Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Elşən Təhməzov adlı müəllif şeirlərini sosial media hesabımıza göndərib, dərc edilməsini xahiş edib. Əlbəttə ki, biz “Ədəbiyyat və incəsənət” olaraq azacıq işıq olan hər bir yazını dərc edirik. Elşənin şeirlərində lirizm güclüdür, hisslər inandırıcıdır.
Düzdür, bəzən o, ən məşhur şeirlərdən təsirlənib bunu aşkar üzə çıxarır. Elə bu misralarda olduğu kimi:
Mən səni ən gözəl
sevən insanam,
Sən məni ən gözəl
unudan insan.
Amma digər hallarda o, özünəməxsus şairdir, oxumağa dəyər.
Xətrimə ki dəyməmişdin,
Üzüm səndən niyə döndü?
Gözü şəkər, sözü qəndim
Üzüm səndən niyə döndü?
Beləliklə, sizləri Elşən Təhməzovun şeirləri ilə başbaşa buraxıram.
Xoş mütaliələr.
AYRILIQ
Əzablar çoxalır sevəndə insan,
Ömür kədərlidir, həyat zülümdür.
Deyirlər: “Ayrılıq ölüm deyil ki”
Ayrılıq – ölümdən betər ölümdür.
Nə yatmaq, nə yemək, nə gəzmək olur,
Yatdığın yuxuda ümid arzusu.
Yediyin yemək də keçmir boğazdan,
Gözlərin hər yerdə gəzir o qızı.
Fikirlər ürpərir xəyal quranda,
Tənhalıq qəlbinin yelkənləridir.
Çölün bir məzarın sükutu kimi,
İçinsə fırtına, alov kimidir.
Gör necə yanmışam sənin oduna,
Bir baxsan, sovrulan mənim külümdür.
Deyirlər: “Ayrılıq ölüm deyil ki”
Ayrılıq – ölümdən betər ölümdür.
ÜZÜM SƏNDƏN NİYƏ DÖNDÜ?
Xətrimə ki dəyməmişdin,
Üzüm səndən niyə döndü?
Gözü şəkər, sözü qəndim
Üzüm səndən niyə döndü?
Gəzir fikirlər başımda,
Sınan üzüyün qaşında,
Deyib gülən bu yaşımda,
Üzüm səndən niyə döndü?
Bir dənə yoxdur əvəzin,
Yazmağa tapmıram vəzn,
Ay mənim bu iki gözüm,
Üzüm səndən niyə döndü?
Güzgüdə baxdım özümə,
Yaş qonaq gəlir gözümə,
Hey deyirəm öz-özümə
Üzüm səndən niyə döndü?
Yarama vururam yamaq,
Quruyub dil, dodaq, damaq.
Düz iki il bundan qabaq
Üzüm səndən niyə döndü?
YEMƏYİMİN QAÇIB DUZU
Yeməyimin qaçıb duzu,
Yox çayımın istisi.
Nə bir insan səsi vardır,
Nə pişik hənirtisi.
İndi bir az dəli kimi,
İndi bir az ağıllı.
Qəm içində olan ömrüm
Elə bil ki nağıldır.
Ayılmağı gözləyirəm
Bu yuxudan, kədərdən.
Şirin arzu gözəl imiş
Bu boş xatirələrdən.
Nədənsə bir gün görmədi,
Gəncliyim, uşaqlığım.
Başıma da bəla oldu
Bu ürəyiyumşaqlığım.
SƏNİ DÜŞÜNƏNDƏ, DÜŞÜNMƏYƏNDƏ
Səni düşünməyəndə,
Elə bil naqisəm mən.
Səni düşünəndə də
Narahatam, pisəm mən.
Ayrılsaq da, sevgilim,
Ən gözəl yarım oldun.
Sən yoxsan deyə mən də
Qəmlə sevgili oldum.
Mənim sözlərimə,
yarım, inansan ?
Mənim atəşimdə
alışacaqsan.
Mən səni ən gözəl
sevən insanam,
Sən məni ən gözəl
unudan insan.
ŞEİRLƏR SƏNİ VERMİR
Ağlama qurban olum,
Ağlama məndə nə var?
Nə olsun ki sevmədim,
Nə olsun soyuyuram.
Mənim ki nə maşınım,
Nə də bir boy-buxunum,
Nə də ki çoxlu pulum,
Nə də yaraşığım var.
Unut məni, sevgilim,
Unut məni astaca.
Sənin kimi çoxları
Çox ağlayıb dalımca.
Əllərimi gizlədim
Tutmayasan sən deyə,
Sənə “Ayrılaq” dedim
Yollandım sənsizliyə.
Bir ildir ayrılmışam,
Qəlbim sənçün darıxıb.
Sənin kimi çox idi,
Hamısı yaddan çıxıb.
Unuda bilmirəm ki,
Zərrə-zərrə sezmişəm.
Bunu anlamışam ki,
Təkcə səni sevmişəm.
Son görüşdə baxırdın
Gözünü qaçırmayıb.
Əllərimi tutmağın
Heç yadımdan çıxmayıb.
Deyərdin ki, şeir yaz
Gecə-gündüz mənə sən.
Mən də yaza bilmirdim
Deyirdin ki, şeirsiz
Şair imişsənki sən.
Amma indi yazıram
Xəbərin yox 1 ildir.
Şeirlər səni vermir,
Ancaq təsəlli verir.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(31.07.2025)
