“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında növbəti təqdimat yenidən Qarabağdandır.
Ad-soyad: Gülnarə Dövlətova
Təhsil müəssisəsi: Ağdam Sosial İqtisad Kolleci
İxtisas: Məktəbəqədər təhsil 2A
Mövzu: "Gözləyən Baxışlar"
Uşaqlığın səsi həmişə eyni yerdən gəlir - atamın səsindəki mehribanlıqdan, gülüşündəki istilikdən... Mən bu gün də onu axtarıram. Səssizcə, qışqırmadan, içimdə.
Atamın itkisi elə bir gündə gəldi ki, nə havanın, nə də mənim halımın fərqi vardı. Qəribə sakitlik var idi hər yerdə. İnsan əvvəl başa düşmür yoxluğun nə olduğunu. Elə bil harasa gedib, gələcək. Elə bil bir gün qapı açılacaq və o səsi yenə eşidəcəyəm: “Qızım, mən gəldim.”
Amma o səslər artıq xatirələrdədir. Albomlarda qalan şəkillərdə, saçlarımı oxşadığı yuxularda. Hər səhər aynaya baxanda gözlərimin giləsində onu görürəm. Bəlkə də, o hələ də buradadır – nəfəsimdə, düşüncəmdə, ürəyimin dərinliyində.
Dostlarım ataları ilə bağlı danışanda susuram. Yox, bu qısqanclıq deyil sadəcə... Mən danışsam, göz yaşlarım danışar. Mən gülümsəsəm, qırıq olur o gülümsəməm. Çünki içimdəki boşluq heç vaxt dolmayacaq – o yer yalnız bir nəfərlikdi: Ata...
Hər il doğum günüm gələndə, yenə onun məni necə təbrik etdiyini xatırlayıram. “Böyümüsən, amma gözlərimdə hələ də balaca qızımsan,” – deyirdi. Hə, mən böyümüşəm. Amma hələ də o sözlərdə balaca bir uşaq kimi gizlənirəm...
Saat təxmini 9:30 göstərirdi. Normalda bu qədər tez yatmazdım, bilmirəm niyəsə çox yorğun idim. Sadəcə yatmaq istəyirdim. Bir gün öncə gördüyüm yuxunu da unutmuşdum...
Telefonum Zəng çaldı. Telefondakı anam idi. Axı bir az əvvəl danışmışdıq...
"Axşamın xeyir, ana, nəsə olub?
Anam – “yox heçnə olmayıb, atan bir az narahatdı" dedi. Atam heç vaxt mənim ağlamağıma dözməzdi. Həmişə deyirdi: "hər kəs bir gün gedəcək, mən də onlar kimi, amma sən ağlama, mənə söz ver ki, heç vaxt qışqıraraq ağlamayacaqsan". Mən də razılaşardım, çünki atamın bu haqqda danışmağına belə dözə bilmirdim, bu söhbəti tez bağlamaq istəyirdim.
“Telefonu əminə ver” – dedi anam. Mən telefonu verib otaqdan çıxdım, çünki o xəbəri eşitməkdən çox qorxurdum. Əmim “hazırlaşın, gedək” deyəndə, sanki dünya çox daraldı.
Yolu yarıya kimi piyada gəlmişdim, sadəcə səssiz gedirdim, bizi aparacaq maşının gəlməsini gözləyə bilmirdim. Başımın içindəki o sual mənə bütün dünyanı dolaşdırdı. Nə olub axı?Atam ...? Yox ola bilməz, bu mümkün deyil, bilirki mən onunla nəfəs alıram, düşündüklərim düz ola bilməz, soruşmağa da qorxurdum. Axı telefonda nə deyilmişdi?
Əslində evimizlə əmimgilin evinin arası çox uzaq deyildi. Maşınla 15 dəqiqəyə çatmaq olardı, amma bu yol bitmək bilmirdi...
Bu adamlar bura niyə yığışıb axı? Adətən insanların çox oldğu yer səsli küylü olar, amma burda heç kim danışmırdı. Hər kəs susub baxışlarını bir nöqtəyə zilləmişdi.
İçəri keçdim, anam oturmuşdu. Ağlayırdı. İlahi, bu baxışlarda nə qədər dərinlik varmış, o dərinlik lap ürəyinin dibinə kimi gedib çıxmışdı. Ordan ağrını kədəri yanaqlarına süzüb gətirirdi. Niyə indiyə kimi bu baxışlarda bu dərinliyi görməmişdim? Yox görmüşdüm əslində, amma bu dəfə fərqli idi, baxışlardakı o ağrı hər şeyi dəyişmişdi. Mən içəri girəndə mənə baxan gözləri “heç nə edə bilmədim” deyirdi.
Bəs atam, atam harda idi? Hər kəsi ətrafına toplayan atam idimi? Yox o, mənimlə sağollaşmadan getməzdi axı. Gözlərimdən ixtiyarsız yaş süzülürdü. Niyə ağlayızsız, mən söz vermişəm axı?!
Kiminsə öldüyünü eşidəndə həmişə qorxurdum, demək ki, bu qorxu sevdiklərini itirənə kimi olurmuş insanda.
Əllərindəki hərarət həminkidi, üzündəki məsumluq itməmişdi. Atama sarılıb yalvarmağa başladım. "Nə olar getmə, bəs mənim ağlamağıma dözmürdün, bir pıçıltımı eşidəcək qədər yaxın olanım. Niyə indi fəryadımı eşitmirsən, eşitməyin üçün qışqırmmı?! Yox, yox sənə söz vermişəm, amma nə olar fəryadımı eşit, üzünə düşən göz yaşlarımı hiss et, əlini sıxan əllərimi hiss et getmə... “
“Ata, yadında, bir dəfə ad günümdə bütün qohumlar məni təbrik etmişdi, amma mən uşaq kimi oturub ağlayırdım, çünki sənin təbrikini istəyirdim, Heç vaxt hədiyyə istəməmişəm, sənin bir təbrikin mənə dünyanı verirdi. Çünki mənim dünyam sən idin. Bəs indi? İndi nə olacaq, dünyasız insan necə yaşaya bilər axı?!
İllər çox tez keçir ata. Hərdən özümə sual verirəm, axı mən sənsiz yaşaya bilməzdim, necə oldu? Sənin yoxluğuna alışmaq deyil bu, sadəcə susmaq idi.
Zaman yaraları sağaldır deyirlər, amma bu ifadə bəzən həm doğrudur, həm də doğru deyil. Zaman bəlkə "ağrını azalda bilər", "xatirəni kütləşdirə" bilər, amma "itkinin boşluğunu tam doldurmur". Sadəcə, insan öyrənir, o ağrı ilə "yaşamağı", "gülümsəməyi", "davam etməyi".
Zaman dərman deyil, "səbirli yoldaşdır". O, acını unutdurmaz, amma onu daşımaq üçün güc verər. Mən bilirəm, ata sevgisi heç vaxt ölmür. O, yaddaşda, ürəkdə və ən əsası, hər nəfəsdə yaşayır...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(08.05.2025)
