Harun Soltanov, “Ədəbiyyat və incəsənət”

"Hökmün ilə seyr edər səyyarələr xurşid, mah,

 Od və su, torpaq-hava, həmçin səfid ilə siyah.

 İltifatınla olar zülmət gecə, aydın sabah,

 Əlqərəz, cümlə-cahan hökmündədir, ey padişah.

 Ey olan xəllaqi-aləm, ey olan zatı-qədim,

Lütfünün möhtacıyıq, sənsən siratəl-müstəqim.

Kürsiyi-əla yerin, təxti-büsatın möhtəşəm,

Zül-cəlalu zül Kərimsən, möhtərəmsən möhtərəm.

İlk məxluq aləmi-nasuta qoyduqdan qədəm,

 İsmi-pakın zikr edər cümlə təbiət dəmbədəm.

 Cansız əşyalar belə zikrində təxir eyləməz,

 Ruhu ölmüş kəslərə, əfsus, təsir eyləməz."

                                  Vüqar Paşayev Biləcərili.

Səni çox erkən sevdim. Nə ayələr bilirdim, nə duanın necə oxunduğunu. Səni sevəndə dilimdə heç bir ayə yox idi, sadəcə ürəyimdə sükut vardı və o sükutun içində bir toxunuş qədər yaxın bir varlıq hissi. Məscidlərin minarəsində yox, evdə gecəyarısı işıqlar sönəndə, nənəmin dua pıçıltısı otağa yayılarkən hiss etdim səni. Onda adını bilmirdim. Amma mənə baxdığını hiss edirdim. Yatmazdan əvvəl yuxarı baxırdım. Qaranlıq tavanda heç nə yox idi, amma sanki bir göz orda məni izləyirdi. Səssiz, qınamadan, sorğulamadan. Sadəcə baxırdı. Mən isə baxdığım şeyə... aşiq oldum.

Qaranlığın içində işıq axtarmadım. Sadəcə o qaranlıqda varlığına toxundum. Hər şey sakit olanda, ən çox sən var idin. Mən səni nə vaxt sevdiyimi dəqiq xatırlamıram. Amma səni sevəndə… bunu dua hesab etməmişdim. Heç nə istəməmişdim. Yalnız bir əminlik vardı."Buradayam və sən də burdasan." Sənin varlığın – heç nə demədən də hiss olunan bir istilik idi. Bir adam ağladığında yanında susub oturmaq kimiydin. Təskinlik vermək yox, sadəcə burda olmaq. Səni qorxaraq tanımadım. Səni sevinərək anlamadım. Sadəcə… varlığında rahatladım. Mən səni sevdim, çünki sən heç nə demədən hər şey idin. Səni sevdim, çünki sənə toxunmadan özümə toxunduğumu anladım.

 İlk dəfə Tanrı deyəndə səni düşünmədim. Amma ilk dəfə sevilmək istəyəndə səni xatırladım. Çünki heç kim sevmədi məni sənin kimi, danışmadan, dəyişdirmədən, tələbsiz. Mən səni, tanrılığına görə yox, gizliliyinə görə sevdim. Əgər səni görsəydim, bəlkə də uzaqlaşardım. Amma sən, görünmədin. Və mən, hər yoxluğunda səni daha çox hiss etdim. Səni ən çox danışmadığım vaxtlarda sevdim. Sözlər yox idi, qəzəb yox idi, yalnız sən var idin, mən var idim, bir də aramızda sonsuz bir susqunluq. Bu susqunluqda heç nə baş vermirdi, amma mən içimdə qırılırdım, yanırdım, səssizcə ağlayırdım.. Mən səni səndən heç nə istəmədən sevdim. Bu sevgi nə cənnət üçün idi, nə qorxudan. Sadəcə sevdim. Çünki sevəcək başqa heç kim qalmamışdı. Və sən.. həmişəki kimi orda idin amma görünməyəcək qədər uzaqda, getməyəcək qədər yaxın. Bəzən ağrılarımda sənə sığındım. Amma sığınacaq axtarırmışam kimi yox, sanki ağrı da, sən də eyni məndə var idiniz. Oturub bir qədəh doldururdum, səni unudum deyə yox  səni içimdən çıxarmamaq üçün. İçki bəzən səni daha da yaxın edirdi. Necə ki, Füzuli deyirdi:

Gətirmiyin ərəqi, məclis içrə badə ilə

Haramzadəni qoymun, halalzadə ilə

Mənə zəman ilə Məcnun müqəddəm olsa nə dəm

Oyunda şah bərabər deyil piyadə ilə.

