Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Hər şey eyni idi – otağın divarları, pəncərənin açılan mənzərəsi, divardakı saat, önümdəki ayna.

Lakin içimdə nəyinsə boğulduğunu, hər gün daha da daraldığını hiss edirdim.

Adını qoymaq çətin idi, nə olduğunu bilmək də.

Günlər bir-birinə bənzəyirdi.

Sanki eyni səhəri eyni yorğunluqla qarşılamaq üçün hər gecə yuxuya dalırdım.

Nə dəyişirdi? Heç nə.

Mən isə içimdə hər gün nələrisə itirirdim.

Dəyişmək istəyirdim. Amma qorxurdum.

Tanımadığım gələcək, alışdığım narahatlıqdan daha təhlükəli görünürdü.

Bəzən alışdığım həyatımı qəbullanmağa çalışırdım.

Amma içimdəki o inadkar səs susmurdu.

“Getməsən, yox olacaqsan…” – deyirdi.

Sadəcə irəliləmək lazım idi – geriyə dönmədən, qorxmadan.

Yerimdə qalsam, içimdəki səs məni sakit-səssiz tükədəcəkdi.

Mən o səsə qulaq asmaq istədim.

Bütün səslərə qulağımı bağladım.

Sadəcə bir səsi – qəlbimin səsini dinlədim.

O səs heç bir səsə bənzəmirdi.

İnamla, cəsarətlə danışırdı.

Deyirdi ki: “Hərəkət etsən, qazanacaqsan. Yoxsa, bir yaz gülü kimi, heç açmadan solub gedəcəksən.”

Mən qorxaraq da olsa, irəliləməyə qərar verdim.

Çünki tükənmək – yaşamaqdan daha təhlükəli idi.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(23.06.2025)