“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə Yaradıcılığı rubrikasında bu gün sizlərlə Firuzə Quliyevadır, Naxçıvan Dövlət Universitetinin tələbəsi öz hekayəsini təqdim edir.

Daş üzərində oturub kitabların içinə qərq oluram. Gecənin ayazı ruhu beşikdə yatan körpə kimi sallayır təkliyimi. Bilmirəm sağ-sol məni hara aparır. Pıçıltısı oxşayır üzümü sərin küləyin. Yeriyir, bədənimə dolur. Sözlərin içində boğulduğum həminki günə qaytarır. Əlimə qələm alıram. Hekayəmi start xəttinə gətirirəm. Budur, tütək səsi... Başlayaq.

***

Müharibənin soyuq baxışları ətrafa yayılmışdı. Top səsi, silah səsi... Qan qoxusu neçə baxışları oyadırdı. Elvin bu gecə oyaq idi.  Onu oyadan nə idi? Qorxu yoxsa cəsarət? Bəlkə də heç biri. Bu sevgi idi. Gözlərində itdiyi, can parçası sevdiyi. Ürəyinin neçə kəlməsini bir şəklə tökürdü. Zeynəbi idi onun. Uşaqlıqdan bir-birlərinin nəğmələrində itib-batmışdılar. Neçə dərd bölüşmüşdülər. Yenə gözlər həminki idi, əriyərək baxan qara gözlər... Səsin gəldiyini belə duymurdu Elvin. Murad isə hey çağırırdı:

-Bəlkə ayılasan, ay uşaq! Bayaqdan səni çağırıram. Eşitmirsən? Hələ də Zeynəbi düşünürsən.

- Zeynəbi necə düşünməyim? Neçə ilimi bölüşdüyüm yarım məndən uzaqlarda nələr çəkir görəsən?

Həqiqətən Zeynəb nələr çəkirdi? Ailəsi neçə dəfə üstünə gəlmişdi. Boş-boşuna gözləməyini istəmirdilər. Elvinin gələcəyinə ümidləri yox idi. Zeynəb ümidin əlindən deyil, sevginin əlindən tutmuşdu. Sevdiyinin səsini duyurdu, nəfəsini hiss edirdi. Başqasının dedikləri onun üçün milçək vızıltısı idi. Səhərin boylanıb nazla baxmasına az qalmışdı. Göy üzü qurğuşun kimi ağır idi, sanki az sonra qırılacaq, üstünə çökəcəkdi bu səngərlərin. Elvin kağızı yenidən qatlayıb döş cibinə qoydu. Başını səngərin kənarına söykədi. Murad da susmuşdu. Onlar çox danışmırdılar. Bu müharibə adamın dilini yox, içini işlədirdi.

Birdən... bir səs.

Titrək, uzaqdan gələn bir tütək səsi…

Bəlkə də bir əsgər fısıldayırdı vətəni, bəlkə kimsə yarasını unudub nəfəsə çevirmişdi sevgisini… Elvinə isə bu səs Zeynəbin gülüşü kimi gəldi. Murad əli ilə onu dürtdü:

– Qalx, Elvin. Gecə uzun idi, indi işıqlanacaq. Komandir tapşırıq verib. Bu gün irəliləyirik.

Elvin ayağa qalxdı. Üz-gözünü yuyan təravətli səhər havasına baxmayaraq, içində təlatüm vardı. Sanki bu gün nəsə dəyişəcəkdi. Tapançasını yoxladı. Hər şey qaydasında idi. Amma ürəyində qaydasız bir ağrı vardı – adı “vida” olan bir ağrı… Top səsləri bir-birini izləməyə başladı. Səssiz səhər yerini alovun səsinə verdi. Elvin və Murad öz dəstəsi ilə irəliləyirdi. Ağacların arasında, torpaq səngərlərin arasından keçərək düşmənin mövqelərinə yaxınlaşırdılar. Birdən… bir partlayış. Yeri silkələdi, havanı parçaladı. Elvin bir anlıq Muradı axtardı gözləri ilə… amma hər tərəf toz-duman idi. Qulaqları zəng çalırdı. Dizləri üstə düşdü. Ətrafdakı səslər susmuşdu. Təkcə Zeynəbin səsi vardı:

“Qayıt, Elvin... Mən səni gözləyirəm...”

Əlini sinəsinə apardı. Kağız parçası... cırılmışdı. Amma orda bir cümlə hələ də oxunurdu: “Əgər bu məktubu oxuyursansa, deməli sağsan…”

Elvin gözlərini yumdu. Dodaqlarında səssiz bir dua vardı. Amma o hələ getməmişdi… Çünki Zeynəb onu bu torpağa mıxlamışdı.

