Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

İnsanlıq... Dəyişən çox şey var. Bir o qədər də dəyişməyən. Zaman axır. Yeniliklər artır, şəhərlər böyüyür, texnologiya inkişaf edir. Amma bu axarın içində dəyişməyən duyğular, dəyişməyən ehtiyaclar da var — sevgi, qorxu, ümid, itki, nifrət kimi.

Bəzən görünən və gerçək arasında bir boşluq gizlənir. Hər şey görünməyənin arxasında gizlənə bilər. Görüntü hər zaman həqiqəti əks etdirmir. Bəzən sadəcə olmayanın üstünü örtmək üçün yaradılır. İnsan gülümsəyir, ancaq içində fırtınalar qopur. Paylaşılan şəkillərdə görünən xoşbəxt ailə, dost, yoldaş, karyera xoşbəxtliyin təzahürü kimi görünsə də, çox vaxt elə deyil.

Görüntü — bu günün ən böyük aldanışıdır. Çünki onu idarə etmək asandır. Bir şəkil, bir cümlə yetərlidir ki, görünmək istədiyin kimi görünəsən. Lakin həqiqət isə belə deyil. Əsl həqiqət özünlə təkbaşına qaldığında, “mən kiməm?” dediyin anda ortaya çıxandır.

Görünməyənin arxasındakını görmək bəzən insanın özünə belə çətin görünür. Artıq özünü sığdırdığı qəlibin bir parçasına çevirəndə, həqiqət pərdəsini üzünə çəkər. Ancaq unudur ki, üzünə çəkilən pərdə bir gün gözlərini yandıracaq qədər nazikləşə bilər. Və o zaman, istəməsə belə, bu həqiqətlərdən qaçmaq, gizlənmək mümkün olmayacaq.

İnsan nə qədər dəyişsə də, dəyişməyən ehtiyaclarından biridir — görünmək. Hər kəs mükəmməl görüntüyə sahib olmaq istəyir. Hisslərini gizləyərək, içindəki səsi boğaraq “hər şey yaxşıdır” obrazı yaratmağa çalışır. Və bu yolda atılan hər yanlış üçün sonrasında daha çox bədəllər ödəyir.

Bu həyatda heç bir şey mükəmməl olmadı, olmayacaq da.Və bəlkə də, bu natamamlıqlardır bizi insan edən.Yarım qalan şeylərdir bizi birləşdirən, bir-birimizə bağlayan.Çünki insan bir az özünün, bir az da başqasının davamıdır.

Görünməyənin arxasında gizlənən həqiqət səni gözləyir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(22.05.2025)