Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir gün qapı döyüldü və qapının ağzında bir məktub tapdım.

Məktubda yazılmışdı:

Əziz böyük Kübra,

Mən səni tanıyıram.

Sən güclü görünməyə çalışanda da, yorulanda da, susanda da mən buradayam.

Sadəcə çoxdan danışmırdım.

Mən o vaxtlar balaca idim.

Sözlərin mənasını tam bilmirdim, amma haqsızlığın dadını bilirdim.

Birinin səsi çıxmayanda içimdə nəsə qırılırdı.

Ona görə “vəkil olacam” deyirdim — çünki elə bilirdim, vəkil olmaq

insanları ağlatmamağın yoludur.

Sonra sən böyüdün.

Sənə dedilər ki, bu yol olmaz.

Sənə dedilər ki, sakit ol, uyğun ol, döz.

Sən də dözdün. Mən də susdum.

Amma mən itmədim.

Sən gecələr yazı yazanda, bir cümləni silib yenidən yazanda, ədalətsizliyə ürəyin sıxılanda — mən yenə sənin içində idim.

Bilirəm, sən bəzən düşünürsən ki, məni yarımçıq qoydun.

Amma mən sənə küsmədim.

Çünki sən məni başqa cür yaşatdın: – sözlə,– baxışla,– susaraq belə haqqı göstərməklə.

Mən hələ də istəyirəm ki, biri qorunsun.

Amma artıq bilirəm ki, bunun tək adı “vəkil” deyil.

Bəzən bu, doğru cümlə olur.

Bəzən vaxtında susmaq.

Bəzən isə sadəcə getməmək.

Əgər bir gün yenə məni çağırmaq istəsən, mən inciyən uşaq kimi yox, hazır bir qadın kimi gələcəm.

Sadəcə unutma:

Sən o vaxt xəyal quran qızdan daha zəif deyilsən.

Sən onun davamısan.

Səni gözləyirəm.

Həmişə.

– içindəki balaca vəkil qız

Məktubu bitirəndə qəhər məni boğmuşdu. Qələmə sarılıb gecikmədən cavab məktubu yazdım.

Əzizim körpə Kubra!

Mən səni içimdə daşıyıram.

Adını deməsəm də, səsini tanıyıram.

Sən haqsızlıq görəndə yumruğunu sıxan o balaca qızsan, mən isə susmağı öyrənmiş, amma susaraq da danışan qadın.

Sən deyirdin: “vəkil olacam”.

Mən deyə bilmədim: “icazə vermədilər”.

Amma ikimiz də bilirdik — məsələ peşə deyildi, məsələ birinin yerinə danışmaq ehtiyacı idi.

Sən ağlayanda mən güclü oldum.

Mən yorulanda sən içimdə ayağa qalxdın.

Zaman bizi ayırmadı, sadəcə rollarımızı dəyişdi.

Mən sənə borclu olduğumu düşünürdüm.

Sən isə mənə baxıb deyirdin:

“Sən məni yarımçıq qoymadın, sadəcə böyütdün.”

Sən ədaləti məhkəmə salonlarında axtarırdın, mən isə cümlələrin arasında.

Sən haqqı qışqırmaq istəyirdin, mən onu sakitcə sübut etməyi öyrəndim.

İkimiz də eyni şeyi istədik:

kiminsə gözündə qorxu yox, rahatlıq görmək.

Bəzən sən mənə küsürdün.

Bəzən mən sənə acıyırdım.

Amma indi anlayıram — biz bir-birimizi qorumaq üçün bu cür yaşadıq.

Əgər bir gün yenə “vəkil” desən, mən qorxmayacam.

Əgər heç vaxt deməsən də, səni satmış sayılmayacam.

Çünki biz artıq bilirik:

ədalət bəzən qanunla, bəzən sözlə, bəzən də getməməklə olur.

Sən mənim uşaqlığım deyilsən.

Mən sənin xəyalını itirməmişəm.

Biz eyni insanıq — sadəcə biri inanırdı, biri davam etdi.

Və bu, uduzmaq deyil.

Bu, böyüməkdir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(29.12.2025)