“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının “Ulduz” jurnalı ilə birgə BİRİ İKİSİNDƏ layihəsində bu gün şeir vaxtıdır, sizlərə Rəsmiyyə Sabirin şeirləri təqdim ediləcək.
QADIN
Səni tanıyıram, qadın...
Üzündəki minillik kədər
tanışdır mənə.
Nə etsən də,
fələk gəlməz ki,
imana-dinə.
Səni tanıyıram, qadın...
Daşıdığın zibil torbaları
ürəyinə ağır gələr.
Bu arsız dərd də gəlib
sənin könlündə dincələr.
Səni tanıyıram, qadın...
Nə istəyir fələk səndən?
Əli ətəyindən uzun bəxtin
utanıb keçər gendən.
Səni tanıyıram, qadın...
Dünya ruhuna dar olar.
Al-əlvan yaz çiçəkləri
payız əllərində solar.
Səni tanıyıram, qadın...
Fəqət, unutdum.
Görən, nəydi sənin adın?..
İçindən yıxılır adam
(Ramiz Rövşən)
BU MƏHƏBBƏT
Bu məhəbbət bir az göydən,
Bir az da yerdən sıxılır.
Dünya ruhumuz boydadır,
Fərq etməz hardan baxılır.
Sən getdin, yox oldu izin,
Mən süründüm dizin-dizin,
Baxmadığımız dənizin
Suyu gözümə yığılır.
Yoxdur səndən xəbər-ətər,
Həsrətin hər vaxt təzə-tər,
Üst-üstə toplanan dərdlər
Hamısı ömürdən çıxılır.
Hicran ağır, ürək kövrək,
Gəl bu dərdin yükünü çək,
Bir gün qurumuş ağactək,
Hər kəs içindən yıxılır.
MƏN VƏ SƏN
Mən həqiqət arayırdım,
Sən yalan kimi çıxdın qarşıma.
Mən ümid arayırdım,
Sən güman kimi çıxdın qarşıma.
Mən xoşbəxtlik arayırdım,
Sən təsəlli kimi çıxdın qarşıma.
Mən əbədiyyət arayırdım,
Sən ömür kimi çıxdın qarşıma.
Mən Yer üzündə
Nə vaxtsa itirdiyim
Özümü axtarırdım,
Sən çıxdın qarşıma…
SƏN YOXSAN
Sən yoxsan,
Bayırda
bahar fəslidir.
Amma bənövşələrin
boynu bükükdür
hələ də...
Sən yoxsan,
Bayırda
yay fəslidir.
Günəş həsrətindən
alışıb-yanır.
Sən yoxsan,
Bayırda
payız fəslidir.
Sarı yarpaqlar
təbiətin
qırmızı xəyanəti üzündən
intihar edir.
Sən yoxsan,
Bayırda
qış fəslidr.
Küçələrin buzunu
ayrılığın alovu
yandırıb-yaxır...
Sən yoxsan,
Bütün fəsillərdə,
bütün aylarda,
bütün günlərdə
içimdə
sənsizlik havası var...
İLĞIM
Mən –
kökündən qoparılmış
bir ağacam.
Kötüyüm belə qalmamış...
Mən –
sındırılmış bir şüşəyəm.
Toxunsan,
qırıntılarım
doğrayar əllərini...
Mən –
saralmış bir yarpağam.
Daha baharlar belə
dəyişə bilməz rəngimi...
Mən –
bir boşluğam
ucsuz-bucaqsız...
Yaxın gəlmə,
yıxılarsan...
DÜNYANIN İÇ ÜZÜ
Ömrümüzün yollarına,
Duman, yağış, sis bürünür.
Çıxır astarı üzünə,
Hərdən iç üzü görünür.
Fələk də bizə zülm edir,
Bəxtimizin gözün didir,
Gedənlər uçaraq gedir,
Yerdə qalanlar sürünür...
Hüznlü payız axşamı,
Kədərə qərq olub hamı,
Küləklər üfürür şamı,
Dünyanın işığı sönür...
