“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı klassik poeziyamızın ünlülərindən olan Mirzə Şəfi Vazehin (1794-1852) indiyədək çap edilməmiş 65 lirik şeirinin dərcini davam edir. Şeirlər Azad Yaşarın təqdimatında sizlərə çatdırılır.
“Ötən ilin noyabrında görkəmli şair, xəttat və pedaqoq Mirzə Şəfi Vazehin vəfatının 160-cı ili tamam oldu. Bu ildönümüylə bağlı oxucuların diqqətinə təqdim etdiyim silsilə şeirlər Fridrix fon Bodenştedin 1851-ci ildə Almaniyada nəşr olunan “Mirzə Şəfinin nəğmələri” kitabına salınmışdı.
Nüfuzlu dilçilərimizdən Fəxrəddin Veysəlli və Yusif Savalan tərəfindən edilən sətri tərcümələr əsasında onları yazıldığı vaxtdan təxminən 180 il sonra ədəbi irsimizə təkrar qazandırmağa çalışdım. Bu mətnlər M.Ş.Vazeh irsindən çevirdiyim 270 şeirin hələlik çap olunmayan qisminə daxildir.” (Azad Yaşar)
55
Sizə nəsihətimdir:
Baxın, günü sabahdan
günaha bulaşmasın heç bir bəndə nahaqdan.
Şirin sözə, xoş üzə gərək duyulmadıqca,
günahkarı əfv etmək sayılacaqdır bica.
Əğyar bir yol tapıbsa yarın dodaqlarına,
onlar saf busələrlə
gərək kirdən arına.
56 Fatiməyə
Gözəl, sənin mah camalın
Günəşə: “Sən çıxma!” deyir.
Hərçənd günəş batan kimi
soyuq çökür hər ürəyə.
Gecə üşütməyək deyə,
o da göydə yanan deyil.
Ancaq içim yansın deyə,
vacib deyil görəm üzün,
çünki sənin ay qabağın
xəyalımdan gedən deyil,
qibləsidir ömrümüzün.
Mən hicrindən alışaram,
sən... soyuq-soyuq baxarsan.
Sən – rahatsan, mənsə – nalan,
yandırdınsa, özün də yan!
Məni xoşbəxt elədinsə,
barı sən də ol şadiman.
57
Sənə baş çəkdiyimdə gecənin bir aləmi
o pərğu əllərinə toxundurub əlimi,
ehmalca öpürəmsə sənin al dodağından,
özünü çox da naza qoyma, sevgili canan.
Tək səni sevməkdirsə amalım da, işim də,
aləmə əyandırsa sənə pərəstişim də,
onda mənə halaldır,
sən gəl, heç salma səsə –
həm əlinə iznsiz təmasım,
həm də busən.
Öpüşün gətirdikcə ilhamı ehtizaza,
könlümdən axan sözlər düzülər ağ kağıza.
Hər dəfə oxşadıqca o göyərçin əlləri,
könlümdən keçər dadım... ləbindəki şəkkəri.
58
Gəl mənə bəhs eyləmə zamandan və məkandan,
çünki onlar qeyb olur röyada, ya yuxuda.
Ya da eşqə düşərək, vüsala qovuş ki, sən,
bəlkə, könlün... zaman və məkan hissin unuda.
59
Kainatın nə qədər dönən səyyarəsi var,
qədimdən təkrarlayar seçilən tək güzarı.
Cismi xakdan yoğrulan insan da gəzər-tozar,
ən sonda daşa dönər – boylar qara məzarı.
Gülüstanda çiçəklər açılar çesid-çeşid,
möhlət bitcək... onlar da tökər öz ləçəklərin.
Ta əzəldən belədir bu fələyin gərdişi:
güclü, cavan məxluqlar basıb yeyər o birin.
Yavaş-yavaş qüruba enir ömür günəşim,
razıyam – hər varlığın əvvəli var, sonu var.
Gec-tez peşkəş ömürü geri alır Yaradan,
görən, eşqsiz ölənlər... bu həyatdan nə anlar?!
60
Duzlu bir zarafatım məclisə xoş gələndə
tez dillənir söhbətə dəxli olmayan bəndə:
“O sözü sən ağzımdan qapdın...
fələk də gördü,
mən də elə bu saat tam onu düşünürdüm!”
Baş qoşma, Mirzə Şəfi,
sənin işin budur, bu –
həyatdan almalısan yazacağın mövzunu.
Onsuz da müdrikliklə keçib bütün həyatın,
məşhurdur el-obada şux sözün, ixtilatın.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(01.05.2024)