“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında bu gün sizlərə  Naxçıvan Dövlət Universitetinin Filologiya ixtisası üzrə I kurs tələbəsi, TEC Yazarlar klubunun üzvü Sevgi Zülfüqarovanın “Dost zərbəsi” hekayəsi təqdim edilir.

SEVGİ ZÜLFÜQAROVA

DOST ZƏRBƏSİ

Bu gün bazar ertəsi idi. Namazovlar ailəsi göz qabağında hörmətli bir ailə kimi tanınırdı. Tanınmış müstəqntiq Fərid Namazov dostu Kamil ilə birgə Naxçıvana ezam olunmuşdu, ailəsi isə Bakıda yaşayırdı.

Fərid diqqətli, inadkar və əzmli bir peşəkardı. Kamil isə ondan daha rahat, öz rahatlığını sevən biriydi. Uşaqlıqdan bəri qardaş qədər yaxın olan bu iki adam bir çox cinayətin izini açmışdılar — və bu uğurların arxasında daha çox Fəridin zəhməti dayanırdı. Fərid bu işləri üçün mükafat da almışdı; Kamilsə onu yalnız quruca təbrik etmişdi.

Bu gün Fərid işdən erkən çıxıb kiayə qaldığı mənzilə getmişdi. Yeməyini yeyib televizora baxdı, sonra yatmağa hazırlaşdı. Hər dəfə uzaq səfərdə olanda axşam ailəsini zəngləyənə qədər yatmazdı. Amma bu gecə Fəridin ailəsi ondan zəng ala bilmədi. Anası Gözəl çox həyəcanlıydı.

— Kamall, bu gecə Fəriddən zəng gəlmədi. Sən onunla danışa bildin? — dedi Gözəl, sanki ürəyində qəribə bir hissə ilə.

— Bəli, bu gün işdən çıxıb evə getmişdi. Çox yorğun idi, yəqin ona görə zəng etməyib, — deyə, cavab verdi Kamal.

— Bilmirəm... O heç vaxt zəng etmədən yatmazdı, — Gözəl narahat idi.

— Ürəyinə qurd salma, yorğundur, yəqin yatır, — təsəlli verdi Kamal. — Səhər oyanar, mütləq əlaqə saxlayar.

Səhər saat altıda Fərid oyanmalı və işə getməliydi. Lakin bu gün işə gəlmədi. Müdirü bir neçə dəfə zəng etdi, amma cavab ala bilmədi. Nəhayət müdür Kamildən soruşdu və Kamil dedi ki, dünəndən bəri onunla əlaqə saxlamayıb. Müdür:— Sənlə gedək Fəridin evinə. Bəlkə xəstədir, yaxşı deyil, - söylədi.

Kamillə müdür Fəridin evinə getdilər. Qapını döysələr də heç kim açmadı. Kamil əlacsız qaldı — qapını qırmalı oldular. İçəri daxil olanda qarşılaşdıqları mənzərə qan donduran idi: Fəridin cansız bədəni qana bələnmiş halda yerə sərilmişdi. Dərhal polis çağırıldı.

Polis ilkin olaraq intihar ehtimalını irəli sürdü. Amma belə həyat dolu, işində uğurlu biri necə canına qıya bilərdi? Fəridin ailəsinə hadisədən xəbər verildi. Gözəl fəryadla ağladı:

— Mənim oğlum canına qıya bilməz, onu öldürüblər!

Bıçağın üzərində Fəridin barmaq izləri olsa da, anası buna inanmırdı. Kamal şokun təsiri ilə susub yerində donmuşdu. Günlər keçdi, sirr açılmadı. Hər kəsin ağlında sual bir idi: Fərid niyə özünə qəsd etmişdi?

Kamil getdikcə məhv olurdu. Qardaş dediyi insan həyatda yoxdu. Bir gün məzara gedib baş daşını qucaqlayanda qışqıraraq danışmağa başladı — elə bil Fərid onu eşidirdi.

— Bilirsən, Fərid, sənsiz hər şey qəribədir. İnamın, əzmin, inadın yoxdu... Bağışla, — pıçıldadı Kamil. — Bəlkə bağışlamazsan. Çünki... mən sənin həyatına son verdim.

Gecənin yaddaşı onunla yaşayırdı. O gecə Fərid işdən yorğun gəlmiş, üstünü dəyişib yemək yemişdi, televizora baxıırdı. Qapı gözlənilmədən döyülmüşdü. Gələn Kamil imiş — içkili halda. Fərid qardaşını görüb sevinmişdi:

— Oy, qardaşım, xoş gəlmisən. Nə olub sənə?

Kamil sakitcə içəri girib su istəmişdi. Fərid su gətirmək üçün mətbəxə yönəlib qayıtdığı zaman qarşısındakı mənzərədə donub qaldı. Kamil əlində bıçaqla dayanmışdı. Gözlərində əsəbi bir gülüş, əlləri isə titrəmirdi — sanki hər şeyi uzun müddət planlamışdı.

— Qardaşım, sən yaxşı deyilsən. O bıçağı qoy yerə, sakitcə danışaq, — demişdi Fərid səssizcə, səsində qorxu ilə ümid qarışığı vardı.

— Artıq gecdir, Fərid, — Kamil cavab vermişdi. Və bir göz qırpımında hücum etmişdi.

Bıçaq zərbələri qəfil və amansız idi. İlk zərbə ciyərinə ismarıc kimi batmışdı. İkinci zərbə isə ən şiddətli olanı olmuşdu — Fəridin ürəəyinə saplanmışdı. Son nəfəsinə yaxın, Fəridin səsi titrəyirdi.

— Axı biz qardaş idik... Niyə etdin, Kamil?

Kamil bir anlıq duruxmuşdu, qaşları arasında qəribə bir soyuqluq peyda olmuşdu.

— Hamı səni qabaqda görürdü, — demişdi o, sanki özünü də haqqlandırmağa çalışırmış kimi. — Bağışla, qardaşım... səni aradan qaldırmalı idim.

Fəridin gözləri artıq zəifləmişdi; O, dünyaya son dəfə baxıb susmuşdu. Həyat onun gözünə yumulmuşdu.

— Bəli, Fərid, sən haqlıydın. Biz qardaş idik... — demişdi o öz-özünə. Ardınca əli ilə bıçağı götürmüdü, sapını Fəridin barmaq izləri və qanı ilə bulamışdı — yeri gəlmişkən, hər şeyin şahidi olan soyuq metal,yəni bıçaq indi onun əlindəydi...

Kamil o gecədən ayrılıb, baş daşını qucaqladı.

Son dəfə baş əydi, sonra sakitcə dedi:

— Gedirəm polisə. Etiraf edəcəm. Bağışla məni...

O, yolun başına addımladı — arxasında bir qardaşın sönmüş nəfəsi, içində isə silinməyəcək bir günah və peşmanlıq qaldı.

Hekayə bitdi — amma Kamilin içində qopub duran vicdanın səsi daha uzun müddət susmayacaqdı.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(14.11.2025)