Müharibədən uzaq, amma ürəyində onun qədər sarsıdıcı bir savaş da Zeynəbin içində gedir... Evdə hər şey yerli-yerindəydi. Fincanlar əvvəlki yerində, pəncərədən görünən ağac da, divardakı saat da... Təkcə Zeynəb əvvəlki deyildi. Əlində Elvindən gələn məktub. Onu dəfələrlə oxuyub, hər dəfə bir kəlmədə ilişib qalıb. “Nə olursa olsun, döyüşçü kimi yox, sevən kimi dönəcəyəm.” Zeynəb bu sətirlərlə yaşayırdı. Anası isə yenə deyinirdi:

-Qızım, həyat səni gözləmir. Bir xəbər də yoxdur. Bu gözlənti səni çürüdür...

Zeynəb cavab vermirdi. Bilirdi, anası onu qorumaq istəyirdi. Amma onu qoruyan Elvinin səsi idi. Qəlbində yaşayan, ruhunu yaşadan o səs. İçində bir qorxu vardı, bəli... Amma daha çox bir inam vardı. Elvinin dönəcəyinə olan sarsılmaz inam. O gün həyətdə oturub yenə məktubu oxuyurdu. Gözləri kağızın cırıq yerində dayandı. Sözlər sanki dağılmışdı, amma bir cümlə parlayırdı:“ Sənin gözlərini hər gün xəyalıma gətirib irəliləyirəm...”

Zeynəb gözlərini yumdu. Sanki Elvinin nəfəsini duydu. Qəlbinin içindəki sükutda bir səslə pıçıldadı:

-Mən səni gözləyirəm, Elvin... Qayıt…

O an telefon zəng çaldı. Qəlbi titrədi. Gözlərini açmadan cavab verdi.

-Alo?

O biri başdan tanımadığı, lakin qəribə bir istiliklə danışan bir səs eşidildi:

-Zeynəb xanım? Mən Muradam… Elvinin silahdaşı. Onun salamını gətirmişəm.

Zeynəbin əlləri titrədi. Səsi içində qırıldı.

-O... o sağdır?

Sükut. Amma sonra səslə qarışan bir nəfəs, hönkürtüyə oxşar bir gülüş eşidildi:

-Bəli... Çox ağır yaralandı.  Ruhumun cəsarəti onu geri qaytardı. İndi burdadır. Elə sizi soruşur…

Zeynəbin gözlərindən süzüldü illərlə içinə yığılan göz yaşları. O, ayağa qalxdı. Gözləri səmaya dikildi. Sanki o anda göydə günəşlə yanaşı bir sevgi də doğmuşdu. Savaşdan sağ çıxan təkcə Elvin deyildi. Onunla birgə Zeynəbin sevgisi də sağ qalmışdı.

Günəş axşama doğru boyanmışdı. Qızılı şəfəqlər pəncərədən içəri süzülür, divarda Elvinin gülüşünə bənzər bir kölgə yaradırdı. Zeynəb güzgünün qarşısında dayanıb saçlarını darayırdı. Sanki illərlə gözlədiyi gün bu idi. Barmaqları əsirdi, amma içi qəribə bir arxayınlıqla dolmuşdu. Artıq “gözləyirəm” deməyəcəkdi… “burdasan” deyəcəkdi.

Qapı döyüldü. Zeynəbin ürəyi dayanacaq kimi oldu. Addımlarını tanımadı. Amma ruhu artıq o səslə tanış idi. Gözlərini yumdu, dərin nəfəs aldı və qapını açdı. Qarşısında Elvin dayanmışdı. Qolunda sarğı vardı, üzündə yara izləri, saçları bir az tökülmüş, amma baxışları yenə könül oxşayırdı. Zeynəbin uşaqlığını, gəncliyini, hər səhər dua ilə açdığı sabahları əks etdirən o baxışlar...

Heç nə demədilər. Sözlər artıq gərəksiz idi. Zeynəb bir addım irəlilədi. Elvin də... Onlar sadəcə qucaqlaşdılar. Sükutun içində iki ürək bir-birinə toxundu. İllərin həsrəti, müharibənin sarsıtdığı xatirələr, bir fotonun içinə sığan minlərlə duanın cavabı o an yaşanırdı.

Elvin astadan dedi:

-Qorxdum... sən də çəkilib gedərsən deyə. Amma sən burda qaldın. Məni yaşatdın, Zeynəb.

Zeynəb onun sinəsinə başını söykədi. Gözlərində yaş yox idi bu dəfə. Çünki bu sevinc göz yaşlarını udacaq qədər güclü idi.

-Mən sənin qayıdacağını bilirdim… Çünki sevgi itmir, Elvin. Yalnız saatı durdurmaq, bu zamanın içində həbs olmaq istəyirəm.

Axşam torpağın üzərinə enirdi. Qaranlıq onları bürümürdü, çünki içlərində yanan işıq var idi.

Bu işığın adı sevgi, rəngi səbr, izi isə qələbə idi.

***

Beləcə hekayəni bitirdikdə gözlərimdən incilər axdı, töküldü. Sonra bir səs məni səslədi. “Firuzə, dayanmaq zamanı deyil. Daha şeir yazmaq lazımdır hekayənin şərəfinə...”

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.06.2025)