“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə Biri ikisində layihəsində bu gün sizlərə Şeir vaxtında Allahşükür Ağanın şeirlərini təqdim edirik.
ŞEİR VAXTI
Allahşükür AĞA
UNUDUN MƏNİ
Unudun məni getsin –
20 Yanvar kimi...
Elə bilin olmamışdım,
Heç ağlamamışdım,
Heç sevməmişdim...
Məni unudun getsin –
Şəhid kimi,
Elə bilin ölməmişdim,
Elə bilin evlənmişdim,
Yüz yaşamışdım,
Qocalmışdım,
Saqqalım daraq kimi
Havanı daraqlayırdı...
Məni unudun getsin... 13-cü ay kimi
Qanadsız quş təki,
Qanadlı sular kimi.
Ağacların qabaq əlləri vardı,
Necə ki ağac unutdu onu,
Siz də elə unudun məni.
Baxışlarımın havada açdığı şırımla
Çıxıb gedirəm,
əlvida!
KÖNLÜMDƏN
Söykənib ot tayasına,
əyilib it balasına,
dərin bir xəyala getmək
keçir könlümdən.
Dərsə gedən uşaqlara baxıram,
Atalarının
Maaşları baxır üzündən…
Onların damcı gözləri
içir könlümdən.
Həyat qədər çətindi
Əyilə-əyilə yaşamaq.
Gülə-gülə ölmək
Bir ayrı cür yaşamaqdı.
Lap yaxşısı xatirələri qucmaqdı,
Xatirələr saf-saf duyğuları
seçir könlümdən.
MƏSƏLƏN
Məsələn, deyirəm,
Biz ölsək, yəni ayrılsaq,
Harda görüşə bilərik –
Bir-birimizi nədən tanıyarıq?
Məsələn, bizim adımız
Nə olar onda.
Sən məni tanımazsan
Mən səni tanıyanda.
Məsələn, sən dayanmazsan
Mən dayananda.
Məsələn, sən doğulmazsan,
Mən doğulanda.
Ayrılıq nə güclüdür,
Uzaqda dayanma,
Məsələn, hələ yatma,
Hələ oyanma.
AĞACLAR
Səs kimi qalxıb yerdən
Göyə baxır ağaclar.
Gah geyinir, soyunur,
Çox darıxır ağaclar.
Dayanıb qol-qanadlı.
Boylanır təkayaqlı.
Yanında beşotaqlı,
Evdən qorxur ağaclar.
Budaqda bıçaq yeri,
Yadında ocaq yeri.
Altından çəkdik yeri,
Of, yıxılır ağaclar.
DUSTAQ QATARLARI
Bu gecə ayıldım qatar səsinə,
Haradan haraya gedir bu qatar?
Bir cüt əl görünür pəncərəsindən,
Deyəsən, yox olub itir bu qatar.
Bəlkə də, uzanan o yorğun əllər
Qoyma bu qatarı getsin, deyirdi.
Əlləri qatardan qalırdı dala,
Kömək istəyirdi, əl istəyirdi.
Vaqonlar sallayıb qaş qabağını,
Payız quşlarıtək uçub gedirdi.
Heç kimi aparmaq fikri yoxuydu,
Dəmir qapıları açıb gedirdi.
Nəyə sevinirdi, görəsən, nəyə?
Təkərlər relslərə əl çalırdılar.
Gedirdi dustaqlar irəli, ancaq
Səsləri arxaya atılırdılar.
ÇƏPƏRİ YIXIRSAN YARAŞIĞINLA
Gözü yuxudan bulaşıqlı,
Ayağı kol-kosdan sarmaşıqlı,
Haylı-küylü, qarmaqarışıqlı,
Ayağı səkilli it,
Üz-gözü şəkilli it,
Sən ölsən,
Kəndimiz öləcək, ölmə.
Kəndimizi sən oyadırsan səsinlə,
Çəpəri yıxırsan
Yaraşığınla.
Sən lap gözəl olursan
Zəncirin dolaşığıyla.
Ulamağınla ayı
Yuxarı qaldırırsan,
Sən ölsən,
Ay yerə düşəcək, ölmə.
Qarın üstündəki ayaq izlərin
Özündən qabaqda olur həmişə.
Yad kimi qoxlayırsan
Ayaq izini,
Bir az qayıdırsan
Sanki keçmişə.
Ayaq izlərini gün əritmədi,
Vaxt əritdi,
Zəncir səni öldürmədi,
Zəncir səni diriltdi,
Zəncirini yaxşı qoru,
Heç vaxt onu itirmə,
İtim!
