İlhamə Məhəmmədqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Sumqayıt təmsilçisi

Ayrılıq sözünə ağladı göylər,

Yeri bilinməmiş yolumu azdım.

Şirin olmasaydı sevgi bu qədər,

Ona acı-acı mən ağlamazdım.

                       Bəxtiyar Vahabzadə

Burada br paradoks var – sevgi nə qədər gözəldirsə, ondan doğan ayrılıq da bir o qədər ağır olur. Sevgi – acının şirin adı həm ruhu yüksəldir, həm də yaralayır. Beləliklə, sevgi həyatın mənası olduğu qədər, insanın dözümlülüyünün də sınağıdır. Sevgidə insan bəzən yönünü, hətta kimliyini itirə bilər. Amma bu “azma” bəzən də öz içini tapmaq deməkdir.

“Ayrılıq sözünə ağladı göylər.” Sanki təbiət də bizimlə ağlayır. Bu bədii obraz həm poetik romantizmi, həm də sevginin ümumbəşəri, kosmik ölçüsünü ifadə edir. Sevgi yalnız iki insan arasında deyil, bütün kainatın ritmində mövcuddur. Burada göylərin ağlaması həm hiperboladır, həm də sevginin ilahi, kainatı titrədən gücünə işarədir.

Bu qısa misradan belə nəticə hasil olur ki, sevgi sadəcə hiss deyil – bir öyrənmədir, bir sınaqdır, bir kamillik yoludur. O, həyatın ən böyük mükafatı ola bilər, amma onun qiyməti bəzən ayrılıq, göz yaşı və daxili boşluqla ödənir.

Burada gizlənən həqiqət budur:

Sevgi acıdır, bəzən yol azdırır, amma yenə də onsuz həyat natamamdır.

Bəli, sevgi ağrısı olmayan, ayrılığı yaşanmayan bir hiss olsaydı, bəlkə də bu qədər saf, bu qədər dəyərli olmazdı.

Həqiqətən, sevgi bir acı ilə yadda qalırsa, demək ki, o, gerçək sevgi olub.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.06.2025)