“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə Biri ikisində layihəsində bu gün sizlərə Şeir vaxtında Rəbiqə Nazimqızının şeirləri təqdim ediləcək.
ŞEİR VAXTI
Rəbiqə NAZİMQIZI
***
Mənəm o pişiyin gözləri ilə
Səni qarşılayan hər səhər yolda.
Mənəm küləyindən titrəyib əsən,
Üşüyən yarpağam saralmış kolda.
Başını qaldırsan, məni görərsən,
Mənəm pəncərədən boylanan o qız.
Mənəm naqil üstə oturmuş sərçə,
Dua oxuyuram sənə bir ağız.
Bax o işıq mənəm yol kənarında,
Yanıram sağının-solunun üstə.
Mənəm, kəpənəyin qanadlarında
Qonub dayanıram qolunun üstə.
Başının üstündə ağ bulud mənəm,
Görməsən üzümü, qaralır qanım.
O dan yeri mənəm, o qürub mənəm,
Ağarır, qızarır, saralır canım.
Mənim nəfəsimdi alışqanında,
Əlində sönəcək son kibrit mənəm.
Sübhədək qalıram sənin yanında,
Səhərlə açılan ilk ümid mənəm.
Mənəm gözündəki həyəcan, təlaş,
Könlündə uçunan sarı siməm mən.
Sənin şairinəm – şairlərə baş,
Sən yaxşı bilirsən, axı kiməm mən.
İBRAHİM PEYĞƏMBƏRƏ
Nə qolları övlad həsrətiylə göynəyən Sara,
nə oğlu qucağında səhralara duşmüş Həcər anlar məni.
Yalnız sən, İbrahim,
təkcə sən bilərsən...
Mən torpağa bənzəyirəm,
yetirə də bilərəm,
gəzdirə də,
içimdə basdıra da bilərəm hər şeyi.
Dənizdən çox,
qarmaqdakı yemə gələn balıqların sevincinə kövrəlirəm,
balıqçının torunda inci tapmaq ümidinə ağrıyıram.
Hərdən təlxək kimi güldürürəm,
hərdən timsah kimi ağlayıram.
Saman çöpünü
çöplüyündə boğulanlara saxlayıram.
Mən göylərdən yox,
göylərin özünü istəyirəm,
uçmaq yox,
qucaqlamaq istəyirəm göy üzünü –
qollarım boş qalmasın deyə.
Heç nə istəmirəm,
nə borc, nə hədiyyə...
Mən o kişini sevirəm –
həyatı arxasınca sürüyən adamı.
Hərdən ürəyimi kükrədən,
Hərdən qollarımda kiriyən adamı...
Günahımdan qalxan düzəldirəm,
dəbilqə kimi başımda gəzdirirəm onu,
silah kimi tuşlayıram yad ünvanlara.
Mən hara, məsumluq hara...
Mən iki dəfə qadın oluram –
sevəndə –
dünyanı soyunub
əllərini geyinəndə sevgilimin
gizli-gizli.
Qulağımdan silinəndə başqa səslər,
təmizlənəndə...
Bir də hər ay sonu,
intizarla gözləyəndə qadınlığın haray çəkib
məni dağa-daşa salan ağrısını.
Ayıbımdan qızaranda üstüm-başım,
kirlənəndə... sevinirəm...
Bax o anda, İbrahim,
içimdən bir hiss keçir –
mən qatiləm –
bətnimdəcə doğulmamış
arzuları
parça-parça öldürürəm...
KAHİN ÜÇÜN
Məni nə gətirib bu dağ başına,
Kimlərdən, nələrdən keçib gəlmişəm.
Bəlkə, məhəbbətin girib yuxuma,
Sənin eşq camını içib gəlmişəm.
Soruşma, soruşma, kədərli kahin,
Mən də bir qurbanam, öz qurbanımam.
Qapına gəlmişəm, bir qab su gətir,
Əziyyətimi çək, döz qurbanına.
Bəlkə də, yanına göndərib Allah
Məni bu görkəmdə, belə biçimdə.
Qaldır gözlərini, ürəyimə bax,
Bəlkə, şeytan da var işin içində.
Nə məscid çağırır, nə kilsə çəkir,
Açığı, könlümdə məbəd də yoxdu.
Daha inanmağa başqa Tanrıya,
Başqa din seçməyə taqət də yoxdu.
Sən məni də öyrət, ay dəli kahin,
Bir parça çörəyə, bir ovuc suya.
Sən öz Tanrını sev, Tanrından çəkin,
Mən də səni sevim, dağılsın dünya.
Yox, yox, kirlətmərəm səni özümlə,
İtinin başını oxşasam, bəsdi.
Bu tənha komanın həndəvərində
Bircə gün, bir saat yaşasam, bəsdi.
Düşmək istəyərdim ayaqlarına,
Sən qoymazsan axı, bir az da... qürur.
Əlbəttə, əlbəttə, mən də adamam,
Nəyi itirsəm də, qürurum durur.
Bəlkə, bir az qalım, cəzamı alım,
Bu evin, həyətin işinə baxım.
Sənə su gətirim bulaq başından,
İtə yal düzəldim, pişiyə baxım.
Tələsmə, vaxtı var ayrılıqların,
Məni adamların yanına atma.
O qan içənlərin, söz yeyənlərin,
Ürək udanların yanına atma.
Saçımı, üzümü bəyənən olub,
Mənə adam kimi baxan olmayıb.
Ömrümdə şah olub, dilənçi olub,
Könlümdə nədənsə kahin olmayıb.
Ovcumu açmışam, Tanrı yolunda
Uzanan əlimi geri qaytarma.
İndi ki qovursan, qurbanın olum,
Mənim ölümü ver, diri qaytarma.
VUDİ ALLEN FİLMİ
Süd rəngli bir gecəydi,
Ya da gecəyarı.
Sönmüşdü şəhərin lampaları.
Öpüşün öldürmüşdü
Ermitajda bütün xatirələri.
Bütün xəritələr
Ayağımıza sərilmişdi.
İsti nəfəsindən gərilmişdi
Yerin oxu.
"Şeir oxu", – pıçıldamışdın mənə,
Şeir oxu...
Ya Venesiya idi, ya Paris,
Ya da Nyu-Yorkun mərkəzi parkında
Uzaqdan bir polis
Gülümsəyirdi bizə
bığının altında.
Medalyon düzəldirdin
Balıqqulağından.
İçərişəhərin bütün tinlərində
Şəkil çəkdirirdik.
Üçuq-sökük sərdabədə
Adsız bir məzar tapıb
And içirdik sözsüz-filansız,
Tanrını şahid,
Mələkləri vəkil gətirirdik.
Nə milad ərəfəsiydi,
Nə də Novruza yaxın.
Yuxunun yeddinci mərtəbəsiydi,
Tanrının buta paylayan çağı…
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(13.08.2025)