BÖYÜK İNSANLAR
(Müəllimlərimə ithaf)
Bu kiçik dünyamızda
böyük insanlar da var.
Onların ürəyindən
cücərərək boy atar
böyük-böyük amallar.
Böyük insanların
kölgəsi düşər
kimsəsizlərin ahının odunun
yandırdığı küçələrə.
Böyük insanların
varlığı nur saçar
işığı azalan dünyaya,
qaranlıq gecələrə...
Böyük insanlar
dərdlərin bizi
küncə sıxdığı həyatda
qəlbimizdə böyüyər,
qəlbimizi böyüdər...
Həmin böyük insanlar
bu kiçik dünyamızda
böyük iz qoyub gedər...
QAYITDIM
Əvvəl bu dünyada bir yuxu gördüm,
Sonra da röyamı yozub qayıtdım.
Bu həyatda hər gün gördüklərimi
Ömür kitabına yazıb qayıtdım.
Qürurum yolumda keçilməz qaya,
Dərdlər qəlb evimdə durdu sıraya,
Doyunca baxmadım bu tamaşaya,
Uzaqdan gözucu süzüb qayıtdım.
Amansız fələkdən çox gördüm həmlə,
Yaxın sirdaş oldum kədərlə, qəmlə,
Kağızın üstündə lələk qələmlə
Özüm öz qəbrimi qazıb qayıtdım.
ZALIM
Sevgi nağılı uydurub
Məni inandırdın, zalım.
Şirin xəyala dalmışdım,
Niyə oyandırdın, zalım?
Məhv etdi bizi inadın,
Taleyi, bəxti qınadın,
Qəlbimi saxlayammadın,
Düşürüb sındırdın, zalım.
Bir-bir itirdim ilimi,
Tapmadın mənim dilimi,
Suyçun çırpınan qəlbimi
Qana boyandırdın, zalım.
Bu dünya mənlə yağımı,
Axtarıram dayağımı,
Of, söndürüb çırağımı
Canımı yandırdın, zalım.
AZƏRBAYCAN ƏSGƏRİ
Sən Vətən torpağında silinməyən bir izsən,
Bu günsən, gələcəksən, şanlı tariximizsən,
Sənin şücaətini necə vəsf eləyim mən,
Ey Odlar diyarının igid, qəhrəman əri,
Azərbaycan əsgəri!
Bu torpaq and yerimiz, sən qürur mənbəyisən,
Yolunu kəsə bilməz nə duman, nə də ki çən,
Vətənə sipər olan şəhidsən, qazisən sən,
Biz müqəddəs bilirik məzarın olan yeri,
Azərbaycan əsgəri!
Addımların titrədir dağı, dərəni, daşı,
Zəfərlə başa vurdun sən bu çətin savaşı,
Hünərini unutmaz bu tarixin yaddaşı,
Cəngavər ruhlusan sən uzaq keçmişdən bəri,
Azərbaycan əsgəri!
Qutsal qanın qarışdı, torpağı Vətən etdin,
Şanlı zəfər yolunu rəşadətinlə getdin,
Qayaların buzunu nəfəsinlə əritdin,
Göytürk xaqanlarının xələfidir hər biri,
Azərbaycan əsgəri!
Şanlı qələbə çaldın, sənə zəfər yaraşır,
Şöhrətinin sədası indi sərhədlər aşır,
Sənə xalqın qəlbində məhəbbət aşıb-daşır,
Qisasımızı alıb ovutdun dərdi-səri,
Azərbaycan əsgəri!
Əsla dayanma, igid, yürü ancaq irəli,
Döyüşlərdə hayqırtın dağı, daşları dəlir,
Uzaqdan Bozqurdların ayaq səsləri gəlir...
Silinir Yer üzünün bütün pisliyi, şəri,
Azərbaycan əsgəri!
Azərbaycan əsgəri!
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(20.06.2025)
