“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında Ağdam Dövlət Sosial-İqtisad Kolleci tələbələrinin yaradıcılıq nümunələrinin təqdimatı davam edir. Bu gün qarşınızdakı Nuray Fərzəliyevadır.

Bəzən bir cümlə ilə illərlə yaşayırsan. Hər dəfə başqa bir gözlə baxırsan, başqa bir hisslə oxuyursan.

Bir hərfə ilişirsən…

Bir vergülə təslim olursan…

Bir nöqtədə dayanıb öz içində dağılmağa başlayırsan.

Mən də oxudum saysız-hesabsız dəfə. Sanki hər sətrin içində gizlənmiş bir “mən” var idi. O “mən” ki, mənə belə yad idi…

Bəlkə də mən elə o cümlələrin arasında unudulmuş bir xatirəydim.

Bir susqunluq.

Bir iz.

Hər dəfə oxuyanda sözlər nəfəs alırdı, kağız canlanır, məktub yaşayan bir varlığa çevrilirdi. Mən isə, həmin varlığın içində gizlənən danışmayan, amma hər şeyi anlayan bir səsə dönürdüm.

“Sözlərdən doğan sirr  sükutun içində gizlənmiş qışqırıq idi.”

Saatın tik-tak səsləri otağın dərinliyində boğulurdu.

Çöldə yağan yağış isə sanki ruhumu ovutmaq istəyirdi. Amma… içimdəki o uşaq hələ də susmurdu. Əllərini qulaqlarına tutmuşdu, səssizcə ağlayırdı. Hər damla, hər tıqqıltı onu daha da oyadır, daha da sarsıdırdı.

Zamanın dayanmasını istədim. Elə orda o an, hər şey donsun istədim. Əlimdə qanlı məktub…

Qarşısında diz çökdüyüm keçmiş…

“Bəzən bir məktub, təkcə yazılan sözləri deyil bir ömrün daşıya bilmədiyi bütün ağrını saxlayır.”

Hər şeyin çöküşü bir məktubla başladı.

Və mən…

Məhz o məktubda susdum. O məktubda parçalandım.

Bəzən insan ən böyük sirri səssizlikdə axtarır. Amma unuduruq: “Sirrin özü bəzən səssizlikdən doğmur. O, susduran xatirələrin qışqırığından yaranır.”

Kağız nəm idi. Bu, yağışın izi deyildi. Bu, mənim göz yaşlarımdı. Əllərim titrəyirdi. Hər sətir bir yadıma düşən qapı idi. Və mən o qapıların heç birindən içəri girə bilmirdim.

“Ən böyük ağrı, deyilməmiş sözlərin altında yatır.”

İçimdə bir fırtına qopurdu. Səssiz, amma dağıdıcı. Uşaqlığımın səsi… “Məni niyə tərk etdin?” deyirdi.

Amma cavab yox idi. Mən onu tərk etməmişdim.

Məni unutmuşdular.

Məktubun sonunda yalnız bir cümlə vardı.

Sadə görünürdü, amma bir ruhu göməcək qədər dərin:

“Əgər bir gün qayıtmasam, bil ki, busəssizlik məni səndən çox sevdi.”

İnsan bəzən səssizliyə o qədər alışır ki, səs ona yad gəlir… 

Mən də dəyişməkdən qorxurdum.

Danışmaqdan…

Hətta yaşamaqdan belə.

Ayağa qalxdım.

Pəncərəyə yaxınlaşdım.

Yağış dayanmışdı.

Torpağa düşən hər damla bir iz buraxıb yox olurdu.

İnsanlar da belə gedir – bir iz qoyub, sükutla yox olurlar.

Kağızı qatlayıb masanın üstünə qoydum. Amma içimdə yazılmamış minlərlə sətir vardı. Susduğum, yazmadığım, demədiyim nə qədər söz qalmışdı…

Və ən pisi, onları kimsə heç vaxt oxumayacaqdı.

Ayaqlarım yerə dəyirdi, amma mən sanki havada asılmışdım.

Boğazımda ilişib qalan bir səs vardı. Deyə bilmədiyim, qoparıb ata bilmədiyim bir “ah”.

Divarda asılmış köhnə saat hələ də işləyirdi…

Tik… tak… tik… tak…

Sanki “keçdi… keçdi…” deyirdi.

Amma heç nə keçməmişdi. Mən keçə bilməmişdim.

Birdən pəncərəni açdım. Soyuq hava üzümə çırpıldı.

Dərindən nəfəs aldım.

“Heçkimə heç nə demədim, çünki mən özümə danışmışdım.”

Acılarımı da…

Qırıldığım anları da…

Elə ona görə heç kim duymadı nə qədər ağrıdığımı.

O an anladım…

Bəzən insan heç kimə danışmadığı duyğularla boğulur.

“Ən ağır yük qəlbindən başqasına keçməyən kəlimələrdir.”

Pəncərəni bağlamadım. Yağış yenidən yağmağa başlamışdı.

Otağa dolan rütubətli soyuq nəfəs, sanki içimdəki boşluğa toxunurdu. İçimdəki uşaq artıq ağlamırdı.

O da susurdu. O da öyrənmişdi səssiz qalmağı, heç kimə inanmağı. Masanın üstündəki saat dayanmışdı.

Deyəsən, bu dəfə təkcə saat yox… zaman da bitmişdi.

Ayağa qalxmadım. Pəncərəyə getmədim. Heç nə etmədim.

Çünki artıq anlayırdım:

Bəzən hekayənin sonu olmur. Sadəcə, hekayə daha danışılmır.

Ən qorxunc sonluq nə ölümdür, nə də ayrılıq…

Ən qorxunc sonluq heç nə demədən susmaqdır.

 "Ədəbiyyat və incəsənət"

(13.05.2025)