“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Güneydən gələn səslər layihəsində bu gün Güney Azərbaycan təmsilçimiz Əli Çağla sizləri Behruz Sədiqin şeirləri ilə tanış edəcək.
Behruz Sədiq 1969-cu ildə Muğanda doğulmuşdur. Güney Azərbaycan ədəbiyyatının tanınmış simasına çevrilmişdir. O “Yalqız ağac dostluğunda”, “Qanadlı sözlər bağçası”, “Yaramı buğda bağlayır”, “Gəlin gedək Günəş gilə”, adlı kitabların müəllifi və “Qonşu divarından sallanan alma”, Leo Tolstoydan uşaqlar üçün hekayələr kitabı “Ərik dənəsi” və Əhməd Efənin uşaqlar üçün şeirlər kitabı “İşığın ürəyi” adlı kitabları tərcümə eləmişdir.
OLUBMU?
Arazladarmı iki qonşu bulaqlarınızı?
Çatladarmı, yoxsulluq saran gövdənizi?
Yoxa varmış yuxa ürəkli nazlı varlıq yoxluğu?
Uzun-uzadı bir gecənin gecəliyinə aslanıb
Dalğa kimi enib qalxan,
Qıp-qırmızı ət parçanızı pasladıb,
Solğunluq şeirini çatlaq vurmuş
Dodaqlarınızla oxuduğunuz olubmu?
“Qaranlıq yuxularla keçibmi ağlama saatlarınız?
Qovuşmaqçün torpağın qoynuna köçmək duyğusunu yaşayıbsınızmı?
Asıbmı hər gün dəli həsrət qan boyalı iplərindən
Alov sarmış boğazınızı?
Siz sevda söyüdlüyündə yaz mövsümü ikən
Solmaq üşəntisini sezibsinizmi?
Yoxkən var olanlara bitməyən qaranlıq gecələrdə,
Ağ kağız üzərində yana-yana sonduğunuz sətirlər olubmu?
Olubsa və sizin dərdinizi soyubsa
Yaşatmaq yanğısı yaralarınızda
Baharın addım səslərindən xəbər verəcək.
Yaralarınız yardan paydır deyə
Yolların boyuna boyanacaqsız,
Quşlarla,
Çiçəklərlə hamaş olub
Ağrı, acılara yubanacaqsız.
YENƏ
Yenə “Prapanol”, yenə “kodein”,
Yenə təqvimləri çeynəyir siçan.
Sinəmdə səyriyir sözün sərgisi,
Yalın əllərimdə göynəyir güman.
Ona bənzər əli qoynunda, dalğın –
Ötür küçəmizin payızlığından.
Yaxılmış yarası, baxış da yayğın,
Mən onu tanıram Arazlığından.
Yenə “Prapanol”, yenə “kodein”,
Dalğalar qoynunda qırmızı saat.
Çılpaq ayağımda tikan küçüklər
Və həyat kişnəyən dəlisov bir at.
GÜNAHSIZ ƏLLƏR
Gülürdün
Uçurdu yuvasından
Göyərçin
Yaşamırdım Ölüm üçün.
Göy üzünü quşlar bəzəyirdi
Ürəyimi sən
İndi;
Yarpaqların
Ağnadığı vağamında
Kalavamın kandarında kəhildəyib
Səni payızlanıram
Səni,
Uzaqlaşdığım vətəni.
Bir gün
Bir gün
Bir gün
Torpaq utanacaq bulaqlığımdan
Ağaclar ağlağan payızlığımdan
Və saçın oxşayar “Gilavar”, yağış
Gilənar giləndə göyərən yağış
Mənim yoxluğumu qışqıracaqlar:
Onun əllərinin günahı yoxdur.
*
İnsan!
Yaşmaqlı gəlinin
Yaylığı ağlıq
Muçura tələskən
Körpəcik ağac
Günəşə boylanan
Gilənar gəlin;
Qızlığı qanlanmış qudurğan bahar
Qaranlıq qolunu qaharan qavram
Həm də ki,
Sızlayan yaram
İnsan!
O uca dağlıq
Tam Qarabağlıq...
QIRMIZI QARANLIQDA KİNO PYES
Olay dolu bir kino görüntüsüdür
Qırmızı işıq arxasında
Dilənən qadın.
Kürəyində;
Şərabı şalıyla
Şələlənmiş şəfəq.
Donuq bir qış axşamı
Yağır lopa-lopa qar
Yubanmış yenə də yaralı bahar.
Kino beləcə başlamışdı
İki xarakteri var idi
Bu iki pərdəli pyesin
Nə Hollywood kinosuna bənzəyirdi,
Nə də Bollywood.
Boğazımı sarır boğanaq
Baxış bucağım alışır
Çökmüş duman qucağına
Sığınıb
Ağlayaraq
Xıxıram
Lap beləcə
Ürəyimin axırına çıxıram
İşıq əkilir,
Pərdə çəkilir.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(22.09.2023)