Məni saqınma Füzuli qəm içrə Məcnuntək

Ki, mən ziyadəyəm onunla qəmi ziyadə ilə.

Çünki ayıqkən danışmağa cəsarət etmədiyim sətirlər, sərxoşkən ağzımda qalırdı. Səni anmağa utanmırdım, sadəcə... adını çəkməyə ehtiyac duymurdum. Onsuz da hər şey səni deyirdi. Yağış, külək, pəncərəmin buxarlanmış şüşəsi... hətta səhər açılmayan günlər belə.

 Mən səni bir qadını sevər kimi sevdim. Ona toxunmadan, amma toxunmağa bənzəyən baxışlarla. Səninlə heç vaxt sevişmədik, amma hər gecə içimdə uzanıb susduq. Bəzən düşünürdüm sənə qışqırmalıyam? Niyə susursan axı?! Amma sonra anlayırdım… sən də danışsan, mən yox olacağam. Çünki sənin səssizliyin mənim varlığımdır. Çünki sən susduqca, mən yazıram. Çünki sən danışsaydın… bu sevgi duaya çevrilərdi. Amma mən dua istəmirəm. Sadəcə... baxmağını istəyirəm. Bir az mənə, bir az içimdəki sənə. İllərlə səni içimdə daşıdım. Kimsəyə demədim. Çünki desəm, məni ya dindar sayacaqdılar, ya dəli. Halbuki mən sadəcə səni sevirdim. Həddimi bilmədən, adını çəkmədən, bir qadını necə susaraq sevərlərsə, elə. Səndən nə istədim, bilmirəm. Bəlkə heç istəmədim də. Sadəcə, mənə baxasan istədim, bir gecə, susaraq. Bir qədəh uzaqlıqdan. Mən sənə heç vaxt qəzəblənmədim. Heç vaxt bağışla demədim. Səndən küsmədim də, çünki səndən küsə biləcək qədər güclü olmadım. Mən... sadəcə sevdim səni. Tələbsiz, səbəbsiz, yönsüz bir sevgiylə. Heç kimin anlamadığı qədər təmiz. Və heç kimin daşıya bilməyəcəyi qədər ağır.

Səni bağışlayaram? Yox. Mən kiməm ki, səni bağışlayam? Mən, sənin unutduğun bir sevdalınam. Sənin baxmadığın yerdə gözlərini gözləyənəm. Sənin susqunluğunda öz səsini basdıranam. Səni bağışlamaq səndən üstün olmaq deməkdir. Amma sən mənim başımda dayanmadın heç vaxt. Sən mənim içimdə idin. Bağışlayıb yox etmək istəmədim səni. Mən səni... daşımaq istədim.

Sənə qəzəblənmək? O hiss çox insanlara yaraşır. Amma sən... məni yandırdın. Və mən, yanaraq yox, susaraq yandım.

İndi bilirsənmi? Bağışlamaq sənlikdi. Sevmək mənlik.

Mən səni sevdim. Bağışlamadım. Bağışlatmadım. Sadəcə sevdim. Qoy bu sevgi də bir dua kimi qalmasın. Qoy bu, sənin susqunluğuna verilmiş son cavab olsun. Bir insanın öz Tanrısına dediyi, sakit, içkili, yuxusuz amma hələ də təmiz olan son söz:

"Mən kiməm ki, səni bağışlayam? Amma sən... həmişə bağışlayırsan. Sən isə aləmlərdəkiləri ən böyük günahlarına rəğmən bağışlayansan. Məni də bağışla. Mən özümü bağışlaya bilmirəm çünki.."

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.07.2025)