfəsin, düşüncələrin, xəyalların… və xəyal qırıqlıqların. Bəzən öz-özümə sual verirəm: “Melisa, ətrafında səni anlayan bir insan varmı?” Bir anlıq gözləyirəm, sanki kimsə cavab verəcək. Amma ağlıma bir ad belə gəlmir. 

Bir an düşün, günlük. Sənin ağlına belə bir ad gəlirmi? Əgər gəlirsə, bil ki, sən həyatda çox şanslısın. O ad sənin üçün bir sığınacaq, bir liman, bir nəfəsdir. Amma əgər gəlmirsə… əgər o boşluq səni də udubsa, demək ki, sən həyatda çox şey görmüsən, çox şey yaşamısan. Və ümid edirəm, bu həyatın sənə vurduğu yaraları özün sarımağı bacarmısan. Çünki mən… mən hələ də bunu öyrənməyə çalışıram. 

“Yaralarını özü sarımağı öyrənməyən insan, hər dəfə başqalarının əlindən gələn zərbəyə hazır olmalıdır.”

İnsanı ən çox nə yaralayır, bilirsənmi, günlük? Xəyallarının gerçək olmaması. Çox ümidlə gözlədiyin bir şeyin yarım qalması. Sən içində bir dünya qurursan – elə gözəl, elə isti, elə sənə xas bir dünya. O dünyada sən tək deyilsən. O dünyada səni anlayan biri var, səni qucaqlayan bir sabah var, səni gözləyən bir gələcək var. Amma sonra… sonra o dünya bir anda çökür. Sən nə qədər çabalasan da, nə qədər dua etsən də, nə qədər gözləsən də, bəzən alınmır. Alınmır və sənə qalan nə olur? Böyük bir boşluq. O boşluğun adı xəyal qırıqlığıdır, günlük. 

“Xəyal qırıqlığı bir yara deyil, bir dənizdir. Səni içində batırar, amma sən yenə də üzməyə çalışarsan.”

Mən o dənizdə üzürəm, günlük. İllərdir üzürəm. Hər dəfə bir xəyal qurmuşam, hər dəfə bir ümidə sarılmışam. Və hər dəfə o ümid məni tərk edib. Bəzən “qismət belə imiş” deyib barışmağa çalışmışam. Çünki qismət demək bəzən asandır – elə bil bir yükü kənara qoyursan. Amma bəzən… bəzən qismət deyə bilmirsən. Hər an, hər saniyə özünə sual verirsən: “Harda səhv etdim? Nəyi yanlış etdim? Niyə belə oldu?” Səbəb axtarırsan, günlük. Saatlarla, günlərlə, illərlə. Niyə bunları yaşadığının səbəbini tapmağa çalışırsan. Amma tapmırsan. 

Bəzən başqalarını günahlandırır insan. “Onlar məni anlamadı,” deyirsən. “Onlar mənə şans vermədi.” Bəzən isə özünü günahlandırırsan. “Bəlkə mən yetərincə yaxşı deyildim,” deyirsən. “Bəlkə mən buna layiqəm.” Amma nə başqalarını günahlandırmaq, nə də özünü suçlamaq o hirsin soyumasına kömək edir. O ağrı, o boşluq səninlə qalır. Sənin bir parçan olur. Və sən o parçanı daşımağı öyrənirsən – istəsən də, istəməsən də. 

“İnsanı məhv edən, xəyallarının olmaması deyil, xəyallarının bir-bir sönməsidir.”

Yenə də bir ümid var içimdə. Çox kiçik, çox zəif, amma var. Bəlkə bir gün kimsə bu sətirləri oxuyar. Bəlkə kimsə məni eşidər. Bəlkə kimsə mənim bu səssiz harayımı duyacaq. Və o gün, bəlkə də, mən özümü bu qədər tək hiss etməyəcəyəm.

Əgər bu sətirlər kimsə oxuyarsa, əgər bu sözlərin içində bir anlıq öz səsini eşitmisənsə… demək ki, artıq bu yazı sadəcə mənim deyil. Sənin içində də illərlə danışmaq istəyib susan bir səs varmış. Bəlkə sən də mənim kimi gecələr tavana baxıb “niyə?” deyə pıçıldamısan. Bəlkə heç kimə demədiyin o yorğunluqları daşıyırsan. Və indi, bu an, bu sətirlərlə bir yerə toxunduq.

“Bəzən ən çox səs-küy salanlar deyil, səssizcə yazanlar hayqırır içində.”

Sən bu sətirləri oxuyursansa, bil – mən sənin içindəki o səssiz hayqırışı duyuram. Səni tanımasam da, tanıyıram. Çünki ağrının dili eynidir, harada olursaq olaq, kim olsaq da.

Bəlkə bu yazı səni xilas etməz. Amma bəlkə bir damcı göz yaşının səbəbi olar. Və unutma, “göz yaşı axan yer, hələ də hiss edən bir qəlbin sübutudur.” Sən hələ də hiss edirsənsə, demək ki, tükənməmisən. Demək ki, içində hələ də yaşamaq istəyən bir parça var. Bu sətirləri oxuyan sən – sənə təşəkkür edirəm. Dinlədiyin üçün. Hiss etdiyin üçün. Səssizliyimi eşitdiyin üçün.

İndi qələmi buraxıram, günlük.

Amma bu dəfə içimdə bir az paylaşılmış bir sakitlik var.

Səni bağlayıram, günlük.

Və sən… bu yazının harasındasa özünü tapan, bəlkə də bu sətirlərə təsadüfən deyil, ehtiyacla gələn sən…

Bilirəm, heç nə asan deyil. Amma unutma – qaranlıqda belə, bir yerə işıq düşürsə, demək ki, yolu tapmaq mümkündür. Və bəlkə də bu yazı, sənin o yolundakı kiçik bir işıqdır.

– Melisa

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.05.2025)