ÇİÇƏKLƏR, ƏLLƏR
Məncə, çiçəklərin
Ən gözəl xatirəsi sənin əllərindi.
Həm çiçəyə bənzəyir,
Həm də boş qalıb indi –
Çiçəklərin yuvası kimi.
Əllər daha çox ağlayır, məncə,
Çünki əllərini bəzəyən güllər
Bir azdan zibil qabını
Eyni ahənglə sevindirəcək.
İndi çiçəkmi vəfasızdı, yoxsa əllər?
Məncə, çiçəklər…
Əvvəl torpağı sevindirdi,
Sonra qonşunun uşağını.
Sonra bülbülü,
Sonra sənin əllərini,
İndi də zibil qabını.
Arxasınca ağlayan xatirələr
Çiçəklərin ayağının tozudur,
Məncə.
NƏĞMƏ
Quzu otaranın,
Dərsə gedənin,
Gedən qatarın,
Şeiri çap olunmayan şairin
Dodağında bir göyərmiş nəğmə var...
Adamı o nəğmə yaman yandırır,
Nə quzular başa düşər onu,
Nə getdiyi məktəb,
Nə sərnişin,
Nə də oxucu.
İllah ki, şair kənd şairi ola,
İllah da biləsən, bu quzuları qəssablar sevir,
Qatarlar səni ayırır
Və kənd adamları deyirlər,
Əsl şair şəhərdə yaşayar,
Allahşükür, səni yandıracaq
Bu nəğmə,
Başına çarə qıl...
QAPI AÇARAM İŞIĞA…
Divara qurban olum,
Sirr yaşayır daşında.
Bir vaxt türmə divarıydı,
Müşfiq var yaddaşında.
Divarın o üzündə,
Adam gəzir gün işığı.
Bir çiçək boy atıbdı,
Boynunda sarmaşığı.
Suvağının altında
Gizli şeirlər yazılıb.
Şipşirin arzuların
Qəbri divarda qazılıb.
Əlimi sürtdüm divara,
Döndüm qərib aşığa.
Dırnağımla qazaram,
Qapı açaram işığa.
KƏND YOLUNDA ARABA
Yollarda astaca – astaca gedir
Təkərlərin cırıltısı…
Atır çökəklərə atmaca, gedir.
Çıxıb maşınların yoluna
Upuzun yolları qısaca gedir…
Bir araba yonca,
Yol boyunca,
Arxayınca
Gedir, gedir ləng gedir,
Elə bil ki, kənd gedir.
Bir uşaq düşüb dalınca
Biri də üstüncə gedir.
Dəli yoncanın ətri
Şəhər maşınlarını
yenə yaman məst edir.
At arabası,
Ot arabası
Üstündə yabaya bax.
Arabanın işinə bax,
Arabada havaya bax.
Atın iştahası
Qaçır hərdən arxaya,
Bir az keçir yorğaya.
Arabayla bir qaçır
Uşaqların neçəsi.
Sevindirir hər yanı
Təkərlərin nəğməsi.
ÖLÜM
Güllələr nəğmə kimi səslənir bəzən,
Adamlar qaçırlar o nəğməni oxumağa.
Adamları nəğməylə aldadırlar... nahaq.
Məsələn, bilməsə,
Uşaq yerə düşüb
közərən bir mərmiyə tərəf qaçar
Və əlinə götürər ölümü.
Uşaqlar həmişə
oyuncaq gəzdiyindən yenə aldanarlar.
Ən zəhərli göbələk belə
o qədər şirindi ki, adam doymur.
Gör ölümü harda gizlədiblər?
Biz qaçırıq ölümlərdən,
Sən demə, biz ona tərəf qaçırmışıq əslində.
Sürətli maşınların əlindən qaçıb
Bir at arabasının təkəri altında da
Ölmək təsadüfü varmış...
Amma çox nahaq,
Gərək bizi nəğməylə,
Göbələklə,
At arabasının nəğməli təkəri ilə
Aldatmayaydılar...
QALIB
Payız keçib buradan,
Yolunda yarpaq qalıb.
Bu ağacın başında
Bircə yarpaq sağ qalıb.
Bir quş hələ budaqda,
Civildəyir sazaqda.
Stolumda bu haqda
Ağappaq varaq qalıb.
Sinəm dönübdü saca,
Bilmir dərd hara qaça?
Baharın bu ağaca
Yolu bir barmaq qalıb.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(25.09.2025)
