Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Gənclik ən gözəl çağdır, — deyirlər. Bəs niyə bu yaşda biz bu qədər yorğunuq? Həyat bizim üçün hələ indi başlayarkən, niyə ruhumuz bu qədər ağırlaşıb?

Sanki hər şeyə, hər yerə tələsirik — bir yarışın içindəymişik kimi. Amma hara qaçdığımızı bilmirik. Hər şeyə çatmağa çalışırıq, eyni zamanda hər şeydən yoruluruq.

Bu vaxtda bu qədər yorğun hiss ediriksə, bu sadəcə bir yorğunluq deyil — bir çağın sindromudur: Tükənmiş gənclik sindromu. Gözləntilər çoxdur. Hər kəs bizdən nəyəsə çevrilməyimizi gözləyir. Hər şeyin tez olmasını istəyirik. Sanki otuz yaşa qədər hər şeyi qurub yaratmalısan: yaxşı iş, karyera, ailə, təhsil, tanınmaq…Elə bil otuz yaşdan sonra həyat dayanır. Sanki geciksən, artıq heç nə əldə edə bilməyəcəksən, hər şey bitəcək. Bu təzyiq içimizi yeyir, bizi qorxudur. Bütün bu “tez”lər içində özümüzü itiririk. Kimsə bizə “Dur, yavaşla” demir. Həyatın sadəcə otuz yaşdan ibarət olmadığını, bir yaşamın bir təqvimə sığışdırmaq məcburiyyətində olmadığını xatırlatmır. Və biz yaşamağa yox, çatmağa çalışırıq. Dayanmaq bizi qorxudur. Sanki dayanmaq — bitmək deməkdir. Amma unuduruq ki, bəzən dayanmaq da irəliləməyin bir formasıdır. Bəlkə də etməli olduğumuz tək şey — özümüzə dönüb: “Bu da mənim halımdır, keçəcək” — deməkdir.

Əgər bu, bir çağın sindromudursa — biz onu anlamaqla, danışmaqla və bir-birimizin səsini eşitməklə sağalda bilərik. Gənclik tükənmək üçün deyil, yaşamaq üçündür. Bəlkə də elə indi bir az yavaşlasaq, həyat bizi öz axarında daşıyar.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(20.06.2025)